Έχουν περάσει εννέα μήνες από εκείνο το βράδυ. Εννέα μήνες κατά την διάρκεια των οποίων ο Άντονι είδε το όνομά του να χάνει κάθε αίγλη. Εννέα μήνες κατά την διάρκεια των οποίων πολλοί αναρωτιούνται “γιατί δεν έχει ακόμα ομάδα;”, μεταξύ των οποίων και σταρ του ΝΒΑ. Παίκτες όπως ο Ντέμιαν Λίλαρντ, ο ΛεΜπρόν Τζέιμς, ο Κρις Πολ έχουν δηλώσει πως ο Άντονι έχει θέση στο ΝΒΑ. Κι όμως, με το ημερολόγιο να δείχνει 12 Αυγούστου, ο Άντονι παραμένει χωρίς ομάδα.

Έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά πράγματα για τους λόγους που ο Άντονι είναι ακόμα free agent. Κάποια από αυτά έχουν βάση. Κάποια όχι και τόσο. Στο τέλος της ημέρας, αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο Άντονι έχει ξεκαθαρίσει με κάθε τρόπο ότι θέλει να παίξει μπάσκετ, αλλά για κάποιο λόγο δεν φαίνεται να έχει μία σοβαρή πρόταση στα χέρια του. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Ιδού οι κυριότεροι λόγοι:

ΤΟ ΝΒΑ ΑΛΛΑΞΕ, Ο ΜΕΛΟ ΟΧΙ

Το ΝΒΑ, βασικά το μπάσκετ γενικότερα, αλλάζει κάθε 5 με 10 χρόνια. Πάντα παρουσιάζεται κάτι καινούριο που αλλάζει τα δεδομένα και ξαφνικά αυτό που έμοιαζε με συνταγή της νίκης ξαφνικά μοιάζει ξεπερασμένο. Κάποτε ήταν της μόδας η “Δίδυμοι Πύργοι”. Μετά, την δεκαετία του 90′, ήρθε η εποχή της τριγωνικής επίθεσης με τους Μπουλς του Φιλ Τζάκσον. Κατόπιν το παιχνίδι πέρασε στα χέρια των γκαρντ όταν απαγορεύτηκε το hand checking, για να ακολουθήσει η εποχή του “Πικ εν Ρολ μέχρι να σβήσει ο ήλιος”, οι “Super Teams”, το Small Ball και πλέον το… “σουτάρουμε τρίποντα γιατί το κάνουν οι Γουόριορς”.

Σε κάθε εποχή υπάρχουν απώλειες. Αυτές οι “απώλειες” δεν είναι τίποτα άλλο από ομάδες και παίκτες που δεν μπόρεσαν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Που αρνήθηκαν να προσαρμοστούν, επέμειναν πεισματικά στο δικό τους στυλ και το πλήρωσαν. Αυτό ακριβώς δείχνει να συμβαίνει τώρα στον Καρμέλο Άντονι, ο οποίος την διετία 2017-2019 έδειξε ότι απλώς δεν μπορούσε να δεχθεί αυτή την αλλαγή που ήρθε στο άθλημα και επέμενε να κάνει τα πράγματα με τον δικό του τρόπο. Ενώ οι ομάδες ήθελαν να κυκλοφορούν την μπάλα, αυτός την ήθελε στα χέρια του. Ενώ όλοι σούταραν τρίποντο, αυτός σούταρε από μέση απόσταση. Ενώ του ζήτησαν να γίνει ο… τρίτος τροχός της, αυτός έπαιζε σαν να είναι η πρώτη επιλογή στην επίθεση.Ο κόσμος πρέπει να καταλάβει κάτι: Ο Άντονι κάποτε ήταν σούπερ σταρ. Όταν ένας άνθρωπος έχει φτάσει σε αυτό το επίπεδο, είναι πολύ δύσκολο να αλλάξει στυλ, όσο και αν το θέλει. Όταν το κάνει ίσως να είναι αργά. Αυτό που έπαθε ο Άντονι τώρα, το έχουν πάθει νωρίτερα και άλλοι παίκτες-θρύλοι, με τον Άλεν Άϊβερσον να είναι το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα. Όπως και ο Μέλο, έτσι και ο Άϊβερσον αρνήθηκε να δεχθεί κάποτε ότι οι καλύτερες μέρες ήταν πίσω του και το πλήρωσε. Με ποιο τρόπο; Με το να μπει στη… μαύρη λίστα.

ΑΝ ΜΠΕΙΣ ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ… ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΕΙΣ

Το ΝΒΑ δεν είναι μία λίγκα που συνηθίζει να δίνει πολλές ευκαιρίες. Από την στιγμή που ένας παίκτης θα στιγματιστεί για κάποιο λόγο, τα πράγματα θα γίνουν εξαιρετικά δύσκολα για αυτόν στην συνέχεια. Ο κόσμος ασχολείται με τον Καρμέλο Άντονι αυτή τη στιγμή και είναι λογικό. Ο Μέλο όμως δεν είναι ο μόνος παίκτης που ξαφνικά θεωρήθηκε… βάρος, χωρίς καμία ομάδα να μην επιθυμεί να ασχοληθεί μαζί του για διάφορους λόγους. Είτε αυτοί είναι αγωνιστικοί, είτε εξωαγωνιστικοί.

