Όσο περνάει ο χρόνος, όλο και περισσότερο αρχίζουν, δυστυχώς, να μας απασχολούν τα διαιτητικά λάθη. Στις τελευταίες δύο αγωνιστικές έχουν ομολογουμένως αυξηθεί και κυρίως τα λάθη είναι σοβαρότερα.
Από τη δική μου πλευρά έχω πιστώσω πολλές φορές τους διαιτητές μας και θα συνεχίσω να το πράττω, καθώς θεωρώ ότι είναι πανεύκολο το να κάθεσαι πίσω από μια τηλεόραση ή πάνω από ένα πληκτρολόγιο και να ασκείς κριτική. Τα… δύσκολα ωστόσο είναι για όσους μπορούν. Όσοι δεν μπορούν κι εννοώ τους διαιτητές, θα πρέπει να μπουν, επιτέλους στην άκρη.
Είναι δεδομένο ότι αρκετές φορές πέφτουν θύμα της προκατάληψης, όμως δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι σε αρκετές περιπτώσεις, κάποιοι, έχουν βάλει οι ίδιοι το χεράκι τους. Τώρα λοιπόν, που το… σίδερο ακόμη δεν βράζει πολύ, είναι καλό να κάνουν την αυτοκριτική τους και να αποφύγουν, επαναλαμβάνω, τα σοβαρότατα λάθη.
Δεν αποτελώ δικηγόρο κανενός κι αναγνωρίζω ότι τα λάθη είναι μέρος του παιχνιδιού και του ποδοσφαίρου. Οι διαιτητές καλούνται να πράξουν το εξής, πολύ απλό: να αναγκάσουν τον κόσμο να πιστέψουν ότι πράγματι, τα λάθη τους είναι ανθρώπινα. Απλό αλλά και δύσκολο, σε μια ποδοσφαιρική κοινωνία γεμάτη όχι απλά από προκατάληψη, αλλά (κι) από καχυποψία.
Πρόσφατα είχα εκφράσει την άποψη ότι μέχρι πρότινος η διαιτησία έπαιρνε θετικό βαθμό στις επιδόσεις της. Δεν είχαν γίνει τα τρανταχτά λάθη, δεν μας απασχόλησαν στο βαθμό του παρελθόντος και φάνηκαν ομολογουμένως σημάδια βελτίωσης. Από κάποιους, τουλάχιστον.
Το υπόλοιπο του πρωταθλήματος θα αποτελέσει ένα πολύ καλό τεστ όλων των διαιτητών. Για το τι μπορούν να πετύχουν και μέχρι πού μπορούν να φτάσουν. Γίνεται μια νέα προσπάθεια για προώθηση νέων διαιτητών, όμως είναι αδύνατον να εκτιμήσουμε από τώρα ποιοι θα αξίζουν να κρατάνε τη σφυρίχτρα ή τη… σημαία.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΒΕΝΤΟΥΡΗΣ
