Μόλις τέσσερεις προπονητές συνεχίζουν στις ομάδες τους από την αρχή της περιόδου. Οχτώ ομάδες έχουν προχωρήσει, έστω και μια φορά σε αλλαγή στην τεχνική ηγεσία.
Κώστας Σακκάς (Αλκή), Λούκας Χατζηλούκας (Δόξα), Ντούσαν Κέρκεζ (ΑΕΛ) και Σάββας Πουρσαϊτίδης (Νέα Σαλαμίνα) διατηρούν τις θέσεις τους, με τους δύο πρώτους να προσπαθούν να αποφύγουν τον υποβιβασμό και τους δύο τελευταίους να είναι επιτυχημένοι, ασχέτως των αποτελεσμάτων που θα φέρουν στη συνέχεια της περιόδου.
Ο Ντούσαν Κέρκεζ οδήγησε την ΑΕΛ στην Ευρώπη ενώ μαζί της θα διεκδικήσει και το τρόπαιο του κυπέλλου. Τη μεγαλύτερη όμως υπέρβαση, θεωρώ πως κάνει η Νέα Σαλαμίνα με τον Σάββα Πουρσαϊτίδη στον πάγκο.
Η συνολική παρουσία καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς, η συμμετοχή στο πρώτο γκρουπ, η νοοτροπία και η φιλοσοφία που χτίζει η τεχνική ηγεσία, είναι στοιχεία που έκαναν τους «ερυθρόλευκους» μια υπολογίσιμη δύναμη στο πρωτάθλημά μας.
Μέσα σε στενά οικονομικά πλαίσια, πάντα σε σχέση με τις ομάδες που πρωταγωνιστούν τα τελευταία χρόνια, έχει καταφέρει να κερδίσει την εκτίμηση και τον θαυμασμό ολοκλήρου του ποδοσφαιρικού κόσμου.
Θεωρώ πως η αντίληψη που έχει για το ποδόσφαιρο γενικότερα ο Σάββας Πουρσαϊτίδης είναι κάπως… ξένη με το δικό μας μικρόκοσμο και αυτό αποτυπώνεται κυρίως μέσα από τη διαδικασία των πλέι οφ. Εκεί που όλοι τον ρώταγαν για τα κίνητρα αφού δεν υπήρχε ένας μεγάλος στόχος, απαντά με τις πολύ καλές παρουσίες σε όλα τα παιχνίδια. Οποιοσδήποτε άλλος προπονητής, θα… καθόταν στην επιτυχία της εισόδου στην 6άδα και θα έχει τη δικαιολογία στα 10 παιχνίδια ότι θα αντιμετώπιζε μεγαλύτερες ομάδες με πιο ισχυρά κίνητρα. Το τελευταίο παράδειγμα της Νέας Σαλαμίνας προ τριετίας είναι και το πιο χαρακτηριστικό.
Ο Σάββας Πουρσαϊτιδης έχει πολλά να δώσει στην προπονητική. Το μεγαλύτερο παράσημο για τον ίδιο είναι ότι δούλεψε με τους Τιμούρ Κετσπάγια και Ιβάν Γιοβάνοβιτς στα χρόνια της ώριμης και παραγωγικής ποδοσφαιρικής του καριέρας. Προπονητές που ήταν μπροστά από την εποχή τους και έκαναν σπουδαία πράγματα, έχουν προσφέρει μπόλικη ποδοσφαιρική λογική στον ίδιο. Κάτι που πολλές φορές στερούνται συνάδελφοί του…
Ανδρέας Ανδρέου
