Ήταν από τους πιο συμπαθητικούς φίλους και οπαδούς του ΑΠΟΕΛ, αλλά γενικότερα ήταν μία συμπαθητική φυσιογνωμία για τον καθένα που είχε την ευκαιρία να τον γνωρίσει.
Ο Δημήτρης Δημητρίου από την Κακοπετριά. Πιο γνωστός σαν ο «Δημητράκης» έχασε τη ζωή του την περασμένη Παρασκευή σε ηλικία 44 χρόνων.
Τον πρόδωσε η καρδιά του. Ένα σεμνό παιδί. Ένα παιδί γεμάτο χαμόγελο και καλοσύνη.
Για μεγάλο χρονικό διάστημα, επισκεπτόταν και το δικό μας χώρο εργασίας. Θυμάμαι, ότι τις περισσότερες φορές ντυνόταν με τα στρατιωτικά του ρούχα και όταν τον ρωτούσα γιατί, η απάντηση του χαμηλόφωνα ήταν η εξής.
«Μιχάλη μου να σου πω. Επειδή όταν κάνω ωτοστόπ για να πάω στο χωριό μου ή κάπου αλλού, σταματούν πιο εύκολα τα αυτοκίνητα. Ναι, Μιχάλη μου, νομίζουν ότι είμαι στρατιώτης» μου απαντούσε με χαμόγελο.
Να προσέχεις όμως Δημήτρη μου, γιατί σε είδα πολλές φορές να είσαι στη μέση του δρόμου, τον συμβούλευα και μου απαντούσε πάλι με χαμόγελο.
«Ναι Μιχάλη μου θα προσέχω μην με φοβάσαι».
Όταν έμπαινε για καλά στο κλίμα του γραφείου, ερχόταν πάλι χαμηλόφωνα και μου ζητούσε το εξής.
«Μιχάλη μου, να μου κεράσεις μία κόκα κόλα;»
Ήταν όλο χαρά όταν του φέρναμε το αγαπημένο του αναψυκτικό. Ναι, έτσι περίπου ζήσαμε τον Δημητράκη μας. Αύριο οδηγείται στην τελευταία του κατοικία.
Η κηδεία του θα τελεστεί στις 14:30 από τον ιερό ναό Αγίου Παντελεήμονα στην Κακοπετριά.
Στο καλό ρε Δημητράκη. Ο θεός να σε αναπαύσει ρε λεβέντη. Θα μας λείψεις ρε μπαγάσα. Θα μας λείψει το χαμόγελο και η αθωότητα σου…
