Ο Μιχάλης Τσόχος γράφει για τον Γιάννη Αλαφούζο που σε οκτώ χρόνια “διακυβέρνησης” του Παναθηναϊκού έχει χάσει 70 εκατ ευρώ, έχει πάρει ένα Κύπελλο, έχει αφήσει την ομάδα τέσσερις σεζόν εκτός Ευρώπης λόγω χρεών και έχει μία νίκη σε 18 ματς ευρωπαϊκών ομίλων.
Ο Γιάννης Αλαφούζος ανέλαβε επί της ουσίας τις τύχες του Παναθηναϊκού τον Ιούλιο του 2012 όταν ο Γιάννης Βαρδινογιάννης παρέδωσε τις μετοχές στην Παναθηναϊκή συμμαχία. Πρόεδρος έγινε στις 30 Νοεμβρίου του ίδιου έτους, αλλά τον Παναθηναϊκό ο Αλαφούζος τον τρέχει από το καλοκαίρι του 2012 και σε λίγες ημέρες συμπληρώνει 8 χρόνια στο τιμόνι της ομάδας.
Οκτώ χρόνια που όπως κι΄αν τα δεις, όπως κι’ αν τα αντιμετωπίσεις, όποια οπτική γωνία κι’ αν επιλέξεις, καταλήγεις στο ίδιο συμπέρασμα. Η θητεία του είναι απολύτως αποτυχημένη.
Σε αυτά το οκτώ χρόνια ο Παναθηναϊκός έχει πάρει μόνο ένα Κύπελλο. Τρεις και άλλη μία που έρχεται, τέσσερις χρονιές στο σύνολο, έμεινε εκτός ευρωπαϊκών διοργανώσεων, λόγω οικονομικών προβλημάτων. Εχει να σημειώσει νίκη σε όμιλο ευρωπαϊκής διοργάνωσης από τον Νοέμβριο του 2013 και συνολικά στη θητεία του ο Παναθηναϊκός έχει σε 18 ματς ευρωπαϊκών ομίλων μία νίκη, κόντρα στη Μάριμπορ.
Επί ημερών του από την πρώτη 50άδα στη βαθμολογία της UEFA, έχει βρεθεί κάτω από τη θέση 200, βίωσε σοκαριστικούς αποκλεισμούς τύπου Γκαμπάλα, ενώ είδε βασικούς ανταγωνιστές του, όπως η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ, πλην του Ολυμπιακού φυσικά, να παίρνουν πρωτάθλημα και την Ενωση να χτίζει γήπεδο.
Ολα αυτά όμως θα μπορούσαν να εκτιμηθούν διαφορετικά, θα μπορούσαν να είναι αποτέλεσμα άλλης αιτίας, αν ο Γιάννης Αλαφούζος δεν είχε βάλει χρήματα από την τσέπη του για τον Παναθηναϊκό. Κι όμως σε 8 χρόνια θητείας ο διοικητικός ηγέτης του Παναθηναϊκού έχει χάσει πάνω από 70 εκατ ευρώ. Πρόκειται για χρήματα που βγήκαν από την τσέπη του και που χοντρικά αντιστοιχούν σε σχεδόν 10 εκατ ευρώ το χρόνο ζημιά.
Είναι αλήθεια, ότι θέλει μεγάλη προσπάθεια για να το καταφέρεις όλο αυτό. Και να χρωστάς μονίμως και να μην παίζεις Ευρώπη λόγω χρεών και να έχεις βάλει από την τσέπη σου 70 εκατ ευρώ και η ΠΑΕ να έχει ακόμη μεγάλο χρέος (σήμερα το ύψος του ξεπερνά τα 15 εκατ ευρώ) και τίποτα να μην έχεις καταφέρει. Αυτό είναι που προσδιορίζει και το μέγεθος της αποτυχίας του, αυτό είναι που καταδεικνύει ότι έχει αποτύχει πλήρως…
Αφήνω στην άκρη τις συμπεριφορές του σε ανθρώπους που τίμησαν τον Παναθηναϊκό, όπως ο Γιώργος Δώνης, ότι για μήνες είχε απλήρωτους απλούς υπαλλήλους της ΠΑΕ, με αποτέλεσμα να έχουν βιοποριστικό πρόβλημα και ότι επί της ουσίας τον έριξε τον Παναθηναϊκό με τους χειρισμούς του στην πιο κάτω κατηγορία λόγω χρεών και χρειάστηκε να αλλάξει το καταστατικό για να παραμείνει η ομάδα στην Super League.
Η θητεία του Γιάννη Αλαφούζου στον Παναθηναϊκό αποτελεί case study για το πως μπορείς να αναλάβεις μία μεγάλη ποδοσφαιρική ομάδα και να τα κάνεις όλα λάθος. Πραγματικά και χωρίς ίχνος υπερβολής δυσκολεύομαι να βρω σε αυτά τα οκτώ χρόνια, κάτι που να μπορώ να σταθώ και να γράψω “ναι, αλλά τουλάχιστον έκανε κι’ αυτό…”. Η μοναδική εξαίρεση φυσικά αποτελεί και θα αποτελεί πάντα το ότι έσωσε τον Παναθηναϊκό από την καταστροφή το 2012.
Έχω γράψει πάρα πολλές φορές στο παρελθόν και εξακολουθώ να το πιστεύω και σήμερα, ότι το 2012 ο Αλαφούζος πήρε το ρίσκο που δεν έπαιρνε κανείς άλλος και έσωσε τον Παναθηναϊκό από την καταστροφή. Αυτό δεν αλλάζει και δεν θα αλλάξει ποτέ, η ιστορία το έχει καταγράψει. Αν ο Αλαφούζος δεν είχε εμφανιστεί το καλοκαίρι του 2012 ο Παναθηναϊκός θα είχε την τύχη της ΑΕΚ και θα είχε φτάσει στον υποβιβασμό. Τότε που όλοι κρύβονταν, ήταν ο μόνος που βγήκε μπροστά και πήρε το ρίσκο. Αυτό όχι απλώς του πιστώνεται και πρέπει κάθε φίλος του Παναθηναϊκού να το έχει στο μυαλό του, αλλά είναι και κάτι που θα τον συνοδεύει πάντα.
Οπως επίσης ότι βρήκε απέναντί του ένα σύστημα που πάλεψε να το αντιμετωπίσει και τον δυσκόλεψε πάρα πολύ στα πρώτα χρόνια της θητείας του. Αλλά εδώ δεν μιλάμε για την… αποτυχία να πάρει πρωτάθλημα, εδώ μιλάμε για την αποτυχία να διατηρήσει τον Παναθηναϊκό σε ένα επίπεδο, σε ένα τέτοιο στάνταρ που θα ήταν ανεκτό για τους οπαδούς του. Ο Παναθηναϊκός κινδυνεύει να φτάσει στο σημείο να μεγαλώσει μία γενιά φίλων του που δεν θα έχουν ζήσει απολύτως τίποτα μαζί του και άρα να συρρικνωθεί και ως μέγεθος όχι αγωνιστικά, το οποίο έχει γίνει, αλλά ως brand name, ως club.
Το αν θα έρθει ο Πογιάτος λοιπόν, ο οποίος δεν έχει προπονήσει ποτέ στην καριέρα του πρώτη ομάδα, ή το αν θα φύγει ο Δώνης, χωρίς να καταλαβαίνει κανείς το γιατί, είναι εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα η κορυφή του παγόβουνου, το πρόβλημα είναι ότι για μία ακόμη φορά, για ένατη διαδοχική χρονιά, αυτός που διοικεί τον Παναθηναϊκό, βαδίζει χωρίς σχέδιο, χωρίς καμία ποδοσφαιρική λογική και χωρίς την παραμικρή γνώση των βασικών του ποδοσφαίρου και οι φίλοι του δεν έχουν κάτι να ελπίζουν, παρά μόνο ότι ο Πογιάτος θα αποδειχθεί έστω και κατά κατά λάθος, ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη στιγμή…