Δυστυχώς για την ΑΕΛ η πεμπτουσία στο ποδόσφαιρο είναι να βάζεις την μπάλα στο αντίπαλο πλεκτό. Καλή η τακτική, καλή και η προσπάθεια των παικτών της αλλά άμα δεν βάζεις γκολ δεν πας πουθενά. Από την στιγμή κιόλας που στην άμυνα σου ακόμη ψάχνεσαι και συνεχίζεις να κάνεις λάθη, θα έπρεπε θαρρείς να έχεις λύση στο επιθετικό κομμάτι αν μη τι άλλο να ισοζυγίζεις και τα πράγματα. Η ΑΕΛ με άλλη εικόνα ξεκίνησε είναι η αλήθεια και άλλη πάει να μας βγάλει τώρα. Καμία σχέση τα ευρωπαϊκά παιχνίδια με αυτά που βλέπουμε τώρα. Στην Ευρώπη έβλεπες μια ομάδα δημιουργική, να βγάζει φάσεις και να σκοράρει αρκετά συχνά. Στην Κύπρο με ελάχιστες εξαιρέσεις, στο θέμα δημιουργία, δεν το είδαμε ακόμα αυτό να γίνεται σε συχνό βαθμό. Είχε παιχνίδια που δημιουργικά πήγε καλά όπως με Δόξα, το β ημίχρονο με Απόλλων και το πρώτο με Πάφο. Αλλά αυτό κολλάει σε ότι γράψαμε πιο πάνω, αν και η ΑΕΛ έχει τις δυνατότητες δεν μπόρεσε να το κάνει συνεχόμενα παιχνίδια.
Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι μπορεί να φταίει. Στον σχεδιασμό της επίθεσης η ΑΕΛ, πάντα θεωρητικά, πήγε καλά καθώς η πεντάδα των επιθετικών της πέρσι έβαλε 46 γκολ. Φέτος είναι στα 8 προς το παρόν. Η μπάλα όμως στο πρωτάθλημα μπαίνει με το σταγονόμετρο. Τα τέσσερα γκολ σε επτά αγώνες μιλάνε από μόνα τους. Σχεδόν μισό γκολ ανά παιχνίδι βάζει η ΑΕΛ και αυτό είναι πρόβλημα. Καπάκι έρχεται και η έλλειψη πολλών φάσεων μπροστά από την αντίπαλη εστία και προβληματίζει αρκετά. Δεν φαίνεται να υπάρχει ο ποδοσφαιριστής που μπορεί να κάνει παιχνίδι όπως λέμε, εκτός και αν ο Άρτουρ που επιστρέφει από την τιμωρία του δώσει αυτό που λείπει από την ΑΕΛ. Η επιθετική λειτουργία της ομάδας οφείλει να αλλάξει αν θέλουν στην ΑΕΛ να παραμείνουν στα ψηλά ή τουλάχιστον μέσα στους στόχους τους. Αν η ομάδα αντέξει και φθάσει ο Ιανουάριος τότε με κατάλληλες κινήσεις μπορεί να γίνουν αρκετά αφού θα μπορούν να διορθωθούν κάποιες αδυναμίες.
Μιχάλης Αριστείδου
