Η παράσταση έληξε… Spanoulis out!
Ο “Kill Bill”, πριν από λίγες μέρες ανακοίνωσε πως έφτασε το πλήρωμα του χρόνου και
υπενθυμίζει ότι κάθε τι ωραίο στη ζωή έχει ημερομηνία λήξης.
Κοντοζύγωνε η ώρα, όμως πως να το συνειδητοποιήσεις; Μέσα σου ελπίζεις
ότι αθλητές τέτοιου βεληνεκούς θα μείνουν πάντοτε καρφιτσωμένοι στο
άθλημα που λατρεύτηκαν… σαν Θεοί. Ένας από αυτούς (τους πολλούς που
έβγαλε η Ελλάδα) είναι ο Βασίλης Σπανούλης, ένας άνθρωπος που ποτέ
στην καριέρα του δεν έκρυψε την μανία και την αγάπη του για το
μπάσκετ. Μάλιστα, δεν δίστασε να χαρακτηρίσει τον εαυτό του ψυχάκια…
τόση πολλή εμμονή του προκαλούσε η σπυριάρα μπάλα!
Και σίγουρα μέσα στο παρκέ δε το έκρυβε. Πως να το κρύψει; Άπειρα
είναι τα στιγμιότυπα που απεικονίζουν τον Βασίλη Σπανούλη να πλέει σε
πελάγη ευτυχίας έπειτα ένα μεγάλο σουτ, μία ανυπέρβλητη νίκη. Να
τρέχει πάνω-κάτω στο παρκέ, να αγκαλιάζει σαν την τανάλια τους
συμπαίκτες του, να πηγαίνει προς το τεχνικό επιτελείο της ομάδας και
να μοιράζεται ένα κομμάτι της καρδιάς του και φυσικά να πετάει σαν
πύραυλος… συστημένος στην γυναίκα του και τα πανέμορφα παιδιά του.
Άλλωστε, δημιουργήθηκε ο αστικός θρύλος που συνόδευε τον Ολυμπιακό για
πολλά χρόνια και προκαλούσε τρόμο στις συνειδήσεις των αντιπάλων.
Όποτε πλησίαζε ένα Final-4 και η γυναίκα του, Ολυμπία Χοψονίδου
περίμενε παιδί… το όνομα του νικητή ήταν προδιαγραφόμενο και
κλεισμένο!
Φυσικά παρουσιαστήκαν και άσχημες καταστάσεις…
Εμφανίστηκαν και ζοφερές στιγμές. Ο αθλητισμός είναι σαν τη ζωή. θα
βιώσεις και τις δύο πλευρές: τη χαρά και τη λύπη. Τα βράδια που έμενε
ξάγρυπνος έπειτα από μία ήττα, τις μέρες που κατηγορούσε τον εαυτό του
όταν οποιαδήποτε του ενέργεια κατέληγε στο κενό, ο τόνος της φωνής του
μετά από δύσκολες βραδιές… σαν να σου έλεγε «Εγώ φταίω, θα επιστρέψω
καλύτερος». Ήταν πραγματικός αρχηγός, ένας ηγέτης που αναλάμβανε
πλήρως τις άσχημες τροπές μίας κατάστασης για να μην φορτώσει με
επιπλέον βάρος τους γύρω του. Διέθετε ένα μοναδικό χάρισμα: να
απορροφάει όλη την συσσωρευμένη αρνητική ενέργεια και να την
μετατρέπει σε κίνητρο, θέληση και ανάγκη για απάντηση στην επόμενη
μονομαχία.
Κάτι σαν την διαδικασία της φωτοσύνθεσης…
Ο Βασίλης ανήκει στην συνομοταξία εκείνων των ατόμων που εισήλθαν στον
κόσμο τούτο ευλογημένοι και με την υποχρέωση να «φωτίσουν» τον κόσμο
με το άπλετο ταλέντο που τους δόθηκε. Και μαζί με εκείνο, παρέα
έρχονται οι ευθύνες, το βάρος να αποδεικνύεις διαρκώς το ποιόν σου, η
ανάγκη για διακρίσεις, η προσωπικότητα που θα υψώνει ανάχωμα όταν ο
ουρανός δεν είναι γαλανός, το άτομο που θα παίρνει όλη την ευθύνη
στους ώμους του και θα βρίσκει από το πουθενά την πολυπόθητη λύση.
Βελιγράδι, Σαϊτάμα, Βερολίνο, Πολωνία, Κωνσταντινούπολη, Λονδίνο…
Πραγματικά κοιτάω τα κιτάπια μου, χαμένος μέσα στους φακέλους και
αναρωτιέμαι αν μπορεί να υπάρξει τέλος στο άρθρο αυτό;
Κάποτε ο νυν προπονητής της ΑΕΚ, Βαγγέλης Αγγέλου είχε αναφερθεί στον
Λαρισαίο γκαρντ με έναν ιδιαίτερα ευφάνταστο τρόπο και σε έβαζε αμέσως
στην ψυχοσύνθεση του τρεις φορές νικητή της Ευρωλίγκα:
«Εάν βρεθούν σε ένα δωμάτιο ο Σπανούλης, ο Μπιν Λάντεν και ο πρόεδρος
Μπους, στο τραπέζι υπάρχει μια μπριζόλα και ξαφνικά σβήσουν τα φώτα,
όταν θα ξανανάψουν ο Βασίλης όχι μόνο θα την έχει αρπάξει, αλλά θα
έχει βρει και σκύλο για να του πετάξει τα κόκαλα»1
Μάλλον ξέχασε να προσθέσει και τα σκαλπ που έπαιρνε ως απόδειξη του
φονικού του ενστίκτου απέναντι στους τολμηρούς και πιθανότατα αφελών
αντιπάλων του, που θεωρούσαν ότι είχαν όλα όσα χρειάζονταν για τον
περιορίσουν…
Αλήστου μνήμης μαχαιριά στους Κροάτες στο Ευρωμπάσκετ του 2007, όταν ο
Σπανούλης κάνει γιογιό τον Ζόραν Πλάνιτς και με buzzer-beater γράφει
το 81-78, στέλνοντας ουσιαστικά την Ελλάδα στους «8» της διοργάνωσης.
Ο Πλάνιτς παρακολουθούσε αποσβολωμένος το ελληνικό πάρτι σωριασμένος
στο παρκέ!
Η προκλητική εκτέλεση τριών πόντων του Σπανούλη μπροστά στα μάτια του
Ζέλικο Ομπράντοβιτς στις 16 Ιανουαρίου του 2016 για την φάση του «Top
16» κόντρα στην Φενέρμπαχτσε στη Τουρκία, όπου έδωσε το προβάδισμα
στον Ολυμπιακό με 71-68 … στέλνοντας στο καναβάτσο το αδίστακτο
επιθετικό κρεσέντο του Γκάουντλοκ (είχε σκοράρει εκείνο το βράδυ 23
πόντους). Το υψωμένο χέρι του κατευθυνόμενος προς τον πάγκο ήταν… η
δική του επικράτηση απέναντι στον άνθρωπο που δήλωσε πως οι δίαυλοι
επικοινωνίας μεταξύ τους νεκρώσανε!
Μα, φυσικά, στην κορυφή του παγόβουνου συχνάζουν τα μεγάλα σουτ με τον
Παναθηναϊκό… γιατί μπορεί ο Σπανούλης να διέπρεψε – και – με τα
πράσινα, αλλά στο μυαλό όλων συνδέθηκε άρρηκτα με τον Ολυμπιακό. Πέρα
από τα δύσκολα βράδια και τις άμυνες με αλλαγές σε όλα τα σκριν και τα
ψηλά σχήματα του Πεδουλάκη, στην επιμονή του Παναθηναϊκού να τον
κουράσει… πάντα δίπλα ως σημείωση θα υπάρχουν τα τεράστια σουτ
απέναντι στον έναν εκ των δύο «υδραυλικών» Γκιστ (ο άλλος σαφώς είναι
ο Λάσμε), το βασιλικό τρίποντο με αντίπαλο έναν εκ των κορυφαίων
αμυντικών της Ευρώπης, Νικ Καλάθη και η συνάντηση για την τελετή
παράδοσης-παραλαβής με τον Δημήτρη Διαμαντίδη στον τέταρτο αγώνα της
σειράς των τελικών το 2016.
Και συνήθως όλα είχαν ένα κοινό παρονομαστή
Το γνωστό και μη εξαιρετέο side-step που τρομοκράτησε τα ευρωπαϊκά
γήπεδα για περίπου 15 χρόνια, έγινε σήμα κατατεθέν ενός ανθρώπου που
σκόραρε με τα χέρια δεμένα και με τα μάτια καλυμμένα. Το λεγόμενο
βηματάκι στο πλάι, η εξέλιξη ενός isolation play που ο καθένας γνώριζε
τι θα συμβεί, μα ποτέ ο οποιοσδήποτε δε το περιόρισε με συνέπεια. Η
συγκεκριμένη κίνηση έχει αποκτήσει διαστάσεις μύθου, και όχι άδικα.
Αμέτρητοι έπεσαν θύμα της φονικής αυτής συνθήκης και η διαδικασία της
μπάλας να τινάζει το δίχτάκι συνήθεια που αγαπήθηκε. Πολλοί σπουδαίοι
αμυντικοί στάθηκαν μπροστά του, αποφασισμένοι να τον βγάλουν από τα
νερά του, αλλά η πίστη στις ικανότητες του και η υψηλή συγκέντρωση του
κατά την διάρκεια των αναμετρήσεων… λειτούργησαν ως τοίχοι προστασίας.
Η διαχρονικότητα και η σταθερότητα με τη οποία «σκότωνε« τις αντίπαλες
ομάδες με το side-step, θα μπορούσε να συγκριθεί με ελάχιστη δόση
υπερβολής με το θρυλικό sky-hook του Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ στο
κορυφαίο πρωτάθλημα του πλανήτη!
Μία σουρεαλιστική σκέψη…
Ώρες-ώρες αναρωτιέμαι αν είναι πραγματικά ψυχάκιας. Τι εννοώ; Δεν
είναι λίγες οι φορές που ο «V-Span» αντιμετώπιζε προβλήματα κατά την
διάρκεια των αγώνων και έψαχνε διακαώς απαντήσεις. Δεν ήταν λίγες οι
περιστάσεις που οι μπασκετικοί Θεοί έπαιζαν με τα νεύρα του και δεν
τον άφηναν να αγιάσει, να βρει τον καθιερωμένο επιθετικό του οίστρο.
Με τούτο δοθέντος, κάπως… κατά κάποια σατανική επινόηση ανέβαζε έναν
εσωτερικό διακόπτη και ξύπναγε το θηρίο μέσα του… και μετά, άντε
συμμάζεψε τον!
Μόλις έπαιρνε μπρος έμοιαζε με ρομπότ που κυνηγούσε έναν στόχο. Πρώτη
σπεύδει να επιβεβαιώσει τον ισχυρισμό είναι η Τσσκα Μόσχας, ούτε με
χειροπέδες δεν μπορούσε να λύσει τα προβλήματα που της δημιουργούσε ο
παμπόνηρος γκαρντ.
Είμαι πεπεισμένος ότι ο Μεσίνα παρέδωσε έναν φάκελο με τον μπασκετικό
βίο του Σπανούλη στον Καζλάουσκας με υποσημείωση «επιζητάτε λύση». Ο
ίδιος φάκελος βρίσκεται στα χέρια του Δημήτρη Ιτούδη οκτώ χρόνια και
όποια αμυντική προσέγγιση δοκίμασε, πάντοτε την μουτζούρωνε με κόκκινο
στυλό.
Γνώριζε την κατάληξη, τον παρακολουθούσε στενά στις προπονήσεις του
Παναθηναϊκού και ήξερε τις επιπτώσεις μίας ενδεχόμενης κόντρα τους στα
παρκέ μελλοντικά.
Στα μπλοκάκια του ήταν σημειωμένα ένα προς ένα τα δυνατά σημεία και τα
τεχνάσματα που ο «Kill Bill» επικαλείται για να ξεγελάσει τους
αντιπάλους του.
