Η Αρμάνι Μιλάνο «συνάντησε» το Final-4 έπειτα από 29 χρόνια και ο
Έτορε Μεσίνα ρίχνει κοφτές ματιές στο τρόπαιο… που τόσο νοσταλγεί.
H φετινή Ευρωλίγκα ήταν σαν διαγώνισμα για τον «προφέσορα», ένας
διαρκής μαραθώνιος για να αποδείξει στους πάντες ότι το χρυσό άγγιγμα
του Μίδα ουδέποτε τον αποχαιρέτησε. Πέντε χρόνια στην άλλη άκρη του
Ατλαντικού στάθηκαν υπερ-αρκετά για να θάψουμε στο υποσυνείδητό μας τι
σημαίνει πραγματικά το όνομα Έτορε Μεσίνα για τα δεδομένα της Ευρώπης!
Εξάλλου, τέσσερις τίτλοι και 11 παρουσίες σε Final-4, δεν αρκούν ως
πειστήρια μίας αδιαπραγμάτευτης κυριαρχίας;
Η ανθρώπινη φυλή έχει την τάση να ξεχνάει και να «ακυρώνει» άτομα, τα
οποία έχουν συμβάλλει τα μέγιστα στα παρκέ… που εξ αρχής καθήλωσε με
τους μαεστρικούς χειρισμούς του. Ακόμα και αν εκείνος ονομάζεται Έτορε
Μεσίνα, ένας γεννημένος σταρ… με ένα έμφυτο ταλέντο και ένα λαμπρό
άστρο να τον καθοδηγεί μυστικά μπροστά σε κάθε επιτυχία.
Το ημερολόγιο έδειχνε 23 Απριλίου του 1998, όταν η Κίντερ Μπολόνια
στεφόταν καμαρωτή στην κορυφή της Ευρώπης εναντίον της ΑΕΚ με 58-44…
στο δεύτερο μέχρι τότε Final-4 που διεξαγόταν στην Βαρκελώνη.
Η ιταλική ομάδα χαρακτηρίστηκε ιδιαίτερη, μοναδική, ένα κόσμημα για το
μπάσκετ και οι Σάσα Ντανίλοβιτς, Αντουάν Ριγκοντό, Σάβιτς και πολλοί
ακόμα προκαλούσαν πανικό και ταραχή με την μπασκετοσύνη που έρεε
αβίαστα από τα εσώψυχα τους, ενώ στις μέρες οι φιγούρες είναι
αναγνωρίσιμες σε κάθε μπασκετική γειτονιά ανά τον πλανήτη. Αν μη τι
άλλο, ο Μεσίνα καμώνεται ολίγον τι της επιτυχίας, ίσως παραπάνω από
όσο κοστολογεί ο ίδιος στον εαυτό μου. Βλέπεται, υπήρξε θιασώτης της
θεωρίας ότι ο αθλητής σμιλεύει και διαμορφώνει την φιλοσοφία όσο και
το παλμαρέ του προπονητή.
«Αν είμαι εδώ και μιλάω είναι χάρης αυτούς τους παίκτες. Είναι
απάνθρωπη ερώτηση (χαριτολογώντας) για να σου υποδείξω μόνο έναν
παίκτη, είναι πάρα πολλοί και σπουδαίοι αυτοί που είχα στη διάθεσή
μου», απάντησε με βεβαιότητα ο Μεσίνα σε ερώτηση σχετικά με τον έναν
εκλεκτό αθλητή που θα επιθυμούσε να εντάξει στην Αρμάνι την
συγκεκριμένη χρονική στιγμή.
Αγκάλιασε τον πρώτο του ευρωπαϊκό τίτλο 23 γεμάτα χρόνια πίσω στο
παρελθόν, που ανάθεμα και αν έχει μείνει ένα πράγμα ίδιο σε κάθε
κλίμακα, μήκος και πλάτος στον πλανήτη. Παρόλα αυτά, δε ξεπρόβαλε στη
μπασκετική σκηνή σαν τον… ακήρυχτο «εχθρό» του Ζέλικο Ομπράντοβιτς και
την μυθική πορεία με την Παρτιζάν το μακρινό 1992, καταλήγοντας σε μία
εποποιία δίχως τίτλους τέλους. Μεταφράζεται στις χαλαρές συζητήσεις
στα του χώρου μου και ως πεπρωμένο!
Ίσως , είναι και αυτό ένα από τα καπρίτσια της μοίρας!
Το γράφω αυτό, καθώς ο Έκτορας του ιταλικού μπάσκετ «τα άκουσε» όσον
αφορά το σχεδιασμό του ρόστερ. Οι επιρροές που δέχθηκε στην Αμερική
ήταν εμφανείς, παρατηρήσαμε περισσότερες καταστάσεις απομόνωσης,
περισσότερες επιθετικές πρωτοβουλίες από τους παίκτες και ιδιαίτερη
εντύπωση προκάλεσε η μη προσθήκη αμυντικογενών πόλων ή για να το θέσω
ορθότερα… ένα αμυντικό πλάνο που πρεσβεύει και αντιπροσωπεύει τον ίδιο
σύμφωνα με τις προηγούμενες κούρσες του στη θάλασσα του ευρωπαϊκού
μπάσκετ. Δικαίως ή αδίκως, αυτό είναι αλλουνού παπά Ευαγγέλιο… όμως το
αποτέλεσμα είναι ίδιο και απαράλλαχτο.
