Όντας φιλοξενούμενος στην εκπομπή «Άκου τι Λέει» του Super Sport fm 104.0 ο Ανδρέας Κούνιος θυμήθηκε όμορφα ποδοσφαιρικά περιστατικά.
Κάποιοι λένε και εμείς που ζήσαμε και τις δύο εποχές ότι δεν υπάρχει σαν εκείνο το ποδόσφαιρο, αλλά χωρίς τους ξένους δεν θα ξέραμε τις σημαίνει Τσάμπιονς Λιγκ: «Τότε ήμασταν νέοι και γι’ αυτό τα θεωρούσαμε όλα τέλεια. Είχαμε τα μαλλιά μας, είχαμε τα μυαλά και και γι’ αυτό εξιδανικεύουμε εκείνη την εποχή. Εγώ προτιμώ τον συναισθηματισμό, τον Νίκος Χαραλάμπους, τον Στυλιανού, τον Πόντζο της ΑΕΛ, τον Παναή της Αλκής αλλά δεν θα υπήρχαν οι ευρωπαϊκές επιτυχίες αν είχαμε μόνος τους δικούς μας ποδοσφαιριστές. Πως μπορώ να ξεχάσω την πρώτη φορά που είναι τον Ίαν Μουρς, Παναγία μου. Ήμουν ΑΠΟΕΛ τότε, και τώρα είμαι αλλά κρυπτοΑΠΟΕΛίστας. Έγινα ΑΠΟΕΛ όταν πήγε ο Ανδρέας Στεφάνου από την Ομόνοια Αραδίππου στο ΑΠΟΕΛ, ήταν και φίλος μου από το χωριό. Ερχόμουν στη Λευκωσία και έβλεπα όλα τα παιχνίδια, είδα και αυτό με τη Νάπολι και αυτό με τον Ηρακλή και άλλα ευρωπαϊκά. Μετά ξέγραψα από τα χαρτιά μου το ΑΠΟΕΛ και έγινα ξανά ΑΠΟΕΛ όταν πήγε ο Νίκος Προκόπης. Πιο πρόσφατα ήρθα ένα βράδι στην βράδια στην Αλήθεια και είδα τον Κώστα Παναγιώτου και τους άλλους συναδέλφους να στέκονται πάνω από την τηλεόραση και να περιμένουν να χτυπήσει πέναλτι η Λιόν. Το απέκρουσε ο Χιώτης και το ΑΠΟΕΛ προκρίθηκε στους «8». Ούτε που ήξερα ότι είχε αγώνα εκείνο το βράδυ. Και για να καταλάβεις τις γνώσεις μου περί ποδοσφαίρου, το 2004 όταν η Ελλάδα έπαιζε στον ημιτελικό του Γιούρο με την Τσεχία παρακολουθούσαν οι τρεις γιοι μου με αγωνία το παιχνίδι. Όταν έκανε το κόρνερ ο Μπασινάς και ο απογειώθηκε ο Δέλλας της Μασροκώστα και έβαλε το γκολ και πανηγύριζαν, τους είπα ότι ακόμα δεν τελείωσε το ματς, ενώ ήταν ξαφνικός θάνατος τότε».
