Ο Μάριος Χαραλάμπους ήταν καλεσμένος στο ρετρό ένθετο της εκπομπής «Δώσε Πάσα» του Super Sport FM 104,0 με τον Στέλιο Παπαμωϋσέως.
Αναλυτικά:
Πως ξεκίνησε το ποδόσφαιρο: «Ήμουν από το δημοτικό που θυμάμαι τον εαυτό μου, πολύ αθλητικός τύπος. Πρώτος στα 100 μέτρα και στο άλμα εις ύψος. Κατάγομαι από ένα χωριό της Λεμεσού και στην πρώτη τάξη του γυμνασίου, έδειξα το ταλέντο μου ενδοσχολικά. Εκεί με είδε ο γυμναστής Αντώνης Χριστοφόρου και μεσολάβησε να πάω στη νεοσύστατη ακαδημία του Απόλλωνα το 1983. