Αύριο στη Μαδρίτη, στο προσφάτως κατασκευασμένο γήπεδο της Ατλέτικο, έχουμε γιορτή, για την ακρίβεια δεύτερη σε τρεις βραδιές αγγλική εορτή…
Είναι η κορύφωση της αγωνίας στην πρώτη με διαφορά παγκοσμίως διοργάνωση σε επίπεδο συλλόγων.
Είναι η δεύτερη μεγάλη αναμέτρηση ομάδων της Αγγλίας, είναι τεράστια η δίψα της Λίβερπουλ να επιστρέψει για πρώτη φορά από το 2005 στο ποδοσφαιρικό Έβερεστ της Ευρώπης, την ίδια ώρα που η Τότεναμ στην πρώτη της παρουσία σε τελικό αυτού του θεσμού, θέλει να γράψει ιστορία.
Κοινό χαρακτηριστικό και των δύο οι τεράστιες ανατροπές που έκαναν στους επαναληπτικούς της ημιτελικής φάσης με Μπαρτσελόνα και Αγιαξ αντίστοιχα.
Ξέρουν η μια την άλλη ομάδα, ξέρουν τι να περιμένουν και βεβαίως ξέρουν πού να κτυπήσουν.
Είναι ένας τελικός που για κάποιους έχει φαβορί και αουτσάιντερ, για κάποιους ίσως κριθεί και μετά το ενενηντάλεπτο, ουδείς όμως μπορεί να πει με βεβαιότητα πώς θα εξελιχτεί.
Θεωρώ ότι θα γίνει μεγάλη μάχη, ότι θα θυμίσει αγγλικό ντέρμπι και ότι θα έχει μια φανταστική ατμόσφαιρα.
Από εκεί και πέρα, αν λάβουμε υπόψη και τον τελικό της Τετάρτης όπου σε ένα ημίχρονο είδαμε μέτριο θέαμα και κανένα γκολ και στο δεύτερο μέρος είδαμε πέντε γκολ και ουσιαστικά ένα σόου από την Τσέλσι, τότε δεν μπορούμε να κρίνουμε πριν ξεκινήσει το ματς ούτε που θα γύρει η πλάστιγγα ούτε ποιος θα σηκώσει στο τέλος της βραδιάς την κούπα στον ουρανό της ισπανικής πρωτεύουσας…
Πάντως όπως και να εξελιχτεί ο αυριανός μεγάλος τελικός, όποιος και να σηκώσει την κούπα πρωταθλητή Ευρώπης, η φωτεινή χρονιά θα μείνει αξέχαστη και για τις ανατροπές που σημειώθηκαν και για τις τεράστιες εκπλήξεις και για το θέαμα που πρόσφεραν πλείστες αναμετρήσεις, αλλά και για το γεγονός ότι για πρώτη φορά στους δύο θεσμούς είχαμε ομάδες από μια χώρα…
Και από εκεί και πέρα αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για τη νέα ευρωπαϊκή χρονιά σε επίπεδο συλλόγων, μην ξεχνάμε όμως ότι, καλά να είμαστε, του χρόνου τέτοια εποχή θα συζητάμε και για την τελική φάση του ευρωπαϊκού σε επίπεδο χωρών…
Στέλιος Παπαμωυσέως
