Οι τελευταίες στροφές της Ευρωλίγκα μας φανέρωναν δειλά-δειλά ένα
σενάριο που μία δεκαετία νωρίτερα θα μας φαινόταν βγαλμένο από ταινία
επιστημονικής φαντασίας. Ο Ολυμπιακός τέθηκε μαθηματικά εκτός
διεκδίκησης της οχτάδας έπειτα από την ήττα στο Φάληρο από τη Φενέρ,
ακολουθώντας τον Παναθηναϊκό σε μία χαραμάδα δίχως σχοινί διάσωσης…
Ακούγεται μελό στους περισσότερους και όχι άδικα, εδώ πανάθεμα με μου
φαίνεται πως γραφώ σενάριο για δράμα του ελληνικού κινηματογράφου με
πρωταγωνιστή τον Νίκο Κούρκουλο. Είναι γνωστό της πάσης ότι οι
δυναμικές στα Ευρωπαϊκά δρώμενα έχουν αλλάξει άρδην τα τελευταία
χρόνια, η ανταγωνιστικότητα έχει ξεφύγει από τα ΄΄ελεγχόμενα΄΄ όρια
και κάθε ομάδα είναι ικανή να ΄΄κλέψει΄΄ αποτελέσματα ανεξαρτήτου
αντιπάλου και έδρας. Η θεαματική αύξηση των budget σίγουρα έπαιξαν
καθοριστικότατο ρόλο στο χτίσιμο ενός διαχωριστικού πλαισίου και
χάσματος ανάμεσα στα φαβορί της διοργάνωσης και στους συλλόγους που θα
παλέψουν μέχρι τέλους για μία από τις προνομιούχες θέσεις.
Εύλογα, θα ρωτήσουμε με απόλυτη ειλικρίνεια τους εαυτούς μας: τόσα
χρόνια οι δύο ελληνικές ομάδες διέθεταν κάτι παραπάνω από πλήρες
ρόστερ, παίκτες από το πάνω ράφι, προπονητές με την δική τους
ξεχωριστή και μοναδική φιλοσοφία, σκόρπαγαν σαν τζογαδόροι τα χρήματα
τους δεξιά και αριστερά… με σκοπό να ικανοποιήσουν τις ανάγκες του
συλλόγου αλλά και εκείνους που περίμεναν πάνω σε αναμμένα κάρβουνα το
επόμενο σπουδαίο όνομα που θα ξετρελάνει την Ευρώπη και θα τους
αναγκάσει να τρέξουν μες στο τρελό κέφι στο αεροδρόμιο, τιμώντας τον
αλά Ελλάδα!
Το μπάσκετ συνδέεται άρρηκτα με την ζωή. Όταν ανοίγει ένας κύκλος,
αναμφισβήτητα υπογράφεται συνάμα και η ημερομηνία λήξης του, όσο και
αν ευελπιστούμε να κρατήσει αιώνια και να καρπωνόμαστε τους καρπούς
μίας διαρκούς αυτοκρατορίας. Η σειρά μας έφτασε, μακροημέρευσε υπό την
εποπτεία ευλογημένων ανθρώπων, ίσως παραπάνω από όσο η μοίρα είχε
ορίσει και τα φύλλα που κοσμούν καμαρωτά το δέντρο του ελληνικού
μπάσκετ χάνουν σταδιακά το χρώμα τους, την ομορφιά τους… και
αποκόπτονται από τα κλαδιά τους!
Το ρολόι χτυπάει για τους επόμενους φιλόδοξους κατακτητές. Η ζωή είναι
οξύμωρη σε κάθε στιγμή της, και θα εξηγήσω άμεσα. Φαντάζει άδικη και
σκληρή τώρα και την ίδια στιγμή ακριβοδίκαιη, κρατώντας το σφυρί της
δικαιοσύνης με πυγμή. Παραχωρεί ισάξιες ευκαιρίες για διάκριση και
όποτε το κρίνει την δίνει στον επόμενο τυχερό. Πάνω από τρεις
δεκαετίες το ελληνικό μπάσκετ υπήρξε στο κέντρο της σκηνής: ο Άρης με
οδηγούς τους Νίκο Γκάλη και Παναγιώτη Γιαννάκη έθεταν τα θεμέλια,
εκείνα τα θεμέλια όπου έχτισαν και στηρίχθηκαν ο δύο ΄΄αιώνιοι΄΄
μετέπειτα, κηρύττοντας σαν άλλοι Ιεραπόστολοι το ΄΄σκεπτόμενο
μπάσκετ΄΄. Παρέα στάθηκαν γνωστοί αλλά και άγνωστοι ΄΄καβαλάρηδες΄΄,
όπως η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ, ο Μακεδονικός, η Κηφισιά και πολλοί ακόμα που
διέπρατταν εξαιρετικές πορείες στα κύπελλα Ευρώπης, τονίζοντας σε
οποιαδήποτε περίσταση την επιδραστικότητα του γαλανού χρώματος.
Η Ελλάδα κάθεται στην πολυθρόνα της υπομονής και περιμένει – ξανά –
καρτερικά την γύρα της…
Στην εισαγωγή του κειμένου άθελα μου προειδοποίησα για τα δραματικά
στοιχεία που επρόκειτο να συναντήσουμε, για την μελοδραματική
ατμόσφαιρα που το γεγονός μου επέβαλε αυστηρά. Όμως, επειδή κάθε
γεγονός διαθέτει εξήγηση, ας θέσουμε ένα πλαίσιο, στο οποίο μπορούμε
να αξιολογήσουμε το ΄΄συμβάν΄΄ και την νέα πραγματικότητα που λάβει
χώρα.
Ο Παναθηναϊκός παρελαύνει χρόνια μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, με
φυσική συνέπεια την αποκαθήλωση του από την ελίτ της Ευρωλίγκα με το
πέρασμα κάθε χρονιάς. Σίγουρα, δεν ευθύνεται αποκλειστικά εκείνος από
άποψη στελέχωσης και λανθασμένων επιλογών, τείνουμε να αγνοούμε ότι τα
τελευταία χρόνια των ΄΄Παυλοθανάσηδων΄΄ (όπως αποκαλούσαν οι φίλοι του
εξάκις φορές πρωταθλητή Ευρώπης τον Παύλο και τον Θανάση
Γιαννακόπουλο) ο Παναθηναϊκός είχε ρίξει αισθητά – σε σύγκριση με τα
χρυσά χρόνια – το budget , λόγω του ξαφνικού οικονομικού πλήγματος που
υπέστη η Ελλάδα και προκειμένου να διατηρήσουν την ΒΙΑΝΕΞ όσο τον
δυνατόν υγιέστατη θυσίασαν μέρος της αγάπης τους για να παραμείνουν
ακέραιοι στους υπαλλήλους της εταιρίας. Οι μαζικές απολύσεις
αντίκρουαν σθεναρά τις αξίες τους και ήταν ανεπίτρεπτο στην συνείδηση
τους να προβούν σε τέτοιες ενέργειες στον βωμό του επαγγελματικού τους
πρεστίζ.
Η ικανότητά τους να τους αγαπήσεις και να αισθανθείς πως σε νοιάζονται
ήταν ο κρυφός άσσος στο μανίκι των κουστουμιών τους. Οικογενειάρχες,
αξιοσέβαστοι σε κάθε κύκλο, μιλούσαν ανοιχτά και δεν δίσταζαν να
εκφέρουν συνταρακτικές απόψεις χωρίς περιστροφές. Φυσικά, επειδή
αναφέρθηκα στα δύο επιφανή μέλη, ο Κώστας Γιαννακόπουλος δρούσε στο
παρασκήνιο και χαιρόταν με τις επιτυχίες του Παναθηναϊκού στα
μουλωχτά. Άλλωστε, η αλησμόνητη μεταγραφή του Ντίνο Ράτζα το καλοκαίρι
του 1997 φέρει την προσωπική του σφραγίδα.
Το τριφύλλι ήταν το πάθος τους, η εξομολογημένη αδυναμία τους και η
τρέλα που φωναχτά παραδεχόντουσαν… εκτός – πάντα – από τον Κώστα!
Αμ, δε το άλλο που το πας, τόσα και τόσα έχουν γραφτεί για την αφεντιά
τους ακόμα και τώρα που είναι συγχωρεμένοι στις αυλές του μπλε
παραδείσου. Διηγήσεις όπως αυτή που έτρεχε πίσω από το παιδάκι του
Βράνκοβιτς να του δώσει ψημένα κάστανα παραμένει μία από τις αμέτρητες
ιστορίες παραγόντων που σεβάστηκαν το άθλημα και λατρεύτηκαν για την
αληθή εικόνα που έβγαζαν προς τα έξω.
Όμως, ο Παναθηναϊκός δεν σταμάτησε να υφίσταται με την αποχώρηση τους
και με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο στο τιμόνι της ΚΑΕ οι ευκαιρίες για
το κόλπο γκρόσο δεν στέρευσαν. Θα έλεγε κανείς πως δεν τις
εκμεταλλεύτηκε και αστόχησε σε καθοριστικά… σουτ για την ολική
επαναφορά του εκεί που τον συνήθισε ολάκερη η Ευρώπη. Ονόματα που
σήμερα αγωνίζονται σε κορυφαίες ομάδες φόρεσαν τα πράσινα (Μάικ
Τζέιμς, Κρις Σίνγκλετον, Κ.Σ Ρίβερς και άλλοι), ενώ ξεχωριστό κεφάλαιο
αποτελεί ο Νικ Καλάθης, που χαιρέτησε με άσπρο μαντίλι το καλοκαίρι
που μας πέρασε για να ενορχηστρώσει την Μπαρτσελόνα του Σαρούνας
Γιασικεβίτσιους.
Το μετερίζι του Καλάθη είναι αυτό και το σύμπαν του το υπενθυμίζει
συνεχώς, τις φωνές του Σάρας δεν μπορεί να τις αποφύγει. Το αναφέρω
αυτό, αφού στις κοινές αγωνιστικές τους μέρες στον Παναθηναϊκό ο
Λιθουανός ΄΄στόλιζε΄΄ καθημερινά τον Καλάθη και ήταν ιδιαίτερα
επικριτικός μαζί του, δίνοντας του αφορμές να βελτιωθεί και να
αναπτύξει το ταλέντο του.
Και ας μου επιτραπεί ένα μικρό σχόλιο για την τρέχουσα σεζόν: ο
Παναθηναϊκός ψυχανεμιζόταν τις πληγές που θα χαραχθούν στο κορμίι του
και σε συνδυασμό με την απουσία ενός καθαρόαιμο άσσου, τότε στηρίζεις
τις ελπίδες σου σε παραφυσικούς παράγοντες… αφήνοντας εκτός συζήτησης
λεπτομέρειες όπως ο αδύναμος πάγκος, επιθετική και αμυντική αστάθεια
και λοιπά βασικά στοιχεία έξω από την εξίσωση.
Στην αντίπερα όχθη, ο Ολυμπιακός ανήκει σε μία διαφορετική κατηγορία
με σημεία που τον ενώνουν με τον αιώνιο εχθρό του. Αποφασισμένος να
τραβήξει το δικό του Γολγοθά και να καθορίσει μόνος τις τύχες του,
ήρθε σε ολική ρήξη με την ΕΟΚ και βρίσκεται αυτοεξόριστος στην Α2…
αρνούμενος να συμμετάσχει σε ένα πρωτάθλημα που σύμφωνα με τη στάση
του, δε τον εκφράζει. Δε πρόκειται να ταχθώ υπέρ ή κατά, ο Ολυμπιακός
είναι ένα τεράστιο όνομα στην Ευρώπη και η μη παρουσία του σε ένα ήδη
έκπτωτο προϊόν όπως το ελληνικό πρωτάθλημα… μόνο ανησυχία, αγωνία και
λύπη μας χαρίζει ενόψει της συνέχειας. Οι δύο πλευρές οφείλουν να
λύσουν τις τυχόν διαφωνίες τους, επειδή τα περιθώρια για καπρίτσια
στενεύουν επικίνδυνα εκατέρωθεν!
Οι ΄΄ερυθρόλευκοι΄΄ εισήλθαν στον εφετινό χορό με απαιτήσεις, στόχους
και την διάθεση να επανέλθουν στα γνωστά λημέρια τους. Ο Γιώργος
Μπαρτζώκας γύρισε στον τόπο του εγκλήματος σαν άλλος δολοφόνος, στο
μέρος που πριν περίπου δέκα χρόνια καθοδήγησε τον Ολυμπιακό στο
δεύτερο συναπτό ευρωπαϊκό τίτλο και δέχθηκε τις δάφνες του πρώτου
Έλληνα προπονητή που ανέβηκε στον θρόνο της Ευρωλίγκα. Η αποχώρηση του
έπειτα από τον αποκλεισμό από τα παιδαρέλια του Παναθηναϊκού τον
Οκτώβριο του 2014 για το κύπελλο σίγουρα ήταν επεισοδιακή, ωστόσο
μιλάμε για μία σχέση αγάπης και… οι παλιές αγάπες δεν πεθαίνουν. Πολλά
μπορούν και πρέπει να ειπωθούν για τα κενά στον σχεδιασμό του ρόστερ,
που αφέθηκαν στην διαύγεια του Έλληνα τεχνικού ώστε να τα καμουφλάρει
μαεστρικά και να αναδείξει νέους πρωταγωνιστές στα παρκέ. Η
πατροπαράδοτη φιλοσοφία ακολουθήθηκε πιστά, φιλοδοξίες σχηματίστηκαν
γύρω από τα ΄΄στοιχήματα΄΄ Χάρισον, Έλις και Τζένκινς. Πληροφορίες
αναφέρουν πως οι τρεις τους δε πρόκειται να βρίσκονται στο ρόστερ του
Ολυμπιακού την επόμενη χρονιά, αφότου δεν ταίριαξαν στα πλάνα του
Γιώργου Μπαρτζώκα και η συνεισφορά τους κρίθηκε με αρνητικό πρόσημο.
Αστάθεια, αστάθεια και πάλι αστάθεια… συνέβαλε στην απομάκρυνση των
τρεις φορές πρωταθλητών Ευρώπης από το ταξίδι της οχτάδας, αφήνοντας
στα αποδυτήρια έντονα την αίσθηση πως με μία φιτιλιά θα τιναχθούν όλα
στον αέρα… πράγμα που – ευτυχώς – αποφεύχθηκε και η αναζήτηση του
αγωνιστικού μετάλλου που τον ξεχώριζε μέχρι πρότινος παραμένει σε
πλήρη εξέλιξη.
Ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε στο κοντινό παρελθόν οικονομικά ζητήματα, αν
και αντιμετωπίστηκε ως κοινό μυστικό. Πλέον, πιο ήρεμος και
ξελαφρωμένος σκέφτεται ξένοιαστος τις επερχόμενες κινήσεις του. Η
΄΄αποτυχία΄΄ του Ολυμπιακού είναι απόρροια της αγωνιστικής του εικόνας
και η απουσία του από την Α1 σίγουρα κατείχε κομβικό ρόλο σε ένα παζλ
που έψαχνε διακαώς τα κομμάτια του. Όπως και να το κάνουμε με ένα
παιχνίδι τη βδομάδα κανένας επαγγελματίας αθλητής δε μπορεί να
επιδείξει συνέπεια… ακόμα και αν ονομάζονται Βασίλης Σπανούλης ή
Γιώργος Πρίντεζης, των οποίων οι φανέλες ζυγίζουν και αξιολογούνται
υπό διαφορετικά κριτήρια στα αστραφτερά παρκέ!
Οδεύουμε προς της αποφώνηση, δανειζόμενος ραδιοφωνικές εκφράσεις…
Τα δεδομένα είναι για να ανατρέπονται: κάποτε δεδομένο ήταν το F4 και
σήμερα λογίζεται ως θαύμα. Κάποτε το πλεονέκτημα έδρας ήταν
προαπαιτούμενο και σήμερα πιστώνεται ως έκπληξη. Η συνήθεια μας έβλαψε
περισσότερο απ΄ όσο αντιλαμβανόμαστε, αλλά που θα πάει… ρόδα είναι και
γυρίζει!
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΛΟΒΟΣ
