Εκεί που αναφωνούσαμε πως τέλος οι εκπλήξεις για την φετινή σεζόν,
ορίστε αγαπητοί “η κεραμίδα στο κεφάλι σας”! Ο Τζέιμς Χάρντεν απαίτησε
την ανταλλαγή του στους Νετς και εμείς κοιτάμε με ένα απλανές βλέμμα
το κενό. Μα, καλά, τι έγινε;
Θυμάμαι πριν την έναρξη της χρονιάς, ορισμένα «τιτιβίσματα» μας
σφύριζαν δειλά-δειλά πως το γυαλί μεταξύ του Αμερικανού αθλητή και των
Ρόκετς είχε ραγίσει ανεπιστρεπτί…
Η αρχή του κακού είχε αφετηρία την αποχώρηση του Μάικ Ντ’ Αντόνι από
τον πάγκο του Χιούστον, καθώς οι συνεχόμενες αποτυχίες στην
post-season είχαν δημιουργήσει ένα κλίμα απογοήτευσης και μαρασμού
στις τάξεις του οργανισμού. Ο Ιταλός προπονητής με όραμα την περίοδο
που προπονούσε τους Σανς στην δεκαετία του 2000, εμπιστεύτηκε τον
Τζέιμς Χάρντεν σε μία παραλλαγή του ρόλου που είχε δώσει στον Στιβ
Νας…. σε ένα σύστημα με αυξανόμενες αρμοδιότητες. Όλες οι επιθέσεις
πέρναγαν από την κρίση του, ήταν ο καπετάνιος του πληρώματος και η
υπέρμετρη ελευθερία που απλόχερα του δόθηκε… αποτέλεσαν καθοριστικοί
παράγοντες για να ξετυλίξει το πλούσιο ταλέντο του. Με την διαρκή
κατοχή της μπάλας μοίραζε σαν «παλαβός» στους ψηλούς για να την
καρφώσουν ή στους ακροβολισμένους παίκτες για σουτ τριών πόντων από
κάθε φυσιολογικό ή αφύσικο σημείο. Στην τελική, έπαιρνε πάνω του όλα
τα διαθέσιμα δευτερόλεπτα, ταλαιπωρούσε τον προσωπικό του αμυντικό και
εκτελούσε με ένα (ή δύο για εμάς του Ευρωπαίους) βήμα προς τα πίσω…
διαλύοντας κάθε τσαμπουκά και ρυθμό την αντίπαλης ομάδας. Με τα καλά ή
με τα κακά του, ο Τζέιμς Χάρντεν παρέθεσε στατιστικές που προκαλούν
ζάλη και τον τοποθετούν αναμφισβήτητα παρέα με τους κορυφαίους βάση
παραγωγικότητας. Τι και αν πάμπολλες φορές κατηγορήθηκε πως ο τρόπος
προς την επιτυχία ήταν διαφορετικός; Εκείνος αρκούνταν στο ταλέντο του
ως φως και ειδοποιός διαφορά για την επίτευξη των στόχων.
Οι σχέσεις που χωρίζονται εξ αναγκασμού, δυναμώνουν περισσότερο με το
πέρασμα του χρόνου… και έτσι οι δυο τους βρίσκονται ξανά υπό την ίδια
στέγη… Στους Νετς!
Οι Ρόκετς αποφασισμένοι να αλλάξουν ριζικά ρότα, ξήλωσαν κάθε σανίδι
που θύμιζε το παλιό κατάστρωμα του πλοίου: Ο Ντάρυλ Μόρεϊ ήταν ο λόγος
που ο Τζέιμς Χάρντεν δέθηκε με τον οργανισμό, έδωσε το «είναι» του για
να ικανοποιήσει τις προσδοκίες του «Μούσια», τον υποστήριξε όσο κανείς
και εγγυήθηκε προσωπικά για το θαυματουργό του άγγιγμα. Οι σχέσεις των
δύο ανδρών αποδείχθηκαν σημείο αναφοράς για την προσπάθεια του
οργανισμού να σταθεί στο υψηλότερο σκαλί του πλανήτη. Δυστυχώς, μπορεί
η συνύπαρξη τους να ήταν ιδανική όμως τα αποτελέσματα να μην την
αντικατοπτρίζουν στην επιφάνειά τους. Η ζωή είναι άδικη, σκληρή και
δεν σε ανταμείβει πάντοτε… πως να διαφέρει το μπάσκετ;
Όλες οι προαναφερθείσες αλλαγές ταρακούνησαν, κλόνισαν την εμπιστοσύνη
του Χάρντεν προς τον οργανισμό και σήμαναν ουσιαστικά τις καμπάνες του
τερματισμού ενός κύκλου… έπειτα από οχτώ χρόνια. Η απόφασή του ήταν
οριστική. Έπρεπε να προβάλει την δυσαρέσκεια του δημόσια, να κινήσει
με αθέμιτα και θεμιτά μέσα, ώστε να ωθήσει τον οργανισμό των Ρόκετς να
τραβήξει την σκανδάλη της ανταλλαγής.
Ξεμύτισε ο κύριος «Μούσιας» στην νυχτερινή ζωή του Χιούστον, έμαθε
κάθε σπιθαμή των τριγύρω μπαρ σαν ένα βραδινό ποτό, ηρέμησε από τις
σκοτούρες, χαλάρωσε δίπλα σε όμορφες υπάρξεις και λογαριασμό σε
κανέναν. Η επόμενη μέρα ήταν η συνέχεια την προηγούμενης, χωρίς να
«στεναχωριέται» με τα όρια και το πρόγραμμα που είχε ορίσει ο
οργανισμός.
Αν μη το άλλο, που το πάμε; Με την επιστροφή στις αγωνιστικές
υποχρεώσεις είδαμε τον Χάρντεν να αποδίδει στα συνηθισμένα δεδομένα,
μολονότι έλειπε η συνηθισμένη ταχύτητα, εκρηκτικότητα και φινέτσα.
Φανελάκια στην «τσίτα», αφράτα μαγουλάκια και παραπανίσια κιλά
αντικατέστησαν το περσινό «μοντέλο». Ανατρέχω σε μία ιστορία από τα
άδυτα του NBA, για να επεξηγήσω την σκέψη του Τζέιμς Χάρντεν και την
απύθμενη λαιμαργία του. Η μηχανή του χρόνου μας μεταφέρει σε ένα από
τα πιο ιστορικά και καθοριστικά draft που πραγματοποιήθηκαν στα
χρονικά της Λίγκας. Το 1984 εισήλθαν ονόματα που άλλαξαν το ρου της
Ιστορίας απότομα, επηρέασαν τα δρώμενα που εξελίχθηκαν τα επόμενα
χρόνια και άρπαξαν από τα μούτρα τρόπαια, διακρίσεις και… εμάς τους
απλούς παρατηρητές. Ένας νεαρός με τουπέ ονόματι Μάικλ Τζόρνταν, το
παρθενικό pick του συγχωρεμένου Ντέιβιντ Στερν, Χακίμ Ολάζουγον και
πολλοί θρύλοι που ακολούθησαν εκείνη την μέρα το μονοπάτι της δόξας.
Ήταν και ο Τσάρλς Μπάρκλεϊ, ερχόμενος με φόρα από το κολέγιο του
Άιμπουρν με ένα πακέτο πανομοιότυπο με του Ζάιον Γουίλιαμσον.
Ταχυδυναμικός, εκρηκτικός, κοντά στη στεφάνη ανίκητος, αψεγάδιαστος
χειρισμός της μπάλας στον αιφνιδιασμό και για να μην πολυλογώ… αθλητής
που εμφανίζεται μία φορά ανά εποχή. Ο Τσαρλς Μπάρκλεϊ δήλωσε
διαθεσιμότητα για το draft και ενημερώθηκε αργότερα πως πιθανότατα θα
επιλεγεί από την Φιλαδέλφεια με το 5ο pick και όλα έμοιαζαν να
κουμπώνουν γάντι… από κοντά θα ήταν θρύλοι του αθλήματος, όπως ο
αέρινος Τζούλιους Έρβινγκ και ο «Βασιλιάς» των ριμπάουντ, Μόουζες
Μαλόουν. Το χουνέρι του έκατσε στον λαιμό, λόγω του περίπλοκου salary
cap του οργανισμού, του ανέφεραν πως μόλις 75 χιλιάδες δολάρια είχαν
την δυνατότητα να του προσφέρουν… και ο Μπάρκλεϊ βρέθηκε να αλλάζει
χρώματα σαν το ουράνιο τόξο. Ρώτησε τριγύρω, έψαχνε απεγνωσμένα μία
λύση (αφού δε μπορούσε να γυρίσει στο κολέγιο) και η ιδέα του έσκασε
από το πουθενά. Πρόσθεσε 9 κιλά μέσα σε δύο μέρες με σκοπό να
εκνευρίσει τους ιθύνοντες! Μπριζόλες, τηγανίτες και ξεπέταγμα όλου του
μπουφέ της καφετέριας συνιστούσαν αυτή την λατρεμένη διατροφή!
Βέβαια, για να κλείσουμε την ιστορία: αφενός άκουσε κάθε γράμμα της
αλφαβήτου και αφετέρου φόρεσε τα χρώματα της Φιλαδέλφειας.
Είναι διάολος, τι σκέφτηκε για να απαλλάξει την αφεντιά του από το Χιούστον…;
Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η ήττα με κάτω τα χέρια από
τους Λέικερς με 120-102, φέρνοντας τον Χάρντεν μπροστά από ένα
μικρόφωνο να εξαγγέλλει χωρίς υποχωρήσεις και γυρίσματα το
προδιαγραφόμενο φινάλε.
‘’ Δεν είμαστε αρκετά καλοί… Αγαπώ αυτή τη πόλη. Κυριολεκτικά έχω
κάνει ό,τι περνούσε από τα χέρια μου. Η κατάσταση που επικρατεί είναι
τρελή. Είναι κάτι που θεωρώ δεν μπορεί να διορθωθεί.’’
Καλά-καλά δεν προλάβαμε να «χωνέψουμε» την δήλωση, σκάει η ανταλλαγή
στους Νετς αργότερα και τρέχα συμμάζεψε τα κομμάτια του παζλ.
Ήδη στο Μπρούκλιν η ατμόσφαιρα ήταν καυτή σαν την έρημο. Στραμμένα τα
μάτια μας στα δύο αστέρια της ομάδας, στη διαπροσωπική και αγωνιστική
τους σχέση, στην επιρροή του Στιβ Νας και οι «μαντεψιές» για το μέλλον
πήγαιναν και ερχόντουσαν από τα Μέσα Ενημέρωσης της Αμερικής. Ο Κέβιν
Ντουράντ και ο Κάιρι Ίρβινγκ προφανώς δεν αρκούσαν και αφού η ευκαιρία
του παρουσιάστηκε… έβαλαν σε δράση το σχέδιο τους!
Για τους φίλους του NBA το «μπαμ» αυτό συνοδεύετε με τον στίχο από το
άσμα του Βασίλη Τσιτσάνη, τον οποίο θα δανειστώ:
‘’ Με παρέσυρε το ρέμα μάνα μου, δεν είναι ψέμα.’’
Τι θέλει να πει ο ποιητής με το παραπάνω; Αν οι τρεις τους
λειτουργήσουν άκρως επαγγελματικά και δέσουν αρμονικά… καπούτ η
ανταγωνιστικότητα ως ένα deja vu της ένταξης του Κέβιν Ντουράντ στους
«πολεμιστές» το καλοκαίρι του 2016 δίπλα στους «Splash Brothers».
Αναλυτές σπεύδουν να τοποθετήσουν τα δεδομένα σε μία σειρά την παρούσα
στιγμή και να επιχειρήσουν να συνδέσουν τους τρεις τους σε ένα σύστημα
που θα τους αξιοποιούσε στο έπακρον.
Θεωρητικά, μιλώντας, ο Κέβιν Ντουράντ μετά την παρουσία του στο
Γκόλντεν Στέιτ έμαθε από πρώτο χέρι τα πλεονεκτήματα της κίνησης εκτός
της μπάλας, την συμμετοχή σε ένα σύστημα ολοκληρωμένο στις δύο πλευρές
και να αγωνίζεσαι με δύο εκ των κορυφαίων σουτέρ που έχουμε
παρακολουθήσει, αναφερόμενος στους Στεφ Κάρι και Κλέι Τόμσον. Η
εξωπραγματική κυκλοφορία της μπάλας ήταν το κύριο συστατικό των
Γουόριος. Η ομαδικότητα, ο αλτρουισμός και η επιλογή της επιπλέον
πάσας τους κατέστησαν πάντα μία φάση μπροστά από τα γεγονότα. Συν τοις
άλλοις, τα χαρακτηριστικά του Κέβιν Ντουράντ βοηθούν άρδην στο δέσιμο
των Κάιρι Ίρβινγκ και Τζέιμς Χάρντεν, αφού δεν χρειάζεται αναγκαία την
μπάλα στα χέρια του για να σκοράρει. Τι να λέμε; Ακουμπάει τα 2.10
μέτρα και ο χειρισμός της μπάλας παραπέμπει σε γκαρντ. Εκτελεί πάνω
από οποιονδήποτε αμυντικό και δικαίως χαρακτηρίζεται το πληρέστερο
επιθετικό πακέτο που έχουμε αντικρίσει. Ο MVP του 2015 διαθέτει την
τεχνοτροπία και την πείρα πρωταθλητισμού, είναι διατεθειμένος να κάνει
πίσω για την ορθή λειτουργία του οργανισμού και αναμένεται να δώσει
χώρο στους Ίρβινγκ και Χάρντεν να μαγέψουν τα παρκέ… ενώ εκείνος θα
παραμείνει ο κυνικός εκτελεστής που του ζητάτε.
Το επίθετο «ιδιόμορφος» ίσως να είναι επιεικής χαρακτηρισμός για τον
Κάιρι Ίρβινγκ… μια τον βρίσκεις και μια τον χάνεις. Ο ορισμός του
απρόβλεπτου, ειδικά εκτός των αστραφτερών παρκέ γιατί εντός είναι
γνωστό τοις πάση πόσο ωφέλιμος παραμένει. Τον συνηθίσαμε σε ρόλο
συμπρωταγωνιστή με τον Λεμπρόν Τζέιμς σε μία τετραετία φορτωμένη με
πορείες και συναθροίσεις στους Τελικούς του NBA. Διάσημος για την
δεινότητα του να λάμπει στο τέλος, όταν η ομάδα του «προσεύχεται» για
το τελευταίο σουτ. Χειρισμός της μπάλας εφάμιλλος με του ξεχωριστού
Άλεν Άιβερσον. Περιφερειακός με άρτια επαφή με το καλάθι, ειδικά οι
περίφημες διεισδύσεις του κατέχουν μία θέση στη Βίβλο του αθλήματος…
με έλεγχο του σώματος αξιοθαύμαστο για να τελειώσει το μπάσιμο με
χαρακτηριστική ευκολία. Κλειδί στην συνθήκη, είναι ο ίδιος να
επιστρέψει προσηλωμένος και αναρωτιέμαι κατά πόσο είναι πιθανό…
Αν και, όπως σε κάθε συμφωνία, κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις…
Ο κορμός των Νετς αποδυναμώθηκε αισθητά, με την φυγή του Τζάρετ Άλεν
και του Κάρις Λαβέρτ σε Καβαλίερς και Ιντιάνα αντίστοιχα. Αρχικά, ο
Άλεν υπήρξε κομβικό κομμάτι του οργανισμού: ειδικότερα στην άμυνα
κοντά στο καλάθι και το αποτελεσματικό του παιχνίδι στο αντίπαλο
ζωγραφιστό… γραπώνοντας είτε τις υψωμένες λόμπες είτε σκοράροντας με
διάφορα hook. Όσο για τον Κάρις Λαβέρτ, ο «αρχηγός» της δεύτερης
πεντάδας χάριζε άνεση και πολύτιμα λεπτά ξεκούρασης στους Ίρβινγκ και
Ντουράντ στον πάγκο.
Είναι αυτονόητο στο μυαλό του καθενός, ο στόχος είναι ο προφανής και
μοναδικός. Οι Νετς βάζουν μπρος ολοταχώς για το πρωτάθλημα, σηκώνουν
τις άγκυρες για να σαλπάρουν σε αχαρτογράφητα νερά. Η ποιότητα
υπάρχει, οι προσωπικότητες δηλώνουν παρών να διαχειριστούν κάθε
αντιξοότητα και στην άκρη του πάγκου συνυπάρχουν διορατικά μυαλά… που
μπορούν να πλαισιώσουν τα απαραίτητα στοιχεία στο κυνήγι του
πολυπόθητου τίτλου…ένα κυνήγι που κρατάει από την επική διαδρομή του
Χακίμ Ολάζουγον το 1995 ως αουτσάιντερ και η αξιομνημόνευτη ατάκα του
προπονητή Ρούντι Τομιάνοβιτς ‘’Ποτέ μην υποτιμάτε την καρδιά του
πρωταθλητή.’’ Ναι, αξιολογώντας κάθε κριτήριο προσεκτικά και βλέποντας
τις εναλλακτικές… αν ο εξώστης σηκώσει το λάβαρο της επιβράβευσης, το
βράδυ στη Νέα Υόρκη θα φωτιστεί από τα πανηγύρια των Νετς και θα
ποτιστεί με το άρωμα της γλυκιάς σαμπάνιας.
Μία τριάδα με υπόβαθρο κοινωνικού πειράματος δημιουργήθηκε στο
Μπρούκλιν, ανάμεσα σε τρεις αστέρες χωρίς ταβάνι αλλά ταυτόχρονα η
περίεργη προσωπικότητα τους, ελοχεύει κινδύνους στα αποδυτήρια. Θα
κόψουν τον λαιμό τους ή θα ξυρίσουν τον αφρό του εγωισμού τους;
Όπως λέμε και στην αργκό του ραδιοφώνου, μείνετε συντονισμένοι!
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΛΟΒΟΣ
