Ο Φερνάντο Αλόνσο εφ’ όλης της ύλης: τι λέει για το γεγονός ότι “ξέμεινε” με τα μόνο δύο πρωταθλήματα του 2005-’06, πώς συγκρίνει τη Ferrari με τη McLaren, για τις μόλις τρεις στις 18 χρονιές του που πιστεύει ότι οδηγούσε ανταγωνιστικό μονοθέσιο, για την αποχώρηση και έπειτα την επιστροφή του στη F1.
Δεδομένου ότι ο Φερνάντο Αλόνσο συγκαταλέγεται στην ολιγάριθμη ελίτ των κορυφαίων οδηγών της ιστορίας, και ίσως στην πρώτη τριάδα των ικανότερων της “μετά-Σένα” εποχής της Formula 1, η συγκομιδή μόνο δύο παγκοσμίων πρωταθλημάτων πριν από 15 χρόνια και μόνο 32 νικών φαντάζει φτωχή για το ταλέντο του Ισπανού.
Όμως, ο ίδιος δεν θεωρεί το ίδιο: νιώθει ευγνώμων που κατάφερε ακόμα και να φτάσει στη F1, να φύγει και να γυρίσει όποτε το θέλησε, να καταφέρει να αγωνιστεί στο κορυφαίο επίπεδο άλλων θεσμών του motorsport, όπως στις 24 Ώρες του ΛεΜάν, στο Indy500 και στο Ράλι Ντακάρ.
Λίγο πριν ξεκινήσει την 19η χρονιά του στη F1, το 2022 με την Alpine, ο Αλόνσο μίλησε εφ’ όλης της ύλης για τη συγκομιδή του όλα αυτά τα χρόνια, για το παρελθόν, για τις αποφάσεις του να αποχωρήσει και να επιστρέψει πέρσι. Πιο αναλυτικά:
Για το αν το ταλέντο του αξίζει περισσότερα πρωταθλήματα: “Όχι, δεν το νομίζω. Πιστεύω πως παίρνεις ό,τι αξίζεις. Ίσως κάποιοι να έχουν κερδίσει πρωταθλήματα ή νίκες ενώ υπάρχουν καλύτεροι οδηγοί στην πίστα, αλλά έχουν επίσης υπάρξει πολλοί εξαιρετικά ταλαντούχοι οδηγοί που αντιμετώπισα στα Kart ή στη Formula 3 και δεν έφτασαν φτάσει ποτέ στη F1 – κι αυτό επίσης είναι άδικο.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στη F1, έχουμε 20 εκπληκτικούς οδηγούς που το 90% από αυτούς δεν θα κερδίσουν ποτέ ένα GP, κι αυτό είναι άδικο γιατί σίγουρα το αξίζουν. Είχα την τύχη να κερδίσω δύο παγκόσμια πρωταθλήματα, και να αγωνιστώ στο ΛεΜάν, στη Daytona, στο WEC, οπότε έζησα πολλά περισσότερα από όσα θα μπορούσα να ονειρευτώ όταν ξεκίνησα την καριέρα μου. Κι έτσι, δεν θα αισθανθώ ποτέ άτυχος με τα αποτελέσματά μου”.
Για τις διαφορές μεταξύ της Ferrari και της McLaren: “Ανέκαθεν είχαν διαφορετική φιλοσοφία. Στη Renault μπορείς να βρεις το οικογενειακό περιβάλλον και τη φιλική προσέγγιση. Στη Ferrari είναι λίγο πιο παθιασμένα τα πράγματα, και λίγο πιο χαωτικά με το μεσογειακό DNA των ανθρώπων της. Η McLaren είναι λίγο πιο σοβαρή, πιο ακριβής σε όλα, αλλά ίσως της λείπει λίγο η επικοινωνία στο εσωτερικό της, αν και είναι ένα άκρως επαγγελματικό περιβάλλον”.
Για το πιο ανταγωνιστικό μονοθέσιο που είχε ποτέ στη F1: “Πιστεύω ότι είχα τρεις φορές το καλύτερο μονοθέσιο. Αρχικά, στο πρώτο μισό του 2005. Η McLaren ήταν ταχύτερη, με τον Κίμι Ράικονεν, αλλά δεν είχε την αξιοπιστία. Έπειτα, στους πρώτους 6-7 αγώνες του 2006 νομίζω είχαμε το καλύτερο αυτοκίνητο. Έπειτα, η Ferrari, και ίσως μαζί και η Bridgestone, δημιούργησαν ένα πολύ γρήγορο αυτοκίνητο. Το 2007 [με τη McLaren] πιστεύω ότι ήταν ισοδύναμα [με τη Ferrari], δεν πιστεύω ότι είχαμε ξακάθαρα το ταχύτερο αυτοκίνητο. Κερδίσαμε τον τίτλο σε δύο από τις τρεις αυτές περιστάσεις, οπότε νομίζω ότι πήγαν καλά τα πράγματα”.
Για τα δύο πρωταθλήματα του 2005-’06: “Το σπουδαιότερο για εμάς, αρχικά, ήταν ότι το 2005 κερδίσαμε ένα πρωτάθλημα που δεν περιμέναμε. Διότι εκείνη την εποχή η Renault ήταν μια ομάδα που βρισκόταν στο στάδιο της διαρκούς βελτίωσης, και δεν θεωρούσαμε ότι είχε φτάσει ακόμα σε επίπεδο διεκδίκησης του πρωταθλήματος. Οπότε, αυτή ήταν μια φανταστική έκπληξη. Στο δεύτερο πρωτάθλημα, το σπουδαιότερο πιστεύω πως ήταν η ευκαιρία να μαχόμαστε με τον Μίκαελ [Σουμάχερ]”.
Για τους λόγους της αποχώρησής του από τη F1 στο τέλος του 2018: “Σε εκείνη τη φάση της καριέρας μου χρειαζόμουν κάποιες διαφορετικές προκλήσεις. Ένιωσα τον πειρασμό να τρέξω στο LeMans, είχα τρέξει και στο Indy500 το 2017 πριν σταματήσω [από τη F1], είχα στο κεφάλι μου όλες αυτές τις προκλήσεις της συμμετοχής σε διαφορετικές κατηγορίες, του συναγωνισμού με άλλους κορυφαίους οδηγούς σε διαφορετικά είδη αγώνων, και ένιωθα μια πρόκληση για τον εαυτό μου.
Δεν έπαψα να είμαι ερωτευμένο με τη Formula 1, απλά ένιωθα ότι έχανα το χρόνο μου στη F1 εκείνη την εποχή. Δεν είχα την ευκαιρία να διεκδικώ νίκες, αλλά ένιωσα την επιθυμία να ακολουθήσω την πρόκληση διαφορετικών ειδών αγώνων. Οπότε ένιωσα πως ήταν η σωστή στιγμή, αλλά ίσως να ήταν και ακόμα καλύτερα αν το αποφάσιζα το 2015 ή 2016. Όμως, δεν είχα την κρυστάλλινη σφαίρα για να έβλεπα τι θα συνέβαινε το 2017-’18”.
Για την επιστροφή του και τη σεζόν του 2021: “Απόλαυσα όλη τη χρονιά με την ομάδα, εντός και εκτός πίστας, και είμαι πάρα πολύ χαρούμενος. Είχα την πολυτέλεια να γυρίσω στο σπορ τη στιγμή που το αποφάσισα. Σταμάτησα όταν το αποφάσισα, γύρσια όταν το αποφάσισα. Αυτή είναι πολύ μεγάλη πολυτέλεια. Μια πολύ μικρή ομάδα ανθρώπων μπορεί να οδηγήσει στη F1, και δεν είναι εύκολο να έχεις τέτοιου είδους ευκαιρίες. Κι όπως κύλησε η σεζόν, με τη διαρκή βελτίωση και το πολύ δυνατό μας τελείωμα, δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος να προετοιμαστώ για το 2022”.
Για τις δυσκολίες της προσαρμογής του: “Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν πιθανότατα τα εμπρός ελαστικά, και η διαφορετική φιλοσοφία κάθε ομάδας με την μπροστινή ανάρτηση, το σύστημα διεύθυνσης, την πληροφόρηση που του δίνει το σύστημα διεύθυνσης. Κάθε ομάδα είναι μοναδική σε αυτό. Ακόμη, άλλαξε και η δομή των ελαστικών από το 2020 στο ’21, κι αυτή ήταν μια πρόκληση για όλους – και ειδικά για όσους οδηγούς άλλαξαν ομάδα, αλλά και για μένα που έλειπα δύο χρόνια από το σπορ”.
Για την αίσθηση της ευτυχίας του στη F1: “Πιστεύω ότι μετά το 2007, που ήμουν με τον Hamilton σε μια αγγλική ομάδα, όλοι εκλπήσσονται από το πόσο χαρούμενος νιώθω σε κάθε ομάδα. Απαντούσα αυτές τις ερωτήσεις όταν πήγα στη Ferrari, ξανά πάλι όταν γύρισα στη McLaren, το 2019 όταν έφυγα από το σπορ, αλλά και πάλι τώρα. Αλλά ήταν λανθασμένα συμπεράσματα. Είμαι πολύ ευτυχισμένος τώρα, αλλά ένιωθα εξίσου καλά τις προηγούμενες χρονιές”.
