Ναι, η Σίτι ήταν εμφανώς ανώτερη από τον αποδεκατισμένο Ολυμπιακό στο Φάληρο, αλλά με έναν φορ στο γήπεδο η εικόνα θα ήταν σίγουρα διαφορετική. Ο Σταύρος Γεωργακόπουλος αναλύει.
Όταν τελειώνει ένα παιχνίδι με τη μία ομάδα να έχει 21 τελικές και την άλλη μόλις δύο, δεν χρειάζονται προπονητικές γνώσεις για να καταλάβει κανείς ποια ήταν η καλύτερη ομάδα μέσα στο γήπεδο. Η Σίτι δεν είναι απλά καλύτερη ομάδα από τον Ολυμπιακό, έπαιξε και πολύ καλύτερα το βράδυ της Τετάρτης στο Φάληρο. Το 1-0 είναι μάλλον φτωχό για να περιγράψει ό,τι είδαμε από την εξέδρα, έστω κι αν προήλθε από καθαρό φάουλ στον Ντρέγκερ που προκάλεσε τα δικαιολογημένα παράπονα των γηπεδούχων. Αν, μάλιστα, δεν είχε μεσολαβήσει το πόδι του Σεμέδο στην εξέλιξη της φάσης, πιθανότατα θα είχε ακυρωθεί από το VAR.
ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΤΗΚΕ Ο ΓΚΟΥΑΡΔΙΟΛΑ
Ο Πεπ Γκουαρδιόλα τον σεβάστηκε και με το παραπάνω τον πρωταθλητή Ελλάδας. Φάνηκε από τις επιλογές του, τις δηλώσεις του. Το πώς τοποθέτησε την ομάδα του στο γήπεδο, πόση σημασία έδωσε στο ματς. Πώς το κυνήγησε ως το φινάλε, φέρνοντας από τον πάγκο Μαχρέζ, Φερναντίνιο, μέχρι και τον Σέρχιο Αγουέρο, πρώην γαμπρό του Θεού της μπάλας Ντιέγκο Αρμάνο Μαραντόνα που έφυγε χθες, σκορπώντας θλίψη σε όλο τον -ποδοσφαιρικό και όχι μόνο- πλανήτη.
Το ζητούμενο έπειτα από τέτοιες βραδιές που εξελίσσονται σε μαθήματα για μια ομάδα που θέλει να μεγαλώσει και να φτάσει μια μέρα στο επίπεδο της Σίτι, είναι τι μπορούσε να κάνει και τι έκανε. Στα δικά μου μάτια οι δικαιολογίες και τα ελαφρυντικά είναι περισσότερα από το ματς του Etihad, παρότι η εμφάνιση ήταν κατώτερη των προσδοκιών. Και εξηγούμαι…
Συμφωνώ με τον Πέδρο Μαρτίνς ό,τι οι παίκτες του προσπάθησαν έως το τελευταίο λεπτό για να πάρουν ό,τι περισσότερο μπορούσαν από το παιχνίδι. Πράγματι παρότι τους βγήκαν σε όλο το 90άλεπτο από λίγα έως ελάχιστα, πάλεψαν, δεν τα παράτησαν και κυνήγησαν μέχρι την τελευταία στιγμή ακόμη και τη μισή ευκαιρία που θα μπορούσε να τους δώσει έναν πολύτιμο βαθμό.
Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΣΤΟΠΕΡ
Έγινε πολλή κουβέντα για την επιλογή των τριών στόπερ. Ήταν δεδομένο ότι κάτι που δεν έχει διδαχθεί μια ομάδα εδώ και χρόνια, δεν μπορεί να εφαρμοστεί σωστά, ιδιαίτερα σε ένα τόσο απαιτητικό παιχνίδι, απέναντι σε ποδοσφαιριστές τόσο υψηλού επιπέδου που βλέποντάς τους στο γήπεδο έμοιαζαν με δαίμονες. Είναι εντελώς διαφορετικό να βλέπεις ένα τέτοιο παιχνίδι από την τηλεόραση συγκριτικά με την εξέδρα, επειδή από κοντά, έχοντας πιάτο όλη την εικόνα καταλαβαίνεις και την ταχύτητα με την οποία μια ομάδα δουλεύει συνολικά πάνω στο χορτάρι.
Δεν είναι μόνο ότι οι παίκτες του Γκουαρδιόλα τα έκαναν όλα σωστά, είναι ότι τα έκαναν και με το πόδι καρφωμένο στο γκάζι. Ο Ολυμπιακός μοιραία έπαιξε με τριάδα στόπερ. Αν είχε επιλέξει την 4άδα στη γραμμή, πολύ φοβάμαι ότι το σκορ θα είχε ξεφύγει. Στέρλινγκ, Ζεσους, Φόντεν, Μπερνάρντο Σίλβα και δεν συμμαζεύεται, έπαιζαν -συμπαθάτε με- λες και τους είχαν βάλει νέφτι στον πισινό. Δικαίως ο Πεπ μίλησε για μία από τις καλύτερες εμφανίσεις της ομάδας του στη διάρκεια της φετινής σεζόν. Λογικό ήταν οι “ερυθρόλευκοι” να μαζευτούν πίσω, να παίξουν με βάθος και πάλι καλά που ήταν σε τόσο καλή μέρα ο Σα με τον Σεμέδο…
Από την άλλη πλευρά, η αμυντική τριάδα ούτε τις αποστάσεις κράτησε σωστά, ούτε τους χώρους μοίρασε όπως έπρεπε, ούτε τη μπάλα κυκλοφόρησε από πίσω, υπό την ασφυκτική πίεση που της ασκήθηκε μέχρι την τελευταία ανάσα του ματς. Ο Ντρέγκερ με τον -φασκιωμένο στον αστράγαλο για να ξεπεράσει τις ενοχλήσεις- Ραφίνια έκαναν ό,τι μπορούσαν στις πτέρυγες, ενώ από την τριάδα της μεσαίας γραμμής υπήρξε κι ένας που, δυστυχώς, απουσίαζε…
ΩΣΕΙ ΠΑΡΩΝ Ο ΠΕΠΕ
Στον Πέπε που στοίχισε το καλοκαίρι περισσότερα από 3 εκατομμύρια ευρώ αναφέρομαι, καθώς και ο Εμβιλά και ο Καμαρά και στάθηκαν και πάλεψαν με αξιοπρέπεια τηρουμένων των αναλογιών. Ο Πορτογάλος μέσος, ωστόσο, κολύμπησε σε πολύ ρηχά νερά, για να μην πω ότι θύμιζε ψάρι έξω από το νερό, χωρίς την παραμικρή διάθεση να τον αδικήσω. Δεν είναι τυχαίο πως ο κόουτς για να τον προστατεύσει, του άλλαξε τρεις φορές θέση από το ξεκίνημα μέχρι το 70’ που τον αντικατέστησε. Τον ξεκίνησε δίπλα στον Εμβιλά, με τον Καμαρά σε ρόλο δεξιού χαφ. Τον άλλαξε στο 20’ τοποθετώντας τον αριστερό χαφ και φέρνοντας μέσα τον Μαντί για να κυνηγήσει τα “σκουπίδια” και να κρατήσει τη μπάλα λίγο στα πόδια του.
Από το 46’ μετέθεσε τον Πέπε δεξιά, προκειμένου να φέρει πάλι αριστερά τον Μασούρα. Μπάλα ξέρει και πολύ ο 23χρονος μέσος, αυτό δεν το συζητάμε. Μόνο με αυτό το προσόν, όμως, και χωρίς ίχνος δυναμισμού δεν μπορεί να σταθεί σ’ αυτό το επίπεδο. Στο πρώτο ημίχρονο έχασε τη μπάλα στο ύψος της μεγάλης περιοχής, ζήτησε φάουλ, δεν το πήρε και σταμάτησε! Είναι ζήτημα αν μπήκε με φόρα σε δύο-τρεις μονομαχίες σε όλο το ματς, την ώρα που ο Φορτούνης που έχει κατηγορηθεί για χαλαρότητα σε αρκετά ματς, έβγαλε τα συκώτια του και ήταν δεύτερος σε τρεξίματα απ’ όλη την ομάδα.
Ο Πέπε ήρθε για να παίξει στο “6”. Να καλύψει το κενό του Γκιλιέρμε, ανεξάρτητα από την παρουσία του θωρηκτού Εμβιλά. Οφείλει, λοιπόν, να παίζει όχι μόνο με τη μπάλα, αλλά και ξύλο. Να ματώνει στο γήπεδο. Όχι να φοβάται να λερώσει το σορτσάκι και να εκθέτει τον άνθρωπο που εισηγήθηκε μια από τις πιο ακριβές αγορές των τελευταίων χρόνων. Ασφαλώς δεν ήταν μόνο αυτός το πρόβλημα, αλλά δεν γίνεται να τα ακούει για ψύλλου πήδημα ο Μπουχαλάκης κι ένας παίκτης που έχει χρυσοπληρωθεί να μπαίνει στο γήπεδο και να βλέπει τα… τρένα απ’ την Αγγλία να περνούν. Μέχρι και ο πιτσιρικάς Βρουσάι που είχατε διαβάσει στο SPORT24 ότι θα έχει την ευκαιρία του, πάλεψε πολύ σε ρόλο δεξιού μπακ χαφ…
ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΕΝΑΝ ΝΑ ΣΗΜΑΔΕΨΟΥΝ
Από ‘κει και πέρα, είμαι σίγουρος ότι θα βλέπαμε άλλο παιχνίδι αν ο Ολυμπιακός είχε έναν κανονικό φορ στο τερέν. Θα ήταν σαφώς καλύτερα αν μπορούσε να αγωνιστεί ο Ελ Αραμπί, ο οποίος μπορεί να κρατήσει και τη μπάλα στα πόδια, να δώσει στήριγμα στους γύρω του, αλλά και να παλέψει σε μια μονομαχία. Και ο Χασάν να ήταν διαθέσιμος, ωστόσο, τουλάχιστον θα υπήρχε ένα σημείο αναφοράς. Ένας παίκτης για να σημαδέψουν οι υπόλοιποι έστω και στις μεγάλες πάσες που επιχείρησαν από την άμυνα, στο πλαίσιο του “φτου ξελευτερία”. Ένας παίκτης να απασχολεί δύο με τρεις αμυντικούς μόνιμα, από τη στιγμή που ο Φορτού γύριζε συχνά πίσω να πάρει μπάλα ώστε να δώσει ανάσες στους υπόλοιπους, απέναντι μονίμως σε δύο και τρεις αντιπάλους.
Δε λέω ότι με έναν επιθετικό στο γήπεδο ο Ολυμπιακός θα νικούσε ή θα έπαιρνε ισοπαλία. Λέω ότι με έναν κανονικό φορ, η εικόνα θα ήταν διαφορετική και προς το καλύτερο για την ομάδα του Πέδρο Μαρτίνς που βρήκε την πρώτη τελική στο 88’ με ατομική ενέργεια του αρχηγού και τη 2η στις καθυστερήσεις με τον προωθημένο Σισέ που προσπάθησε για μερικά λεπτά να ντυθεί στράικερ. Δεν είναι τυχαίο ότι και οι δύο καλές στιγμές των γηπεδούχων έγιναν στο διάστημα που ήταν στο χορτάρι ο Σουντανί, υπήρχε δηλαδή κι ένας δεύτερος παίκτης για να απειλήσει.
Ας ελπίσουμε ότι ενόψει Άρη και Μαρσέιγ θα υπάρχουν και οι απαραίτητες επιστροφές στην επίθεση και το αριστερό άκρο της άμυνας και πάμε παρακάτω. Αυτά τα ματς αποτελούν μαθήματα. Το θέμα είναι να αποδειχθούν και οι “ερυθρόλευκοι” καλοί μαθητές, ώστε να μην επαναλάβουν τα λάθη απέναντι σε ομάδες όπως η Πόρτο και η Μαρσέιγ που είναι πολύ πιο κοντά στα κυβικά τους. Αυτή η Μάντσεστερ Σίτι είναι άλλη κατηγορία κι αν συνεχίσει έτσι θα φτάσει ψηλά στη διοργάνωση… Δεν είναι δικαιολογία, είναι η ρεαλιστική πραγματικότητα.
