Είναι πραγματικά απίστευτο το ρεκόρ του Τάκη Μαυρή, ο οποίος σε 14 χρόνια καριέρας στην Ομόνοια, πανηγύρισε 22 συνολικά τίτλους που μεταφράζονται σε 11 πρωταθλήματα, 5 κύπελλα και 6 ασπίδες…
Κατέχει το σχετικό ρεκόρ και βέβαια φορώντας την φανέλα με το νούμερο 7 στην πλάτη, άφησε εποχή και θεωρείται εκ των κορυφαίων δεξιών εξτρεμ όχι μόνο για την εποχή που αγωνίστηκε αλλά πολλών δεκαετιών πριν και μετά….
Ο ΕΣΣΟ, ο μεγάλος του δάσκαλος.
Ο Τάκης, γεννήθηκε στις 5 Ιουνίου του 1956 στην Παλλουριώτισσα και πολύ μικρός αγωνίστηκε στην ομάδα της γενέτειρας του, την Αναγέννηση.
Ξεχώρισε με το ταλέντο του, στάθηκε και τυχερός που μάτια των Πρασίνων παρακολουθούσαν αγώνες της Αναγέννησης και όχι μόνο, ψάχνοντας για ταλέντα και το όνειρο του άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά.
Στα 14 του χρόνια όδευε όπως και αρκετοί άλλοι συμπαίκτες του και όχι μόνο στην Ομόνοια.
Για την συνέχεια αφηγείται ο ίδιος ο Τάκης .
«Νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω και δημοσίως τον Ανδρέα Κωνσταντίνου πιο γνωστό σαν Έσσο, ο οποίος για μένα ήταν ποδοσφαιρικός πατέρας και δάσκαλος και του οφείλω πολλά, πάρα πολλά. Πίστεψε σε μένα, με συμβούλεψε και μου έδωσε πολύτιμα μαθήματα ποδοσφαίρου αλλά και ανθρωπιάς. Μέχρι το 1974, έμεινα στην εφηβική ομάδα της Ομόνοιας και στην χρονιά 74-75, έκανα το μεγάλο βήμα που κράτησε 14 ολόκληρα χρόνια» λέει ο Τάκης Μαυρής .
Ντεμπούτο με γκολ κατά του Άρη
Ο Μαυρής είχε αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις στην εφηβική ομάδα και στα 18 του βρέθηκε στην πρώτη ομάδα σε αγώνα απέναντι στον Άρη Λεμεσού για την περίοδο 74-75.
Θυμάται ο ίδιος και λέει…
«Η Ομόνοια ήταν η πρωταθλήτρια στην προηγούμενη χρονιά. Είχε παίκτες κλάσης που θαύμαζα από μικρός και ξαφνικά βρέθηκα στο κατάμεστο ΓΣΠ να είμαι συμπαίκτης του κανονιέρη Σωτήρη Καϊάφα, του στρατηγού Νίκου Χαραλάμπους και των λοιπών μεγάλων της εποχής. Είχα μπόλικο άγχος θυμάμαι, αλλά προπονητής και παίκτες με ενεθάρρυναν. Ήθελα να αρπάξω την ευκαιρία από τα μαλλιά. Θεωρώ τα κατάφερα, επέτυχα γκολ και ουσιαστικά με την απόδοση μου μονιμοποιήθηκα και στην ενδεκάδα», λέει ο Μαυρής.
Πρώτος τίτλος και χρυσή δεκαετία…
Και στην περίοδο την πρώτη με την φανέλα της Ομόνοιας, ο Τάκης πήρε και το πρώτο του πρωτάθλημα ενώ στην συμπλήρωση της δεκαετίας είχε χάσει μόλις ένα, αυτό του 1979-80 και μάλιστα για διαφορά ενός μόλις γκολ στο φινάλε από το ΑΠΟΕΛ.
Λέει για την πρώτη χρονιά και την δεκαετία την χρυσή ο Μαυρής…
«Ήταν δυνατή η ομάδα εκείνη την χρονιά, όπου επίσης πρέπει να ομολογήσω, δυνατός ήταν ο Ολυμπιακός και η Ένωσης Παραλιμνίου. Είχαμε σχεδόν σε όλη την διάρκεια της περιόδου την πρωτοπορία και στο τέλος πανηγυρίσαμε για πρώτη δεύτερο συνεχόμενο πρωτάθλημα. Τελικά μέχρι και το 1985, πήραμε όλα τα πρωταθλήματα εκτός από αυτό του 80, όταν φέραμε ισοπαλία με στην Αραδίππου και με ένα γκολ διαφορά το πήρε το ΑΠΟΕΛ. Ήταν η πιο εντυπωσιακή πορεία της Ομόνοιας συνολικά στην ιστορία της αυτή η δεκαετία, στην διάρκεια της οποίας πήραμε και τρία συνεχόμενα νταμπλ», λέει με μπόλικη περηφάνια ο Τάκης Μαυρής.