Ο Έτορε Μεσίνα γεννήθηκε πρωταγωνιστής σε ένα έργο που ολίγοι διέθεταν
την ευκαιρία να συγγράψουν!
Προσευχήθηκε με όλη του την ψυχή πριν την έναρξη του έσχατου
παιχνιδιού με την Μπάγερν, ένιωσε τον φόβο και την απογοήτευση μιας
χαμένης ευκαιρίας… αν και εντέλει κατόρθωσε να τσεπώσει το πολυπόθητο
ροζ φύλλο του αγώνα και ταυτόχρονα το εισιτήριο για το Final-4 της
Κολωνίας.
Πέρασαν σχεδόν τρεις δεκαετίες από τη τελευταία φορά που η Αρμάνι
βρέθηκε στη κορυφαία σκηνή. Ήταν το 1992 στο Final-4 της
Κωνσταντινούπολης, όταν έκλεινε ένας τεράστιος κύκλος γεμάτο επιτυχίες
τα προηγούμενα χρόνια, μάλιστα με δύο διαδοχικές κατακτήσεις της τότε
Τρέισερ Μιλάνο έναντι της Μακάμπι Τελ Αβίβ (1987,1988). Μάλιστα, στο
Final-4 της Κωνσταντινούπολης (όπως προανέφερα) γίναμε μάρτυρες ενός
θαύματος, μίας αδάμαστης δύναμης – που θα παρέμενε καθ΄αυτό τον τρόπο
– αφού θα ακολουθούσαν οχτώ ακόμη τρόπαια προς επιβεβαίωση εκείνου του
φαντασμαγορικού «ξεπετάγματος» με την Παρτιζάν. Παρόλα αυτά, η Φίλιπς
Αρμάνι στην Κωνσταντινούπολη δεν κατέβηκε για «τουρισμό», ένα ρόστερ
γεμάτο προσωπικότητες, σπουδαίες μορφές της εποχής… με καθοδηγητή έναν
πρωτοπόρο του μπάσκετ στην άκρη του πάγκου, που σταδιακά με τις ιδέες
του άλλαζε την υπάρχουσα νοοτροπία και έφερνε στην επιφάνεια τις δικές
του απόψεις… τον Μάικ Ντ΄ Αντόνι!
Όσο για το ποιοι απολάμβαναν τις οδηγίες του νυν βοηθού προπονητή του
Στιβ Νας στους Νετς: Ο συχωρεμένος Ντάριλ Ντόκινς με το αξεπέραστο
παρατσούκλι «Chocolate Thunder» λόγω της μανίας που κάρφωνε τη μπάλα
στη ρακέτα, ο Αντονέλο Ρίβα ενός θρυλικού γκαρντ των ιταλικών γηπέδων
και ο Τζόνι Ρότζερς ο οποίος μας συστήθηκε κιόλας τόσο με τον
Ολυμπιακό όσο και με τον Παναθηναϊκό… κατακτώντας μάλιστα δύο
ευρωλίγκες στο Final-4 της Θεσσαλονίκης και της Μπολόνιας.
Βέβαια, η ανάγκη και η διάθεση για την διάκριση δεν ανήκει μονάχα στην
Αρμάνι. Η ανυπομονησία του Έτορε Μεσίνα μεγαλώνει χρόνο με τον χρόνο,
επιζητά να ξεδιψάσει μέσα από το Άγιο δισκοπότηρο της Ευρωλίγκα. Το
έχει λαχταρίσει η καρδούλα του, η ψυχούλα του και η απουσία του εδώ
και έξι χρόνια ήταν αισθητή. Πλέον, απολαμβάνει την ατμόσφαιρα που
επικρατεί, τον κυριεύει ένα δημιουργικό άγχος και γνωρίζει καλά ότι
απέχει δύο αναμετρήσεις από την απόλυτη καταξίωση. Μία καταξίωση που
θα συνδυάζεται με το χαβιάρι ότι χάραξε τον δρόμο για έναν σύλλογο που
κυνηγούσε την επιστροφή της στον θρόνο της Ευρώπης.
Παρουσιάζεται μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να αλλάξει το ρου της
Ιστορίας. Στον μονοπάτι του δεν βρίσκεται ο Αχιλλέας, τον ρόλο που
υποδυόταν διαρκώς ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, λαβώνοντας συνεχώς τον Έτορε
Μεσίνα σε οποιαδήποτε περίσταση που έκρυβε από πίσω της τρόπαιο. Ο
ίδιος κοιτάζει τον ορίζοντα ανακουφισμένος, ο δήμιος του είναι απών…
μολονότι ένας εκ των μαθητών του, ο Σάρας τον παρακολουθεί καρτερικά
στα ημιτελικά με ακονισμένα τα μαχαίρια!
Άλλωστε το έθεσε καλύτερα ο τέσσερις φορές πρωταθλητής Ευρώπης σε
σχετική ερώτηση, με το αν του λείπει ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς από το
Final-4, «Καθόλου. Αλλιώς θα κέρδιζε»!
Και ποιος αντέχει πάλι την γυναίκα σου Έκτορα! Ποιος;
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΛΟΒΟΣ
