Η επόμενη του ολιγόωρου έστω δράματος που έζησαν τα 11χρονα αγοράκια και βεβαίως οι οικογένειες τους, αλλά και η αγωνία που κυριαρχούσε παντού για την έκβαση της απαγωγής τους, έφερε ξανά στο προσκήνιο και το μέγα θέμα της ασφαλείας ειδικά παιδιών ανυποψίαστων αλλά και την ευαισθησία του κόσμου που έδειξε από την πρώτη στιγμή να συμπάσχει και να συμμετέχει με όποιο τρόπο μπορούσε στα διαδραματισμένα στην πόλη της Λάρνακας.
Η αλήθεια είναι ότι και σε άλλες σοβαρές υποθέσεις, ο Κύπριος πολίτης δείχνει την ευαισθησία του, αλλά το θέμα είναι να είναι συνεχής και να βρίσκεται ο καθένας ξεχωριστά σε επαγρύπνηση.
Να μην αδιαφορούμε όταν το πρόβλημα δεν αγγίζει εμάς ή κάποιο δικό μας πρόσωπο και να κινούμε γη και ουρανό όταν φτάνει έξω από το σπίτι μας ή και εισέρχεται σε αυτό.
Η ευαισθητοποίηση σε θέματα επικαιρότητας είναι το ένα, η συνεχής ευαισθητοποίηση για θέματα ακόμη και της καθημερινότητας που πιθανόν για κάποιους να μην είναι και μεγάλα, είναι το άλλο.
Το πιο σημαντικό μήνυμα που βγαίνει στη διάρκεια και στο τέλος της όποιας κρίσης, όποιου δράματος και να εκτυλίσσεται, είναι ότι όλοι ενώνονται ξεχνώντας προσωρινά έστω διαφορές και παρεξηγήσεις που προηγήθηκαν.
Και όταν μια κοινωνία, έστω μικρή πληθυσμιακά όπως η δική μας, αντιδρά με αυτό τον τρόπο, θεωρώ ότι και μηνύματα στέλνει και μέλλον μπορεί να έχει.
Με όλα τα κακά μας, με όλες τις διαφορές σε πολλούς τομείς , με όλους τους ετσιθελισμούς και τους εγωισμούς μας, μπαίνει κατά μέρος το εγώ, τουλάχιστον από τον απλό τον κόσμο και εισέρχεται στην συγκεκριμένη στιγμή το εμείς.
Μακάρι να μην χρειαστεί να ενωθεί ο λαός κάτω από τέτοιες συνθήκες, μακάρι να μην ταλιπωρηθεί κανένα αγόρι και κανένα κορίτσι και βεβαίως ποτέ να μην ζήσει η οικογένεια τους την αγωνία που έζησαν των 11χρονων οι γονείς και οι στενοί συγγενείς.
Όμως, στα τελευταία ειδικά χρόνια, αυξάνονται και βιασμοί σωματικοί και όχι μόνο και απαγωγές και εξασκείται βία σε όλους τους τομείς σε μικρά παιδιά ακόμη και σε ενήλικες, γι αυτό δυστυχώς θεωρώ ότι από μόνα τους τα ευχολόγια δεν είναι αρκετά…
