Στο ιστορικό 5-2 του ΓΣΠ, υπάρχει μία μεγάλη αδικία. Και αδικημένη, είναι η ομάδα που πέτυχε τέτοιο σπουδαίο αποτέλεσμα.
Το ΑΠΟΕΛ νικήθηκε κατά κράτος. Ποιος όμως το νίκησε; Η Δόξα.
Η τακτική του Κωστή δεν πέτυχε. Γιατί όμως; Λόγω τακτικής Χατζηλούκα.
Και όμως. Αντί να αναδειχθεί η νικήτρια ομάδα, αναδείχθηκαν μόνο τα προβλήματα του ΑΠΟΕΛ. Και εδώ είναι που δικαιούται ο Χατζηλούκας μαζί με την ομάδα του να νιώθουν αδικημένοι.
Όχι πως θα το πει ο Λούκας, αφού σπάνια μιλά, όμως κάποιος πρέπει να αναδείξει τον μεγάλο θριαμβευτή της περασμένης Κυριακής.
Ήταν η Δόξα και ο προπονητής της. Αν λοιπόν μιλούσε ο Λούκας Χατζηλούκας, θα μπορούσε να έλεγε μεταξύ άλλων.
Δικαιούμαστε και εμείς να είμαστε μέρος των όσων έγιναν εντός του γηπέδου την Κυριακή στο ΓΣΠ. Και θα εννοεί, τον εαυτό του, τους συνεργάτες του και βεβαίως τους ποδοσφαιριστές.
Ο Χατζηλούκας που ανδρώθηκε ποδοσφαιρικά στο ΑΠΟΕΛ, πριν από λίγους μήνες είχε κληθεί να βοηθήσει και προπονητικά. Όταν έφυγε ο Δώνης και πριν αναλάβει ο Μπαλταζάρ, του ζήτησαν να βοηθήσει αλλά σκέφτηκε ότι δεν μπορούσε να το κάνει.
Όχι γιατί δεν μπορούσε προπονητικά, αλλά επειδή ήξερε κάποια πράγματα που δεν τον ωθούσαν να αρπάξει την ευκαιρία που πολλοί άλλοι θα παρακαλούσαν να είχαν στην καριέρα τους.
Λίγους μήνες μετά όμως έγινε ο προπονητής που ανάγκασε το ΑΠΟΕΛ να δεχτεί την πιο ντροπιαστική ήττα της τελευταίας 20ετίας.
Και όμως. Ένα τέτοιο αποτέλεσμα και μία τόσο αποτελεσματική εμφάνιση της δικής του ομάδας δεν έτυχε της ανάλογης προβολής και αναγνώρισης.
