Την περίπτωση του Άντε Νούχιου με τα γαλαζοκίτρινα μπορεί να τη δει κανείς από πολλές σκοπιές. Υπάρχει η πιο… φυσιολογική και παράλληλα πιο ψυχρή και επαγγελματική, που λέει πως όταν ένας επιθετικός «καταφέρνει» και βγάζει μια ολόκληρη σεζόν χωρίς ούτε ένα γκολ πρωταθλήματος, του αξίζει… πανηγυρικά το «χρυσό βατόμουρο» της χρονιάς. Όχι μόνο της δικής του ομάδας, γενικά στο πρωτάθλημα. Γιατί χωρίς υπερβολή, δεν υπάρχει άλλος παίκτης, Κύπριος ή ξένος, που τη σεζόν που ολοκληρώθηκε να απέχει τόσο, μα τόσο πολύ από αυτά που προσδοκούσε η ομάδα του όταν του έδινε τη στολή και μια θέση στο ρόστερ.
Ο Κοσοβάρος αποτελεί από χθες επίσημα παρελθόν από το ΑΠΟΕΛ. Όπως αναμενόταν άλλωστε, με το «διαζύγιο» να ανακοινώνεται με λίγες λέξεις, μαζί με τις τυπικές ευχές από την εταιρεία προς τον παίκτη για καλή συνέχεια στο υπόλοιπο της καριέρας του. Μήπως κι εμείς, λέτε, να το κλείσουμε το θέμα έτσι και να προχωρήσουμε; Να αγνοήσουμε τον εξαψήφιο αριθμό των ευρώ που πετάχτηκαν στα σκουπίδια για να βρεθεί στον Αρχάγγελο ένας παίκτης που… υποτίθεται πως κουβαλούσε ένα δυνατό βιογραφικό. Ποιος πρέπει να τα ακούσει; Μήπως ο Μαρίνος Ουζουνίδης που τον έφερε και έλεγε ότι τον πίστευε πολύ; Μήπως η διοίκηση; Τι να έκανε όμως, αν ο προπονητής τον ζητούσε; Ο μεγαλύτερος υπαίτιος σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις είναι ο ίδιος ο ποδοσφαιριστής. Ο Νούχιου δεν μπορούσε, αλλά δεν ήθελε κιόλας. Απογοητεύτηκε από την πορεία των πραγμάτων και δεν βρήκε ποτέ κίνητρο για να προσφέρει. Τέτοιοι παίκτες δεν μπορούν να φορούν την τιμημένη φανέλα του ΑΠΟΕΛ και ο πιο «μάγκας» προπονητής είναι αυτός που το διαπιστώνει από την αρχή. Όποιος δεν μπορεί να αλλάξει στάση είτε φεύγει δανεικός για κάπου που θα είναι πιο χαρούμενος είτε πάει στην κερκίδα για να το… σκεφτεί είτε φεύγει για τα καλά με την πρώτη ευκαιρία.
MAΡΙΟΣ ΧΑΤΖΗΣΤΥΛΛΗΣ