Μετρώντας τπλέον αντίστροφα για το ξεκίνημα του καλύτερου
πρωταθλήματος του κόσμου, σοκαρισμένος συνειδητοποιώ πως ένας κύριος
ακόμα περιμένει στα αζήτητα…
Η πρώτη παράσταση της λίγκας ξεκινάει 23 Οκτωβρίου και όλες οι ομάδες
βρίσκονται στα τελευταία στάδια της προετοιμασίας τους, στα πλαίσια
της pre season βρίσκονται αντιμέτωπες με σκοπό να βγάλουν χρήσιμα
συμπεράσματα για την πορεία της σεζόν. Ο σχεδιασμός για τους
περισσότερους οργανισμούς έχει ολοκληρωθεί, τα ρόστερ για την
πλειοψηφία έχουν «κλειδώσει» πέρα ελάχιστων εξαιρέσεων.
Λίγες μέρες απομένουν για την επανέναρξη του NBA και ορισμένοι
κάθονται στις εξέδρες…
Ένας εξ αυτών είναι ο θρυλικός Καρμέλο Άντονι, ένας εκ των κορυφαίων
της γενιάς του. Σήμερα περιμένει στο ράφι ανυπόμονα για μία πρόταση,
μια ευκαιρία ακόμα στα παρκέ της Αμερικής. Έχει περάσει καιρός…
αρκετός καιρός από την ημέρα που ο αθλητής από την Νέα Υόρκη φορούσε
την μπαντάνα και τα μπασκετικά παπούτσια. Ήταν στις 8 Νοεμβρίου του
περασμένου έτους ως μέλος των Ρόκετς. Ως μέρος μιας διαβολικής
σύμπτωσης ο τελευταίος αγώνας του -μέχρι και σήμερα- ήταν εναντίον της
πρώην ομάδας του. Η Οκλαχόμα φρόντισε σαν κάποιο παιχνίδι της μοίρα να
πάρει από το χέρι τον Καρμέλο και να τον δέσει σε ένα κελάρι… σε ένα
κελάρι που ακόμα ψάχνει το κλειδί.
Ο Καρμέλο Άντονι επιλέχθηκε από τους Ντένβερ Νάγκετς ως μέλος του
θρυλικού ντραφτ του 2003, μέχρι σήμερα χαρακτηρίζεται ως μία από τις
καλύτερες φουρνιές παικτών που εντάχθηκαν στην λίγκα. Αθλητές όπως οι
Λεμπρόν Τζέιμς, Ντουέιν Γουέιντ, Κρις Μπος και φυσικά εκείνος ο νεαρός
από το κολέγιο του Σίρακιους….
Είναι ειρωνικό… το έχω στο νου μου καιρό και ανυπομονούσα να μου
δωθεί η αφορμή να μιλήσω πάνω στο θέμα. Ο Λεμπρόν Τζέιμς σαφέστατα
υπήρξε η πρώτη επιλογή εκείνη την χρονιά κατευθείαν από το λύκειο,
πρωτοφανή νούμερα. Από πρωτοετής στα γυαλιστερά παρκέ του NBA έως
τώρα, κανείς σώφρον άνθρωπος δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι ήταν
πολυδιαφημισμένος άδικα. Κατέκτησε μία θάλασσα από ατομικές και
συλλογικές διακρίσεις καθ’ όλη την διάρκεια της καριέρας του και
πιθανολογώ πως δεν σκοπεύει ο άτιμος να απολαύσει μοναχά την δόξα στο
Λος Άντζελες. Εισήλθε στο NBA με την «κατάρα» να διεκδικεί ασταμάτητα
τον τίτλο και τα κατάφερε τρεις φορές στην καριέρα του, οδηγώντας την
εκάστοτε ομάδα του στους τελικούς συνολικά εννέα φορές. Στην αρχή του
μονοπατιού προς την κορυφή πολλοί έσπευσαν να τον ρίξουν από τον
γκρεμό, πακέτο η ατάκα ”Δεν είσαι γεννημένος νικητής” τον συνόδευε
για καιρό… ώσπου σήκωσε με μανία το τσεκούρι και έσπασε τα δεσμά που
τον είχαν φυλακισμένο. Από εκεί και πέρα όλα είναι ιστορία…
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον Καρμέλο Άντονι; Είμαι σίγουρος πως οι
περισσότεροι γνωρίζετε πως η ίδια αυτή ατάκα στοιχειώνει τον 10 φορές
All-Star χρόνια ολόκληρα, ουσιαστικά οι πρώτες «φαρμακόγλωσσες»
εμφανίστηκαν κατά την παρουσία του στους Νικς ως επί τον πλείστον. Ο
Καρμέλο Άντονι αποφοιτώντας από το λύκειο Όουκ Χιλ αποφάσισε να
ενταχθεί στο πανεπιστήμιο του Σίρακιους, όπου έκατσε μόλις έναν χρόνο
πριν δηλώσει συμμετοχή για το ντράφτ του 2003. Σε αυτόν τον έναν χρόνο
οδήγησε το κολέγιό του ως το φως στο τέλος του τούνελ, στην κατάκτηση
ενός αξιομνημόνευτου τίτλου. Επί της ουσίας, ο Άντονι φάνταζε ως ο
ιδανικότερος άνθρωπος για να σηκώσει στις πλάτες του τον οργανισμό.
Φαινόταν ως ο πλέον κατάλληλος να ανοίξει τον δρόμο για τους «Σβόλους»
προκειμένου το όνειρο ενός πρωταθλήματος να υφίσταται ρεαλιστικό.
Επιστρέφοντας στον παρόν, ήταν μία χρονική περίοδος όπου φάνηκε πως
για να γευτεί την παλιά της αίγλη η ομάδα από την Νέα Υόρκη χρειαζόταν
κάτι παραπάνω από έναν προικισμένο σκόρερ και κάμποσους ρολίστες για
να επανέλθει. Σε έναν οργανισμό που βρίσκεται σε διαρκή καθίζηση από
το 1999, με λανθασμένες διοικητικές αποφάσεις κατά εξακολούθηση
(μεγάλα συμβόλαια σε παίκτες αμφιλεγόμενης αξίας, κυρίως) και
συγχρόνως με ένα από τα πιο απαιτητικά κοινά όλου του NBA να
κριτικάρουν κάθε κατάσταση και κάθε κίνηση… θεωρώ πως είναι ένα
δύσκολο και πιεστικό περιβάλλον για να ανταπεξέλθεις…
Αν πρέπει να εμβαθύνουμε περισσότερο στην απρόσμενη πτώση του «Μέλο»,
παρατηρούμε πως οι λόγοι είναι πρωτίστως αγωνιστική. Για να γίνει
απόλυτα κατανοητό στον καθένα, την εποχή που εισήλθε στο NBA
επικρατούσε περισσότερο η απομόνωση ως τρόπος σκοραρίσματος και το
σουτ μέσης απόστασης κρατούσε τα ηνία σφικτά. Αν επισκεφθούμε σήμερα
τον φάκελο του Καρμέλο Άντονι και διαβάσουμε τα «δυνατά» σημεία του
εντός του παρκέ, θα διαπιστώσουμε την μισή αλήθεια. Ο Καρμέλο Άντονι
μπορεί να καμώνεται μετέπειτα στην ζωή του πως προκάλεσε σε πολλαπλούς
αντιπάλους πονοκεφάλους, καθώς από μέση απόσταση είχε την δυνατότητα
να σε «κερνάει» καλάθια με την σέσουλα και στα βιβλία της ιστορίας του
μπάσκετ… στο κεφάλαιο με τους σπουδαιότερους isolation αθλητές,
κάπου σε μια χρυσόδετη σελίδα αναγράφεται το όνομά του. Αναμφίβολα
αυτά τα στοιχεία πριν μία δεκαετία αποτελούσαν βασικά συστατικά της
παλέτας κάθε μπασκετμπολίστα στον κόσμο του NBA. Βέβαια, όσο τα χρόνια
προχώραγαν τόσο το άθλημα προετοιμαζόταν για μία ριζική αλλαγή, η
καθιέρωση του τριπόντου ως η βασική πηγή σκοραρίσματος και η
ενσωμάτωση της κίνησης της μπάλας στα περισσότερα προπονητικά
μπλοκάκια, απλώς ανάγκασε τον Άντονι να παλεύει ανάμεσα σε δύο
διαστάσεις. Αξίζει να αναφερθεί ότι δειλά-δειλά η άμυνα άρχισε να
αναγνωρίζεται από τον φίλαθλο κόσμο και επιζητείται ως βασικό προσόν
κάθε αθλητή. Το άθλημα τον είχε προσπεράσει και σε τέτοιες περιπτώσεις
ο καθένας οφείλει να προσαρμοστεί ανάλογα τις συνθήκες.
Ο Καρμέλο Άντονι να αγωνιστεί παθιασμένα στην άμυνα; Τέτοια αιτήματα
δεν θα μπορούσε τα ικανοποιήσει ούτε ο ίδιος ο Θεός…
Η άλλη μισή αλήθεια έγκειται στον ψυχικό κόσμο του αθλητή Άντονι, η
αδυναμία να αντιληφθεί πως τα χρόνια κυλάνε και οι μέρες που
απολάμβανε τα φώτα της δημοσιότητας σαν νεαρός αστέρας έχουν περάσει
ανεπιστρεπτί. Κάποιες φορές καλείσαι να αποφασίσεις ανάμεσα σε αυτό
που θεωρείς σημαντικότερο: Να βρεθείς σε μία ομάδα που στοχεύει
πρωτάθλημα και να θεωρείσαι σημείο αναφοράς σαν ρολίστας ή να
συνεχίσεις να συμπεριφέρεσαι ως star σε μία περίοδο που εμφανώς η
ηλικία κατείχε καθοριστικό ρόλο στην απόδοσή του. Η αιτία που είναι
ελεύθερος στην αγορά δεν υφίσταται σε κυρίως αγωνιστικά κριτήριά,
αντιθέτως το πρόβλημα ανήκει εξολοκλήρου στον αθλητή Άντονι. Ο τρεις
φορές χρυσός Ολυμπιονίκης ποτέ δεν αφουγκράστηκε τον ρόλο του ρολίστα
σε μία ομάδα… ο χρόνος περνούσε, εκείνος μεγάλωνε, τα καλύτερα του
χρόνια είχαν περάσει προ πολλού….
Μολονότι το «πείραμα» των Θάντερ δεν έλαβε θετικό πρόσημο, θα κάνω τον
συνήγορο του διαβόλου και θα σταθώ στο πλευρό του ταλαντούχου Small
Forward… Σε καμία των περιπτώσεων δεν ήταν η κύρια αφορμή που
απέτρεψε την ομάδα του Μπιλ Ντόνοβαν να φτάσει στην κορυφή του βουνού.
Το πρόβλημα ήταν αποκλειστικά στην δομή της ομάδας και στην αδυναμία
των παικτών που ερχόντουσαν να δώσουν ανάσες συνολικά στα κύρια
γρανάζια της ομάδας από την Οκλαχόμα, με αποτέλεσμα στα
τελευταία/κρίσιμα ενός αγώνα να παρουσιάζεται μία ομάδα χωρίς καθαρό
μυαλό και κόπωση αδικαιολόγητη.
Εν πάση περιπτώσει, πέρα από τα στραβά του, ο Καρμέλο Άντονι δεν
αξίζει τέτοιας συμπεριφοράς και κατά την ταπεινή μου άποψη έχει την
διάθεση ακόμη να προσφέρει σε επίδοξες ομάδες με την εμπειρία του σε
αντίξοες συνθήκες. Είναι μία επιδεξιότητα που είτε γεννιέσαι με αυτήν
είτε όχι, εκείνος που έχει την ψυχική ηρεμία να εξουσιάσει την φλόγα
και να σηκωθεί από το έδαφος, όταν η μπάλα καίει…
Για ορισμένους το παρακάτω δεν έχει σημασία, αλλά τις «σημαίες» δεν
πρέπει να τις ποδοπατούμε και να τις εξευτελίζουμε. Ο Καρμέλο ήταν ένα
από τα επιφανέστερα μέλη της γενιάς του και το «πρόσωπο» της Εθνικής
Αμερικής. Πάνω από τον Τζόρνταν, πάνω από τον Κόμπε, πάνω από τον
Λεμπρόν… ήταν και θα είναι το άτομο που θα αναφερόμαστε ως τον
αρχηγό της. Θυσίασε πολλά για το εθνόσημο και θεωρώ αξίζει τον κόπο να
το επισημαίνουμε.
Εν τέλει, δεν γνωρίζω κατά πόσο αποτύπωσα τις σκέψεις μου ορθά ώστε να
γίνουν αντιληπτές στον καθένα. Ευελπιστώ πάντως να επανέλθει στην
λίγκα που όλοι τον μάθαμε να αγωνίζεται κάθε βράδυ με τσαγανό και
πάθος… Κέρδισε με το σπαθί του τον σεβασμό μας!
Όπως είχαν για σύνθημα εκεί στο Όουκ Χιλλ… ας είναι σημείο αλλαγής η
κατάσταση αυτή και όχι τέλους!
Κωνσταντίνος Κολοβός
