Την περασμένη Άνοιξη είχαν γίνει πολλά στην Ομόνοια. Εν μέσω έντονων τοποθετήσεων και αντιπαραθέσεων είχε αποφασιστεί όπως το ποδοσφαιρικό τμήμα δοθεί για διαχείριση σε εταιρεία, με μοναδικό μέτοχο τον Σταύρο Παπασταύρου. Παρά τις αντιδράσεις που προέκυπταν, τα μέλη άναψαν το πράσινο φως, με την προσδοκία και την ελπίδα ότι θα έρχονταν καλύτερες μέρες για την ομάδα, που τόσο πολύ είχε ταλαιπωρηθεί τα προηγούμενα χρόνια. Ο κόσμος είχε διχαστεί ενώ οι οργανωμένοι οπαδοί της Θύρας 9 αποφάσισαν να μην στηρίξουν αυτή τη νέα προσπάθεια, δημιουργώντας μάλιστα δική τους ομάδα!
Έγινε λοιπόν τόσος θόρυβος και το αποτέλεσμα ποιο είναι; Καμία πρόοδος, καμία καλυτέρευση της κατάστασης στην Ομόνοια. Αντίθετα τα πράγματα στο αγωνιστικό κομμάτι είναι χειροτέρα από κάθε άλλη χρονιά. Με εξαίρεση το οικονομικό, όπου επήλθε ομαλότητα, αφού όλοι πληρώνονται στην ώρα τους, τίποτα άλλο δεν υπάρχει σε αυτή τη φετινή ομάδα που να θυμίζει Ομόνοια. Μόνο το όνομα, τίποτε άλλο!…
Έγινε δηλαδή αυτή η τεράστια αλλαγή, για να βλέπουμε αυτό το… χάλι; Δαπανήθηκαν τόσα εκατομμύρια κ. Παπασταύρου για να βλέπουμε τη χειρότερη Ομόνοια όλων των εποχών; Αποδεικνύεται πέραν πάσης αμφιβολίας ότι το χρήμα από μόνο του δεν κάνει ομάδες. Τη διαφορά την κάνουν οι άνθρωποι που δουλεύουν για την ομάδα κι εδώ είναι που την… πάτησαν οι «πράσινοι». Λάθος άνθρωποι σε καίριες θέσεις, λανθασμένες αποφάσεις, λάθη επί λαθών…
Μια ομάδα που πρέπει να ξαναφτιαχτεί από την αρχή, αλλά από τους κατάλληλους ανθρώπους. Μια ομάδα που για να ξαναγίνει Ομόνοια, θα πρέπει να στελεχωθεί από ποιοτικούς ποδοσφαιριστές, που θα μπορούν με την προσωπικότητά τους, να δώσουν αυτά που απαιτούνται για να μπορέσει ο σύλλογος να βρει ξανά τη χαμένη του ταυτότητα. Μέχρι τότε, αναγκαστικά ο κόσμος -όσοι αντέχουν και έχουν την υπομονή πλέον- θα βλέπουν μια ομάδα κάτω του μετρίου, που θα παλεύει για να κρατηθεί όρθια και να μην λυγίσει εντελώς…
Στέλλα Σωκράτους
