Η Αναντολού Εφές στέφθηκε για πρώτη φορά πρωταθλήτρια Ευρώπης στην Κολωνία, ολοκληρώνοντας την προφητεία της Βιτόρια… ενώ παράλληλα ανοίγει ένα αναγκαίο «πρέπει» για τους ηττημένους του φετινού τελικού.
Τα ζήσαμε όλα. Θεωρώ ότι απολαύσαμε κάθε δευτερόλεπτο από τα τέσσερα παιχνίδια που μας χάρισε το Final-4 της Κολωνίας. Οι δύο ημιτελικοί έμελλαν να κριθούν σε απόσταση ενός σουτ, μίας προσπάθειας. Ο μικρός τελικός όσο αδιάφορος και να θεωρηθεί, δημιούργησε την αίσθηση πως το ξεπέταγμα της Αρμάνι Μιλάνο δεν ήταν ένα πυροτέχνημα και η νίκη επί της Τσσκα Μόσχας του Δημήτρη Ιτούδη το επικυρώνει επίσημα.
Όσο για τον τελικό; Ένιωθες ότι παρακολουθούσες τις δύο καλύτερες ομάδες της εφετινής σεζόν. Το κυνηγούσανε λυσσασμένα καθ΄ όλη τη διάρκεια της χρονιάς και μέχρι να ακουστεί η κόρνα… εκεί που εντέλει κρίνονται όλα, όταν το έπαθλο δεν είναι μόνο το ροζ φύλλο του αγώνα αλλά το Άγιο Δισκοπότηρο!
Το έβλεπαν στον ύπνο τους και η αντάμωση τους στο υψηλότερο σκαλοπάτι της Ευρωλίγκα ήταν προδιαγραφόμενη. Γνώριζαν ότι έχει απομείνει ένας ανοιχτός λογαριασμός που έπρεπε να διευθετήσουν και εμείς, οι απλοί παρατηρητές κοιτάζαμε απέναντι ώστε να αποθανατίσουμε στο ρινγκ της Lanxess Arena δύο πυγμάχους βαρέων βαρών να βαδίζουν έως τον έσχατο γύρο.
Βέβαια, οι μεν το έχουν και στον ξύπνιο τους πλέον και το χαίρονται με την ψυχή τους. Το βαρύτιμο τρόπαιο λούστηκε από τη μπόλικη σαμπάνια των αποδυτηρίων και δοξάστηκε από κάθε εμφανή και αφανή ήρωα ως ανταμοιβή των κόπων τους. Θα είναι πάντοτε ζωντανή απόδειξη της νίκης τους, που επισυνάπτει άρδην μία τριετία εξέχουσας παρουσίας στις σημαντικότερες σκηνές. Από την άλλη μεριά, οι δε θα εξακολουθήσουν να ονειρεύονται την δική τους στέψη. Ίσως με ένα παράπονο στα χείλη και την σκέψη ότι χάθηκε μία ανεπανάληπτη ευκαιρία να χτίσουν τον δικό
τους μύθο. Υποψιάζομαι ότι ο Σάρας το ήθελε περισσότερο και από τους παίκτες του, τόσα αγωνιστικά βράδια που η φωνή του βράχνιαζε και έκλεινε από τις φωνές. Όσο και τα σακάκια που από το τόσο επίμονο και διαρκής τράβηγμα… θα ταίριαζαν άνετα στον Γιάο Μινγκ!
Η απογοήτευση του στο τέλος ήταν εμφανής. Το πρόσωπό του έλεγε ολόκληρη την ιστορία και όλες τις λεπτομέρειες που επιθυμούσες να μάθεις. Συγχυσμένος και κατακλεισμένος από χιλιάδες συναισθήματα στη συνέντευξη τύπου δήλωσε:
«Δε θέλω να μπλέξω τον εαυτό μου πολύ. Είμαι δυσαρεστημένος με
ορισμένα πράγματα. Η Ευρωλίγκα θα μας ακούσει σίγουρα. Δεν μπορούμε να
το αφήσουμε έτσι».
Ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους βρέθηκε ένα βήμα από το δροσερό νερό της πηγής, μολονότι για δεύτερη φορά στη προπονητική του καριέρα σεFinal-4 αδυνατεί να φτάσει ως το φινάλε της διαδρομής. Και αν η συμμετοχή του με την Ζάλγκιρις αποτελούσε ένα αξιομνημόνευτο δείγμα γραφής, η ήττα του στον τελικό όντας προπονητής της Μπαρτσελόνα
σηματοδοτεί αυτόματα ερωτήματα προς πάσα κατεύθυνση…
Θα υποφέρει η ομάδα του Σάρας από τις ερινύες της αποτυχίας ή θα λειτουργήσει σαν κινητήριος μοχλός την επόμενη χρονιά, παίρνονταςπαραμάζωμα οποιαδήποτε ομάδα επιδιώξει να την αμφισβητήσει και πραγματοποιώντας επί της ουσίας το καθήκον της;
Ένας τελικός με τα όλα του, αντάξιος των προσδοκιών και των απαιτήσεων που είχαν σχηματιστεί γύρο από τους δύο συλλόγους. Δύο οργανισμοί με άκρως διαφορετική φιλοσοφία κοντραρίστηκαν στο παρκέ. Η Εφές που επιλέγει έναν γρήγορο ρυθμό, με πολλή κυκλοφορία της μπάλας, αθλητές με χέρι αλφάδι από την περιφέρεια αλλά και ισχυρούς πυλώνες στη ρακέτα… χορηγία του αχτύπητου διδύμου Σέιν Λάρκιν και Βασίλιε Μίσιτς. Στην αντίπερα όχθη, η Μπαρτσελόνα φημίζεται για την προσοχή στην λεπτομέρεια, το παιχνίδι στο μισό γήπεδο, τις πολλές αμυντικές κατά κόρον πεντάδες που έχει την δυνατότητα να κατεβάζει ανάλογα τις περιστάσεις και κυρίως την συνήθεια του Σάρας να κατευθύνει ομάδες προς τη δόξα.
Και τι έκανε ο τέσσερις φορές πρωταθλητής Ευρώπης; Σκίζει κυριολεκτικά ένα από τα βασικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν την ομάδα του: αφήνει τους παίκτες του να ανεβάσουν τον ρυθμό της αναμέτρησης, να επιτεθούν αστραπιαία (όποτε μπορούν) και να κυνηγήσουν καταστάσεις transition.
Μέσα σε αυτή τη πάλη των πεποιθήσεων και των ιδεών, μπλέχτηκε αμέτρητος ιδρώτας και το καλός εννοούμενο μπασκετικό ξύλο είχε την τιμητική του. Ο Ντάνστον να βουτάει στο παρκέ για να σώσει μία κατοχή, ο Μίροτιτς στην κίνηση του να τελειώσει με hook… σπρώχνει με το χέρι του για να δημιουργήσει χώρο και Σίγκλετον «κατεβάζει» τον γενικό, ο Γκασόλ λέει «όχι» στο μεγαλοπρεπές κάρφωμα του Σανλί, στα αμέτρητα χέρια που σηκωνόντουσαν σε κάθε μπάσιμο και οι παγίδες στο law post που πήγαιναν και ερχόντουσαν!
Πραγματικά αξίζουν συγχαρητήρια στους διαιτητές, που εκτός από τις δύσκολες φάσεις που αναγκάστηκαν να εξετάσουν και να αποφασίσουν… υπό τον φόβο μίας οργισμένης αντίδρασης από τον εκάστοτε πάγκο. Άλλωστε, οι κατεργάρηδες πήγαιναν γυρεύοντας και δέχθηκαν ο καθένας από μία τεχνική ποινή πριν καν τελειώσει η πρώτη περίοδος.
Ειδικά τη στιγμή που ο «Big Saras» είναι έξαλλος και τον κρατάνε οι συνεργάτες του να μην εξορμήσει προς τους διαιτητές… χωρίς να αντιληφθεί πως το σφύριγμα είναι υπέρ της ομάδας του και ότι χρέωσαν τον συνάδελφό του με τεχνική ποινή!
Πρέπει να αποτελεί ρεκόρ στα χρονικά της Ευρωλίγκα ή ακόμα και όταν η διοργάνωση ονομαζόταν Κύπελλο Πρωταθλητριών!
Μεγάλος τελικός, μεγάλοι νικητές και ηττημένοι… και ο Νικ!
Ο πρώην ηγέτης του Παναθηναϊκού ελεώ του τραυματισμού που αποκόμισε στον ημιτελικό με την Αρμάνι Μιλάνο, ήταν εκτός ρυθμού και δε βοήθησε την Μπαρτσελόνα να φέρει τούμπα την αναμέτρηση. Ήταν ο μεγάλος άτυχος, μολονότι πάλεψε με τον εαυτό να μείνει στο παρκέ και να πέσει μαχόμενος. Κέρδισε τον σεβασμό με το ήθος και την αγωνιστική του
ετοιμότητα, τον εμπιστεύεται τυφλά ο Γιασικεβίτσιους και αποδεικνύει έμπρακτα πως οι κατσάδες που του έριχνε στις προπονήσεις, όντας
συμπαίκτες με τη φανέλα των πρασίνων, ήταν για το καλό του.
Όσα και να λέμε για την Μπαρτσελόνα, τα λόγια είναι φτώχεια μπροστά στους θριαμβευτές της Κολωνίας. Η ομάδα του Εργκίν Αταμάν φρόντισε να επέλθει η τάξη και ταυτόχρονα περιέπαιξε τον Τζόρντι Μπερτομέου, κατακλεισμένος από χαρά σχετικά με την περσινή μη γενόμενη σεζόν.
«Είναι δύο πρωταθλήματα στη σειρά. Η περσινή και η φετινή χρονιά. Θα ρωτήσω τον Τζόρντι Μπερτομέου να μου δώσει δύο κύπελλα. Δύο
χρειάζομαι»!
Η Εφές δεν τηρεί τα προϋποθέσεις μίας ακριβοπληρωμένης ομάδας που ανέβασε το budget αυτεπάγγελτα. Κατόρθωσε να εντοπίσει τα κατάλληλα κομμάτια και να δημιουργήσει μία επιθετική μηχανή. Ο Μίσιτς εντάχθηκε στην Εφές έναντι 500.000 χιλιάδων ευρώ πριν τέσσερα χρόνια… ο εφετινός παντοκράτορας! Ο Μπουμπουά, ο Σιμόν, ο Άντερσον, ο Πλάις και ο Μπαλμπάι δεν ήταν ιδιαίτερα επιθυμητοί.
Όμως, κατά κάποιο περίεργο τρόπο συνέθεσαν μαζί μία αρμάδα χωρίς ψεγάδια και αδυναμίες!
Μην αφήσουμε εκτός κουβέντας και τον έτερο «splash brother». Ο Σέιν Λάρκιν χρειάστηκε εννέα εύστοχες βολές μέχρι βρει τα πατήματα του…μαόταν αφουγκράστηκε την κατάσταση ήταν διαστημικός. Σταυρωτές ντρίμπλες, απερίγραπτη εκρηκτικότητα και όμορφα lay-up στάθηκαν αρκετά για να οδηγήσουν την Εφές στο πρώτο της ευρωπαϊκό αστέρι. Καθοριστικός
στις κρισιμότερες φάσεις της αναμέτρησης, αναδεικνύοντας πλήρως τους λόγους που θεωρείται ανάμεσα στους κορυφαίους της θέσης του.
Ο Βασίλιε Μίσιτς στο κύκνειο άσμα του – πιθανότατα – στα ευρωπαϊκά παρκέ ανέβηκε το Έβερεστ που τόσο λαχταρούσε. Αναδείχθηκε MVP τόσο τηςκανονικής περιόδου όσο και του Final-4, ρίχνοντας την αυλαία ρόδινα.
Πήρε το τρόπαια στα χέρια του… και αργότερα μάλιστα τραγούδησε μπροστά στις κάμερες, δίχως ντροπές και καθωσπρεπισμούς. Γιόρτασε με τη καρδούλα του και επιτέλους ένα όνειρο του είναι γεγονός. Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του ο Σέρβος ενδέχεται να μετακομίσει στο NBA και οι μνηστήρες του χτυπούν μανιωδώς την πόρτα. Όπως φαίνεται, εκτός από τις αδιαπραγμάτευτες ικανότητες του με την πορτοκαλί Θεά, πρέπει να αντέξουν και το ψώνιο του με το τραγούδι!
Αντί επιλόγου, ένα στατιστικό στοιχείο για το «αντίο». Ο πρώην αθλητής του Γιασικεβίτσιους στην Ζάλγκιρις (τη σεζόν 2017-18) έγινε μόλις ο πέμπτος παίκτης που κατορθώνει να κατακτήσει το βραβείο του πολυτιμότερου παίκτη της κανονικής διάρκειας και του Final-4 την ίδια σεζόν.
Οι υπόλοιποι ήταν ο πανταχού παρών Δημήτρης Διαμαντίδης το 2011 στη Βαρκελώνη, ο αειθαλής Βασίλης Σπανούλης το 2013 στο Λονδίνο, ο Νάντο ντε Κολό το 2016 στο Βερολίνο και ο θαυματουργός Λούκα Ντόνσιτς το 2018 στο Βελιγράδι!
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΛΟΒΟΣ
