Τον θυμάμαι με τη φανέλα της Δόξας Κατωκοπιάς το 2007. Ήταν η πρώτη του χρονιά στην Κύπρο. Στα 22 του χρόνια.
Αριστερό επιθετικό χαφ (τότε) μαζί με το Σαβέντρα σαν προωθημένος χαφ και το Σερτζιάο στην κορυφή της επίθεσης. Ήταν και άλλα παιδιά τότε, όμως εύκολα κάποιος μπορούσε να ξεχωρίσει την πιο πάνω 3άδα.
Ο Μαργκάσα όμως ήταν το κάτι διαφορετικό. Ασταμάτητο τρέξιμο, ταχύτατος και ιδιαίτερα πεισματάρης. Είχε συχνή επαφή με το γκολ και εύκολα κανείς μπορούσε να προβλέψει ότι θα έκανε καριέρα σε πιο μεγάλη ομάδα.
Πήγε στην ΑΕΚ για να πρωταγωνιστήσει αλλά τον «έκλεψε» η Ομόνοια και εκεί έδειξε τα πληθωρικά του προσόντα. Ανεξάρτητα από το απροσδόκητο φινάλε που είχε η εκεί συνεργασία του, κανένας δεν μπορούσε να υποβαθμίσει την ποιότητα του σαν ποδοσφαιριστής.
Ο Ρενάτο ήθελε να πάει σε μεγάλη ομάδα, φεύγοντας από το «Ηλίας Πούλλος» αλλά κατέληξε στη Νέα Σαλαμίνα που είναι μέχρι στιγμής, η ομάδα-έκπληξη με την πορεία που πραγματοποιεί.
Ανάμεσα σε άλλους καλούς ποδοσφαιριστές των «ερυθρολεύκων» φιγουράρει η εκεί παρουσία του Μαργκάσα. Κατάφερε σε σύντομο χρονικό διάστημα να μπει στο ρυθμό της νέας ομάδας παρά το ότι είναι μικρότερης εμβέλειας από την Ομόνοια.
Βλέποντας τον καταλήγει κάποιος στο συμπέρασμα ότι διάγει μία νέα περίοδο καριέρας. Τρέχει και αγωνίζεται σαν έφηβος, παρά το ότι βαδίζει στα 34 του χρόνια.
Δεν είναι μόνο η πολύ καλή του απόδοση, αλλά τα ηγετικά του πνευμόνια που καθοδηγούν τους συμπαίκτες του.
Μπορεί για τους Σαλαμιναίους να θεωρείται ο Κίνγκσλεϊ πιο αγαπητός παίκτης, όμως αν ρωτήσει κανείς τον Πουρσαϊτίδη για την προσφορά του Ρενάτο είμαι βέβαιος ότι θα τον έχει στον κατάλογο των πιο απαραίτητων.
Μιχάλης Παπαγεωργίου
