Ο Νίκος Μπουντούρης μίλησε στον Super Sport FM 104,0 και την εκπομπή «Μέσα σε Όλα» με τον Αντώνη Κατσαρό, για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην Ελλάδα, με τις ακαδημίες να παραμένουν κλειστές για αρκετούς μήνες.
Αναλυτικά όσα δήλωσε ο θρυλικός καλαθοσφαιριστής:
Για την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα με τις ακαδημίες: «Ναι δυστυχώς δεν κρύβω την απογοήτευσή μου γιατί είναι πεντέμισι μήνες είναι κλειστά εδώ τα πάντα στο αθλητικό κομμάτι. Βασικά πρέπει να γίνουν πολλά ώστε να μην πληγεί ειδικά ο χώρος των ακαδημιών, ο χώρος ανάπτυξης, δηλαδή των μικρών παιδιών, αλλά και των επαγγελματιών που ασχολούνται με αυτή την κατηγορία. Δυστυχώς ενώ έχουνε γίνει και εγώ προσωπικά, έχω κάνει αρκετές προτάσεις, για συγκεκριμένους τρόπους προπόνησης, που θεωρώ ότι θα μπορούσανε να εξεταστούν και να δουν πως είναι ακίνδυνη. Δυστυχώς δεν υπάρχει ούτε καν μία απάντηση, ούτε κανένα δείγμα ότι τα έχουν σκεφτεί, ή εξετάσει. Έστω να μας πουν ότι εξετάστηκαν και έχουν απορριφθεί. Υπάρχει μία σιωπή η οποία τείνει να φανεί ότι είναι ένοχη! Πραγματικά υπάρχει μεγάλη απογοήτευση και στους γονείς, στα παιδιά, αλλά και στους προπονητές»
Για το παράδειγμα της Κύπρου: «Την Κύπρο την χρησιμοποιώ συχνά ως παράδειγμα, ως ένα μοντέλο έστω και σε μικρότερο πληθυσμό, αλλά μπορεί να λειτουργήσει ως μοντέλο. Μπορούν με μία διαβάθμιση, να ξεκινήσουν προπονήσεις με μικρότερο αριθμό παιδιών και προπονητών και σταδιακά να ανοίξουν. Μπορούμε να δούμε την Κύπρο που έχουμε τις ίδιες καθημερινές συνήθειες. Δυστυχώς δεν ακούστηκα. Και να ξέρετε πως αυτές τις προτάσεις τις στέλνω και στις επιστημονικές ομάδες, αλλά και στην πολιτική ηγεσία του αθλητισμού γιατί μου έχει δοθεί το δικαίωμα να το κάνω αυτό. Όμως πάντα μπαίνει μπροστά η αιτιολογία πως οι επιδημιολόγοι δεν το αποφασίζουν. Όμως πιστεύω ότι κοιτάζουν να ανοίξουν άλλους τομείς, που αφορούν την οικονομία, για το οικονομικό σκέλος. Πρέπει να αντιληφθούν πως ο αθλητισμός είναι λύση, δεν είναι πρόβλημα».
Για την απογοήτευση κάποιων παιδιών που απομακρύνονται από τον αθλητισμό: «Τα παιδιά έχουν απογοητευτεί, ο αθλητισμός και η προπόνηση ήταν μία διέξοδος που τους είχανε δώσει οι γονείς τους, είχανε βάλει αυτή την ενέργεια στην καθημερινότητά τους αλλά σήμερα τα παιδιά βρίσκονται σε αδιέξοδο. Βάζουν στην καθημερινότητά τους την βόλτα με την παρέα τους, όπου μπορεί να περάσουν καλά, δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Αυτό είναι μία παραπλάνηση στο μυαλό των παιδιών, τα οποία δεν μπορούν να το αντιληφθούν μέχρι να ενηλικιωθούν. Εκεί ερχόμαστε εμείς για να τους δώσουμε κατευθύνσεις. Να τους εξηγήσουμε πως η ποιότητα υπάρχει στη χαρά της ζωής. Δεν είναι ποιότητα να πας σε μία πλατεία, να κάτσεις σε ένα παγκάκι, να πιεις ένα καφέ και μερικά παιδιά δυστυχώς να κάνουν και τσιγάρο. Πρέπει να τους διδάξουμε τον αθλητισμό, τι σημαίνει να είσαι αθλητής, να υπάρχει χαρά, καλαισθησία, δημιουργία και αυτό πρέπει να το κάνουν μέχρι τουλάχιστον τα 17-18 τους χρόνια. Άρα πιστεύω ότι το να μην κοιτάμε την πηγή που είναι οι ακαδημίες και οι υποδομές, τα μικρά παιδιά είναι σαν να μεγαλώνουν σε μία φυλακή, τυφλά και κουφά και μετά ξαφνικά να τους βγάζουμε στη ζωή. Δεν γίνεται έτσι. Πρέπει να τους δώσουμε κατευθύνσεις που έρχονται από το σχολείο και τις ομάδες τους».
Για το τι πρέπει να γίνει: «Εγώ θα είμαι πρακτικός. Πιστεύω ότι μέσα στον επόμενο μήνα αναγκαστικά και εφόσον ξεκινάνε τα παιδιά το σχολείο, θα ανοίξουν και οι ακαδημίες και θα μπούμε σε μία κανονικότητα. Προχωράνε οι εμβολιασμοί, θα ανοίξουμε και πάλι με διαβάθμιση όπως είχε γίνει και μετά την πρώτη καραντίνα. Αυτό που με στεναχωρεί είναι πως άνθρωποι του αθλητισμού, που έχουν ευεργετηθεί από το μπάσκετ, αλλά και από το ποδόσφαιρο και άλλα αθλήματα, δεν έχουνε βγει να μιλήσουν. Εγώ αφιερώνω ένα μικρό χρονικό διάστημα την ημέρα για να γράψω ένα σχόλιο στο Facebook, να μιλήσω σε μία συνέντευξη όπως σήμερα. Εννοείται ότι δεν το κάνω για την προσωπική προβολή. Δεν το έχω ανάγκη αυτό, όπως δεν έχω ανάγκη στο οικονομικό κομμάτι. Το θέμα είναι όμως τα παιδιά που είναι δίπλα μου, βλέπω τα παιδιά της ομάδα μου, της γειτονιάς μου, παιδιά δημοτικού να έχουν πάρει 5 κιλά, τους γονείς τους να είναι αγχωμένοι και προβληματισμένοι για το τι θα γίνει, τους συνεργάτες μου που μπορεί να είναι ασφαλισμένοι και να παίρνουν 500 ευρώ περίπου το μήνα, αλλά να πρέπει να συντηρήσουμε μία τετραμελή οικογένεια, γιατί είναι επαγγελματίες και ζούνε μέσα σε μία δυστυχία. Εγώ δεν μπορώ να μένω αμέτοχος. Άρα απαίτηση έχω, όχι από τους πολιτικούς και τους γιατρούς, αλλά από τους ανθρώπους που έχουν περάσει από το μπάσκετ. Ακούω τις ειδήσεις στην Ελλάδα, δεν ακούς ποτέ για τον αθλητισμό. Ακούς πχ για την εστίαση, τον τουρισμό και καλά κάνουνε, αλλά δεν ακούς ποτέ για τον αθλητισμό και αυτό είναι τραγικό. Δεν νομίζω να είναι θέμα κάποιας «συνωμοσίας», απλά δεν βγαίνουν οι άνθρωποι του αθλητισμού να μιλήσουν».
Για την ΕΟΚ που ασχολείται με τις… εκλογές: «Η Ομοσπονδία βρίσκεται σε ένα στάδιο πολιτικής διαδικασίας εκλογών που καμία φορά μπορεί να χάσει την επαφή με την βάση. Εγώ πραγματικά έχω μάθει στον αθλητισμό να μην κατηγορώ τον συμπαίκτη μου γιατί δεν κάνει κάτι. Μπορεί να μην μπορεί ή να μην καταλαβαίνει τι πρέπει να κάνει. Το θέμα που πρέπει να καταλάβουμε όλοι, είναι ότι μπορεί να γίνουν τελικά οι εκλογές, όμως στο τέλος να μην έχουν κόσμο να διοικήσουν. Να μην έχουν συλλόγους. Όταν βλέπουμε το πρόβλημα και πως υπάρχουν λύσεις, πρέπει κάτι να γίνει. Αν δεν υπήρχαν λύσεις, θα λέγαμε πως εντάξει, δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Αλλά όταν βλέπουμε Ευρωπαϊκές χώρες να έχουν ανοιχτό τον αθλητισμό και να το παλεύουν. Τότε λύσεις υπάρχουν. Αυτή τη στιγμή, εδώ στην Αθήνα, αν βγείτε έξω θα δείτε χιλιάδες παιδιά να είναι έξω και να παίζουν. Σε πάρκα, σε σχολεία, πηδάνε μάντρες και παίζουν μπάσκετ, γυρνάνε χωρίς μάσκες, χωρίς ασφάλεια. Ενώ εμείς προτείνουμε να τους επαναφέρουμε στις προπονήσεις, να δουλεύουν κάτω από συγκεκριμένα πρωτόκολλα, με ασφάλεια και να ελέγχονται οι επαφές τους, οπότε να γνωρίζουμε εάν εμφανιστεί ένα κρούσμα και πως να εντοπίσουμε τις επαφές που είχε».