Και πάλι, παρόμοια αποτελέσματα…
Όχι, πως οι υπόλοιπες ομάδες παινεύονται για την αμυντική τους στάση
απέναντι στον διάδοχο του Νίκου Γκάλη (με την έννοια ότι γκάνγκστερ
είχε αναφέρει ότι οι δυο τους έχουν αγωνιστικές ομοιότητες)…
Ήταν ακόμα αμούστακο παιδί με φιλοδοξίες, όνειρα και έναν διακαή πόθο
να πετύχει όσα ονειρευόταν με συνοδοιπόρο την πορτοκαλή Θεά. Στο
Μαρούσι πρώτος διαπίστωσε ο Παναγιώτης Γιαννάκης ότι ο νεαρός με την
πλούσια κόμη και το περίσσιο θράσος θα αποτελούσε τα επόμενα χρόνια το
πιο «καυτό» όνομα της Ευρώπης. Αποδείχθηκε μία ολόσωστη παρατήρηση για
το μέλλον του ελληνικού αθλητισμού. Η διάθεση του «Δράκου» να του
δώσει ευκαιρίες, να μοχθήσει ανάμεσα στους πιο έμπειρους και
δοκιμασμένους αθλητές της Α1 και να τριφτεί στα παρκέ… έπαιξαν
καταλυτικό ρόλο στην διαμόρφωση της ηγετικής στόφας του Βασίλη
Σπανούλη, ώσπου έφυγε από το Μαρούσι με προορισμό τον Παναθηναϊκό το
καλοκαίρι του 2005 ως ο απόλυτος αρχηγός της ομάδας.
Εξάλλου, μη ξεχνάμε πως είναι ο αναγνωρισμένος θύτης της Αμερικής και
ο άνθρωπος που σκότωσε κάθε ελπίδα για την ομάδα του Μάικ Σιζέφσκι…
από τα τρία μέτρα στο Μουντομπάσκετ του 2006.
Περνώντας στα τελευταία νέα, η αυλαία μόνο ρόδινη δε θα μπορούσε να
χαρακτηριστεί. Μολονότι, είναι παροδική! Ο Βασίλης Σπανούλης κρέμασε
την φανέλα του στα αποδυτήρια δίχως της συνοδεία ενός διαρκούς
χειροκροτήματος, χωρίς την αποθέωση ενός κατάμεστου γηπέδου που θα
φωνάζει ρυθμικά το όνομα του και που θα απαριθμεί μία-μία τις δάφνες
που μάζεψε στην διάρκεια της αστραφτερής πορείας του.
Ελεώ covid-19 και της απόφασης των ερυθρόλευκων να μην συμμετάσχουν
στην Α1, ο σπουδαιότερος αρχηγός στα χρονικά του Ολυμπιακού θα
περιμένει την τιμητική εκδήλωση που θα ετοιμαστεί προς τιμήν του. Η
ευκαιρία να αποχαιρετίσει ορθώς το άθλημα που υπηρέτησε με στρατιωτική
ευλάβεια, να λάβει το ευχαριστώ του κόσμου και να επιστρέψει πίσω λίγη
από την αγάπη που δέχθηκε έως σήμερα!
Σε ευχαριστούμε Βασίλη για όσα πρόσφερες στον ελληνικό αθλητισμό,
ήσουν ένα ζωντανό παράδειγμα αφοσίωσης και εργατικότητας και σου
χρωστάμε μηδενός εξαιρουμένου για τις επιτυχίες που μαζί με τους
άλλους γίγαντες της γενιάς σου φέρατε στην χώρα.
Το ελληνικό μπάσκετ ευελπιστεί να μείνεις ενεργός, κοντά στο μπάσκετ
και η φυγή σου αδιαπραγμάτευτα λογίζεται ως απώλεια και ένα «κόστος»
αναντικατάστατο!
Όντως, πρόκειται για το κλείσιμο μίας αξιομνημόνευτης εποχής!
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΛΟΒΟΣ
