• club
  • club
  • club
  • club
  • club
  • club
  • club
  • club
  • club
  • club
  • club
  • club
  • club
  • club
Σταύρος Παπαδόπουλος: Μικρός ήμουν Παναθηναϊκός (συνέντευξη στην SPORTDAY)
18/08/2018 15:14

ΤΟΥ ΣΤΕΛΙΟΥ ΠΑΠΑΜΩΥΣΕΩΣ

Από τους κορυφαίους σε κλάση αλλά και μαχητικότητα της εποχής του σε Κύπρο και Ελλάδα, με τεράστια καριέρα και μπόλικους τίτλους, έμεινε στην ιστορία σαν εμβληματικός αρχηγός τόσο του Πεζοπορικού όσο και του Ολυμπιακού Πειραιώς.

Ο λόγος για τον Σταύρο Παπαδόπουλο που διετέλεσε και προπονητής αρκετών ομάδων, συμπεριλαμβανημένης της Εθνικής Κύπρου, με την οποία ανάμεσα σε άλλες επιτυχίες νίκησε το Ισραήλ ενώ έφερε ισοπαλία με τη Ρωσία.

Γεννήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου του 1953 στη  Λάρνακα και ξεκίνησε την ονειρεμένη του καριέρα το 1968 στον Πεζοπορικό σαν σέντερ φορ.

Θυμάται σαν χθες τα πρώτα του βήματα και λέει…

«Ήταν το 1968, ήμουν 15 χρόνων, γράφτηκα στον ΠΟΛ και στην επόμενη χρονιά αγωνίστηκα στην πρώτη ομάδα σε αγώνες κυπέλλου με τον Άρη και την πρωταθλήτρια τότε ΕΠΑ, τους οποίους αποκλείσαμε και στην συνέχεια νικήσαμε το ΑΠΟΕΛ και πήγαμε τελικό, τον οποίο κατακτήσαμε νικώντας 2-1 την Αλκή με δύο γκολ του Χάρη. Ήταν η χρονιά που χάσαμε το πρωτάθλημα στην τελευταία αγωνιστική όταν ηττηθήκαμε 2-0 από τον Απόλλωνα ενώ και με ισοπαλία το κατακτούσαμε», λέει με παράπονο ο ΠΑΠ.

Έτσι άρχισε η μεγάλη του καριέρα, αφού έγινε βασικό στέλεχος του πολύ δυνατού Πεζοπορικού που και δεύτερος τερμάτισε στο πρωτάθλημα και δύο τελικούς έχασε από Ομόνοια και ΑΠΟΕΛ αντίστοιχα.

Λέει για αυτή την τριετία, την τελευταία στην πρώτη θητεία του στους Πράσινους της Λάρνακας.

«Ήταν όντως πολύ δυνατός ο Πεζοπορικός τότε, είχαμε και καλή αμυντική λειτουργία και δύσκολα χάναμε. Ειδικά το ’73-’74 χάσαμε μόλις ένα ματς από τον Ολυμπιακό στο ΓΣΖ και όμως χάσαμε το πρωτάθλημα… Στις προηγούμενες δύο χρονιές είχαμε πάει σε τελικό κυπέλλου και χάσαμε στο ΓΣΠ από Ομόνοια και ΑΠΟΕΛ αντίστοιχα που ήταν και πρωταθλητές τις συγκεκριμένες περιόδους. Θεωρώ ότι από το 1972 μέχρι και το 1974 ο Πεζοπορικός εδικαιούτο έναν τουλάχιστον τίτλο, πρωταθλητή ή κυπελλούχου, δυστυχώς στις λεπτομέρειες και μόνο δεν τα καταφέραμε και αυτό πραγματικά πλήγωσε πολύ όλους στην ομάδα τότε», καταλήγει ο Σταύρος Παπαδόπουλος.

Στον μεγάλο Εθνικό του Καρελλά…

Το τέλος της περίοδο 1973-74, ήταν σημαντικό για τον ΠΑΠ αφού το καλοκαίρι και σε πολύ τραγικές συνθήκες λόγω της βάρβαρης τουρκικής εισβολής, ο Παπαδόπουλος μετακόμισε στον Πειραιά για λογαριασμό του πολύ δυνατού τότε Εθνικού.

Θυμάται το χρονικό της μεταγραφής και εξιστορεί.

«Στη διάρκεια της περιόδου ’73-’74 άνθρωποι του Εθνικού με παρακολουθούσαν και με το τέλος της περιόδου έγινε η μετακίνηση στον Πειραιά, αλλά να τονίσω ότι με πήραν σαν επιθετικό περιοχής οι Κυανόλευκοι του Πειραιά που είχαν πολύ δυνατή ομάδα τότε με τον Καρελλά πρόεδρο και Καλακαντέρα, Κρεμμύδα, Γιούτσο, Κουρέα , Ελευθεριάδη, Αρβανίτη και πολλούς άλλους», λέει ο ΠΑΠ και θυμάται πώς από επιθετικός κατέληξε σε κορυφαίο κεντρικό αμυντικό.

Λέει συγκεκριμένα…

«Ήταν η δεύτερη περίοδος  στον Εθνικό, ήταν βασικοί κεντρικοί αμυντικοί ο Κυριάκος ο Κουρέας και ο Άγγελος Κρεμμύδας και έτυχε να τραυματιστούν και οι δύο, οπότε ο προπονητής μας ο Ιταλός ο Μαριάννι, με φώναξε και μου είπε εσύ θα μου λύσεις το πρόβλημα και με έριξε σε δύο ματς φωτιά στην Τούμπα με τον πανίσχυρο τότε ΠΑΟΚ απέναντι στον Γκουερίνο που φέραμε 0-0 και κόντρα στον  Παναθηναϊκό που νικήσαμε με αντίπαλο τον Αλβαρέζ. Πήγα πολύ καλά και καθιερώθηκα πλέον κεντρικός αμυντικός», λέει ο Παπαδόπουλος που μετά από τρία χρόνια εντυπωσιακής παρουσίας στον Εθνικό, άλλαξε ομάδα, όχι όμως γήπεδο και πόλη…

Στον Ολυμπιακό συλλέκτης… τίτλων και αρχηγός

Το καλοκαίρι του 1977 ασφαλώς και θα μείνει αξέχαστο στην μνήμη του ΠΑΠ καθώς στην καριέρα του ήρθε η μεγαλύτερη πρόκληση, η μετακίνησή του στον Ολυμπιακό Πειραιώς, στον οποίο έμεινε μια δεκαετία και το πέρασμά του ήταν κάτι παραπάνω από εντυπωσιακό.

Θυμάται και τονίζει…

«Μικρός ήμουν Παναθηναϊκός, αλλά στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο όπως άρχισε τότε να είναι στην Ελλάδα, δεν χωρούσαν συναισθηματισμοί. Ήρθε η πρόταση, τα βρήκαν οι δύο ομάδες και βεβαίως για μένα ήταν η κορυφαία πρόκληση στην καριέρα μου. Όχι μόνο δεν μετάνιωσα για την επιλογή μου, αλλά θεωρώ ακόμη και τώρα ότι υπάρχει δέσιμο έντονο με την ομάδα και κυρίως με τον μεγάλο της κόσμο», λέει ο ΠΑΠ και θυμάται τη δεκαετή σχεδόν παρουσία του πολύ έντονα.

«Ήταν , λέει, πολύ μεγάλος τότε ο ανταγωνισμός γιατί και η ΑΕΚ στις αρχές και ο ΠΑΟΚ και βέβαια ο Παναθηναϊκός είχαν κατά περιόδους πολύ δυνατές ομάδες, γι’ αυτό και κάποιοι τίτλοι κρίθηκαν στις λεπτομέρειες, ακόμη και σε αγώνες μπαράζ. Κατακτήσαμε 4 συνεχόμενα πρωταθλήματα, νταμπλ και γενικά ό,τι ονειρεύεται ένας παίκτης τα πέτυχα με τον Ολυμπιακό. Από τη δεύτερη περίοδο φόρεσα και το περιβραχιόνιο του αρχηγού και το παρέδωσα το 1986 όταν αποχώρησα από το μεγάλο λιμάνι».

Η τραγωδία στη ΘΥΡΑ 7 

Μελανό σημείο, εννοείται, η τραγωδία στη ΘΥΡΑ 7, που είχε σαν αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 21 κυρίως νεαροί οπαδοί των Ερυθρολεύκων.

Λέει ο Παπαδόπουλος…

«Ήταν η χειρότερη μέρα της ζωής μου κυρίως όταν επισκέφθηκα στο νοσοκομείο τραυματίες αλλά και είδα την τραγωδία κατάφατσα με συγγενείς και κυρίως γονιούς να οδύρονται για τον άδικο χαμό τόσων νέων. Κρίμα και άδικο, ακόμη έρχονται στο μυαλό μου σκηνές από εκείνο το καταραμένο απόγευμα του Φλεβάρη του ’81, λέει ο ΠΑΠ και θυμίζω ήταν αμέσως μετά το 6-0 επί της ΑΕΚ στο Γεώργιος Καραϊσκάκης που επήλθε η τραγωδία στη θύρα των οργανωμένων».

Επιστροφή στον ΠΟΛ και πρωταθλητής…

Και έφτασε το 1986, ο ΠΑΠ άφησε τον Πειραιά που ήταν από το 1974 ανελλιπώς και επέστρεψε στην Κύπρο και στην ομάδα που ανδρώθηκε, στον Πεζοπορικό.

Έστω και αν ήταν ήδη 33 χρόνων είχε πολλά να προσφέρει και αυτό απέδειξε στην τριετία που έμεινε στους Πράσινους της Λάρνακας. Κορυφαία περίοδος αυτή του ’87-’88 όταν στέφθηκε πρωταθλητής.

Λέει χαρακτηριστικά…

«Στην πρώτη χρονιά, φτιάξαμε ένα καλό σύνολο που δύσκολα έχανε, αλλά θέλαμε το κάτι παραπάνω και στην αμέσως επόμενη με προπονητή τον Σμιθ και πρόεδρο τον Ντίνο Λευκαρίτη, καταφέραμε αυτό που ανέμενε ο κόσμος του ΠΟΛ 34 ολόκληρα χρόνια. Θεωρώ πήραμε δίκαια το πρωτάθλημα, έχοντας μεγάλο ανταγωνιστή μέχρι και την τελευταία αγωνιστική το ΑΠΟΕΛ και νομίζω αποδόθηκε δικαιοσύνη για την τριετία  ’71 –’74 όπου μας χρωστούσε κάτι η ιστορία. Θυμάμαι μέχρι τώρα το τι ακολούθησε μετά το τέλος του αγώνα κόντρα στην Ομόνοια, ειδικά στη Λάρνακα όταν επέστρεψε η αποστολή. Θεωρώ ήταν ιστορική από κάθε άποψη αυτή η χρονιά για τον ΠΟΛ αλλά και όσους ανήκαν σε αυτόν από όλα τα πόστα», λέει ο Παπαδόπουλος, που τέλειωσε την τεράστια καριέρα του τον επόμενο χρόνο και ασχολήθηκε επαγγελματικά με το κεφάλαιο προπονητής.

Και η κλασική ερώτηση για τους κορυφαίους κίπερ αλλά και τους δυσκολότερους του αντίπαλους για τους οποίους λέει.

«Θεωρώ ότι στην Κύπρο κορυφαίοι ήταν οι Αλκιβιάδης, Παναγιώτου και στην Ελλάδα Οικονομόπουλος, Σαργκάνης και Κελεσίδης.

Για δυσκολότερο αντίπαλο θα πω τον Κωστίκο του ΠΑΟΚ γιατί ήταν πραγματικά πολύ κινητικός και γρήγορος και το λέω αυτό ενώ αντιμετώπισα παίκτες ιερά τέρατα και δεν είχα ιδιαίτερα προβλήματα», καταλήγει ο τεράστιος Σταύρος Παπαδόπουλος.

Ευχαριστώ αδερφέ για όσα μοιράστηκες μαζί μας, νιώθω περήφανος που διαχρονικά είσαι αδελφικός φίλος.

Πρωταθλητής ο Πεζοπορικός

Η περίοδος 1987 – 88 ήταν η πιο ιστορική για τον Πεζοπορικό καθώς έσπασε την κυριαρχία των ομάδων της Λευκωσίας που κρατούσε από το 1970-71 και κατέκτησε το πρωτάθλημα για 2η και τελευταία φορά στην ιστορία του.

Και έτυχε αυτή η μεγάλη επιτυχία να ολοκληρωθεί στο Μακάρειο στάδιο στη Λευκωσία.

Ο ΠΑΠ θυμάται έντονα αυτές τις στιγμές, αφού πρώτος από όλους σήκωσε το τρόπαιο του πρωταθλητή.

Λέει συγκεκριμένα…

«Δεν ξεκινήσαμε με στόχο το πρωτάθλημα, όμως μετά το τέλος του πρώτου γύρου ήμασταν κοντά στην κορυφή και πιστέψαμε ότι μπορούσαμε για κάτι καλύτερο. Είχαμε και παίκτες πολύ καλούς και όταν νικήσαμε το ΑΠΟΕΛ 1-0, πιστέψαμε περισσότερο  στον τίτλο, τον οποίο πήραμε τελευταία αγωνιστική με το 0-0 στο Μακάρειο με την Ομόνοια. Χάσαμε μόλις ένα ματς, με βαρύ σκορ από το ΑΠΟΕΛ 5-0 σε 26 αγωνιστικές και νομίζω δίκαια τερματίσαμε πρώτοι».

Ο θρίαμβος με τον  Άγιαξ

Τεράστια και ιστορικά ματς πολλά για τον Σταύρο Παπαδόπουλο, ο οποίος ξεχωρίζει με τα χρώματα του Ολυμπιακού τρεις αναμετρήσεις και εξηγεί τη σημασία τους.

«Ασφαλώς με τον Ολυμπιακό μια ολόκληρη δεκαετία έχω πολλά ματς να θυμηθώ, ξεχωρίζω όμως τρία, θα έλεγα τέσσερα, αλλά η τραγωδία στη θύρα 7 στο 6-0 επί της ΑΕΚ το 1981, δεν μου επιτρέπει να μιλήσω αγωνιστικά γι’ αυτή τη μεγάλη επιτυχία. Καταρχάς ήταν το μπαράζ με τον Άρη Θεσσαλονίκης στον Βόλο το 1979-80 όπου κερδίσαμε και πήραμε το πρωτάθλημα μετά από μια πενταετία και αφού προηγήθηκε μεγάλη νίκη επί του Παναθηναϊκού στον Πειραιά με γκολ του Νικολούδη. Δύο χρόνια αργότερα επίσης στον Βόλο κερδίσαμε σε αγώνα μπαράζ τον Παναθηναϊκό με 2-1 και πήραμε το τρίτο σερί πρωτάθλημα και αυτό ήταν πολύ σημαντικό γιατί ήμασταν συνεχώς πίσω από τους Πράσινους μέχρι και την προτελευταία αγωνιστική…

Και ένα ματς με τον Άγιαξ που ήταν πολύ δυνατός τότε, το 1983-84 στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, μετά το 0-0 στο Άμστερνταμ τον νικήσαμε 2-0 με δύο γκολ του Αναστόπουλου στο ΟΑΚΑ μπροστά σε 80000 θεατές. Ήταν όντως τεράστια επιτυχία για τα τότε δεδομένα», λέει ο Σταύρος Παπαδόπουλος.


btm