Οι περιπτώσεις παικτών όπως ο Τζος Σμιθ, ο Αμάρε Στούνταμαϊρ, ο Τζέι Αρ Σμιθ, ο Μπράντον Τζένινγκς, ο Τζέρεμι Λιν, ο Λανς Στίβενσον και παλαιότερα ο Γκίλμπερτ Αρίνας, ο Στεφόν Μάρμπουρι, ο Άϊβερσον, ο Στιβ Φράνσις είναι απλώς οι πλέον χαρακτηριστικές. Κοινό σημείο όλων αυτών των παικτών είναι ότι θεωρήθηκαν “καμμένα χαρτιά”, είτε για λόγους χαρακτήρα, είτε λόγω ενός τραυματισμού, με αποτέλεσμα να μπουν στην λεγόμενη “μαύρη λίστα”. Μία λίστα στην οποία φιγουράρει πλέον ο Άντονι.Ο άλλοτε All Star φόργουορντ μπορεί να πει όλα τα σωστά πράγματα. Να είναι πράγματι διατεθειμένος να αλλάξει, να προσαρμοστεί στον ρόλο του παγκίτη, να κάνει ό,τι του ζητήσουν. Από την στιγμή ωστόσο που υπάρχει η αντίληψη ότι μπορεί να δημιουργήσει πρόβλημα, τότε είναι δύσκολο να βρει δουλειά. Και ένας ακόμα λόγος για αυτό είναι ότι την στιγμή που θα συμφωνήσει με μία ομάδα, τότε αυτόματα θα γίνει το επίκεντρο της προσοχής όλου του ΝΒΑ, είτε το θέλει είτε όχι. Δεν αντέχουν όμως όλες οι ομάδες αυτή την πίεση.

ΜΠΟΡΕΙ ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΠΑΙΞΕΙ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΤΑΛΕΝΤΟΥ

Ο προσωπικός γυμναστής του Άντονι δήλωσε πριν από μερικές εβδομάδες ότι ο Μέλο “είναι καλύτερος από το 60-70% των παικτών που βρίσκονται στο ΝΒΑ αυτή τη στιγμή”. Είναι εξαιρετικά πιθανό να έχει δίκιο και ο Άντονι να είναι πράγματι καλύτερος από το 60-70% της λίγκας. Αυτό όμως δεν έχει καμία σημασία. Γιατί, πολύ απλά, καμία ομάδα δεν σκοπεύει να ζητήσει από τον Άντονι να γίνει ο σταρ της. Αν τον προσέγγιζε μία ομάδα, θα του ζητούσε να γίνει ο 8ος, 9ος παίκτης της, ίσως και να πάει στην άκρη του πάγκου. Και κανείς δεν ξέρει αν θα δεχθεί κάτι τέτοιο.

Πολύς κόσμος στέκεται στο ταλέντο του Άντονι και στην καριέρα του και δεν μπορεί να καταλάβει γιατί δεν έχει βρει ακόμα ομάδα. Ποτέ όμως δεν τέθηκε θέμα ταλέντου ή αντίληψης του παιχνιδιού. Αυτό που φοβούνται οι ομάδες είναι πως ο Άντονι απλώς δεν μπορεί να δεχθεί ότι θα έχει έναν μικρό – έως ασήμαντο – αγωνιστικά ρόλο.Στο ΝΒΑ δεν βρίσκονται απαραίτητα οι πιο ταλαντούχοι παίκτες. Βρίσκονται αυτοί που μπορούν να δεχθούν τον ρόλο τους. Μόνο οι παίκτες της ελίτ, οι 10-20 καλύτεροι παίκτες στον κόσμο μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν και ο Άντονι έχει πάψει εδώ και καιρό να ανήκει σε αυτή την λίστα. Πλέον, είτε του αρέσει είτε όχι, μπαίνει στον ίδιο.. κουβά με τους υπόλοιπους 430 παίκτες που ψάχνουν για μία θέση σε ένα ρόστερ. Μπορεί να μοιάζει υποτιμητικό, αλλά είναι μία πραγματικότητα την οποία και οφείλει να αποδεχθεί και υπάρχουν πολλοί που αμφισβητούν ότι μπορεί να το κάνει.

Η αλήθεια είναι πως ο Άντονι υπήρξε πράγματι ένας από τους καλύτερους σκόρερ της γενιάς του. Στα καλύτερά του ήταν ένας πραγματικός σταρ, ένας παίκτης που θαύμαζες να βλέπεις. Αυτή τη στιγμή ωστόσο δεν είναι τίποτα από αυτά. Αυτή τη στιγμή ο Άντονι είναι απλώς ένας 35χρονος φόργουορντ χωρίς ομάδα, σχεδόν εξοστρακισμένος επειδή αρνήθηκε να προσαρμοστεί στα δεδομένα μίας νέας εποχής και όταν αποφάσισε να το κάνει ήταν πλέον αργά. Το ΝΒΑ δείχνει να τον έχει ξεχάσει. Οι θαυμαστές του όχι. Θα έχει άραγε την ευκαιρία να φτάσει στην δική του εξιλέωση; Αυτή είναι μία καλή ερώτηση. Την απάντηση όμως δεν την ξέρει κανείς.