Σκόραρε στον τελικό του 1981 στο πρώτο από τα τρία συνεχόμενα νταμπλ…
Από το 1974 -75 μέχρι και το 78-79, η Ομόνοια ήταν συνεχώς πρωταθλήτρια, όμως νταμπλ δεν πανηγύρισε.
Αυτό ήρθε και μάλιστα αποτελεί ρεκόρ έως και σήμερα, στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 80, όταν οι Πράσινοι κέρδισαν δυο φορές της δυνατή Ένωση Νέων Παραλιμνίου και ενδιάμεσα τον Απόλλωνα και πήραν τρία συνεχόμενα νταμπλ.
Ο Μαυρής σκόραρε στο πρώτο από αυτά. Θυμάται σαν να ήταν χθες…
«Είναι αλήθεια ότι πήραμε έξι συνεχόμενα πρωταθλήματα, χάσαμε το έβδομο στην τελευταία αγωνιστική, αλλά νταμπλ δεν πανηγυρίσαμε. Πήραμε ένα κύπελλο το 80, όταν χάσαμε το πρωτάθλημα, αλλά στα επόμενα τρία χρόνια κυριαρχήσαμε και στους δυο θεσμούς. Στο πρώτο μου νταμπλ, σκόραρα στον επαναληπτικό με την Ένωση, 3-0 ήταν το σκορ, ενώ σκόραρε και ο Σωτήρης Καϊάφας μαζί με τον Ανδρέα Κανάρη, η επιθετική μας τριπλέτα δηλαδή. Ήταν κάτι το εκπληκτικό εκείνη η εποχή για την Ομόνοια και τον κόσμο της και το ότι πριν αλλά και μετά από την τριετία εκείνη καμιά ομάδα δεν κατέκτησε τρία συνεχόμενα νταμπλ, αποδεικνύει το μεγαλείο του επιτεύγματος μας» λέει ο Τάκης Μαυρής.
Τριπλέτα φωτιά με μπόλικα ρεκόρ…
Μιλάμε για εποχή που Μαυρής , Καϊάφας , Κανάρης, αποτελούσαν επιθετική τριπλέτα φωτιά έχοντας για συμπαραστάτες από το χώρο του κέντρου και Χαράλαμπους στα πρώτα χρόνια, Γκρέγκορι, Φίλιππο…
Λέει για το εκπληκτικό συναπάντημα ο Τάκης Μαυρής…
«Μαζί πιθανόν να επιτυχαίναμε πάνω από 60 γκολ κάθε χρονιά. Όμως ήταν συλλογική η δουλειά που ξεκινούσε από την άμυνα. Ήταν πολύ σπουδαία η Ομόνοια, με λίγες αλλαγές κάθε χρονιά, με παίκτες μεγάλους σε αξία που όταν έφτανε η στιγμή να αποχωρήσουν, είχαν διάδοχη κατάσταση σε μεγάλο βαθμό και αυτό ήταν στοιχείο πολύ σημαντικό για την τότε εποχή. Η Ομόνοια ήταν πολύ επιθετική ομάδα, η έγνοια μας ήταν να σκοράρουμε και δεν μας ένοιαζε αν δεχτούμε γκολ κι αυτό φαίνεται και στα αποτελέσματα μας σε κάθε περίοδο ξεχωριστά» λέει ο Τάκης Μαυρής.
Κορυφαίες αναμετρήσεις…
Σε 14 χρόνια γεμάτα δράση, λογικό είναι να ξεχωρίζει κάποιες αναμετρήσεις που του έμειναν χαραγμένες στο μυαλό.
Στρέφει το μυαλό πίσω και λέει…
«Όντως πολλά τα ματς που θυμάμαι, θα πρέπει να πω ότι κάθε ντέρμπι με το ΑΠΟΕΛ σε οποιανδήποτε θεσμό, ήταν το κορυφαίο γεγονός της χρονιάς, αλλά εννοείται ότι το πρώτο και τελευταίο μου ματς, με τον Άρη το 74-75 και ο τελικός με την ΑΕΛ το 87-88, ήταν ματς πολύ φορτισμένα συναισθηματικά για εμένα», λέει ο Τάκης Μαυρής.
Αποθεώνει τον κόσμο της Ομόνοιας…
Ο Τάκης και οι συμπαίκτες του γνώρισαν πολλές και συνεχόμενες χρονιές την αποθέωση από τον κόσμο των Πρασίνων. Ο ίδιος βρίσκει την ευκαιρία να αποθεώσει τον απλό Ομονοιάτη και εξηγεί το γιατί.
«Πραγματικά νιώθω περήφανος που φόρεσα την φανέλα της Ομόνοιας, νοιώθω περήφανος που δώσαμε πολλές χαρές στον κόσμο και ένα μεγάλο ευχαριστώ του οφείλουμε όλοι εμείς για την συνεχή συμπαράσταση και αγάπη προς την ομάδα. Ήταν για εμάς τους παίκτες κάτι παραπάνω από 12ος παίκτης και το εννοώ. Και πάλι ένα τεράστιο ευχαριστώ», εκφράζει ο μεγάλος άσσος των Πρασίνων.
Κορυφαίοι τερματοφύλακες και κορυφαίοι επιθετικοί…
Ο Τάκης Μαυρής τοποθετείται και στο κλασσικό ερώτημα για τους κορυφαίους αντίπαλους τερματοφύλακες και επιθετικούς και λέει.
«Εννοείται ότι αρκετοί και στις δυο αυτές θέσεις άφησαν το δικό τους στίγμα αλλά αφού πρέπει να ξεχωρίσω κάποιους θα αναφέρω ενδεικτικά για τερματοφύλακες τους Ανδρέα Κωνσταντίνου της ΑΕΛ, Μάκη Αλκιβιάδη της ΕΠΑ και Γιώργο Παντζιαρά του ΑΠΟΕΛ και για επιθετικούς τους Γιάννο Ιωάννου του ΑΠΟΕΛ, Φοίβο Βραχίμη της Ανόρθωσης και Χρήστο Κολιαντρή της ΑΕΛ».
Όταν νίκησε τον Τζόφ…
Είναι αλήθεια ότι όσα χρόνια και να περάσουν, όσες επιτυχίες και να έκανε η και να κάνει η Εθνική μας, το 1-1 κόντρα στην Ιταλία στην Λεμεσό τον Φεβρουάριο του 83 θα είναι πάντα χαραγμένο στην μνήμη αυτών που το έζησαν.
Πόσο μάλλον στον Τάκη Μαυρή που ήταν και ο σκόρερ του μεγάλου αγώνα.
Θυμάται με έντονη συγκίνηση και λέει.
«Η Ιταλία ήταν παγκόσμια πρωταθλήτρια λίγους μήνες προηγουμένως στα γήπεδα της Ισπανίας. Είχε φοβερή ομάδα, με Τζόφ, Σιρέα, Καπρίνι , Καούζιο, Ρόσσι , Ταρντέλι και τους λοιπούς άσσους. Ήταν μια πρόκληση για εμάς αυτή η αναμέτρηση, ουδείς πίστευε σε κάτι θετικό, όμως όταν μπήκαμε στο γήπεδο και είδαμε 25000 κόσμο να μας υποδέχεται με θέρμη, πιστέψαμε ότι μπορούσαμε για κάτι καλό. Έγινε μεγάλο ματς, πήραμε παλληκαρήσια ισοπαλία και ήμουν διπλά ευτυχής που επέτυχα το γκολ μετά από πάσα του Άντρου Χριστοδούλου. Αυτό το γκολ θα με συνοδεύει μια ζωή. Ήταν υπέροχη μέρα , έγινε θέμα παντού και πήραμε 1000 λίρες πριμ, ποσό υπέρογκο για την εποχή», λέει οι Τάκης Μαυρής…
Τελευταίο ματς με τίτλο
Δεν είναι σύνηθες φαινόμενο στο τελευταίο ματς μιας λαμπρής καριέρας, να σηκώνει ένας παίκτης και τρόπαιο σαν κερασάκι στην τούρτα.
Έγινε αυτό στην περίπτωση του Τάκη Μαυρή το 1988 στο Τσίρειο στον τελικό με αντίπαλο την πολύ δυνατή τότε ΑΕΛ.
Ήταν ο 22ος και τελευταίος τίτλος που πρόσθεσε στην συλλογή του ο άσσος των Πρασίνων και μάλιστα παρέλαβε από τα χέρια του τότε πρόεδρου της Δημοκρατίας Γιώργου Βασιλείου το κύπελλο.
Θυμάται και λέει χαρακτηριστικά…
«Εκείνη την χρονιά δεν τα πήγαμε καλά στο πρωτάθλημα. Θέλαμε να σώσουμε την χρονιά στο κύπελλο. Η ΑΕΛ ήταν πολύ δυνατή και μάλιστα μέσα στην έδρα της, συγκέντρωνε περισσότερες πιθανότητες να σηκώσει το τρίτο κύπελλο της σε μια πενταετία. Έγινε καλό ματς, νικήσαμε 2-1 και εγώ μπήκα σαν αλλαγή στην θέση του αρχηγού Τσίκου που αποχώρησε τραυματίας. Είχα την χαρά να παραλάβω σαν αρχηγός το τρόπαιο στο τελευταίο μου ματς με την φανέλα της Ομόνοιας και αυτή ήταν πολύ συγκινητική στιγμή για εμένα. Θεωρώ ήταν ότι καλύτεροι σαν φινάλε μετά από 14 χρόνια στη ν πρώτη ομάδα της Ομόνοιας», λέει ο Τάκης Μαυρής.
Στέλιος Παπαμωϋσέως
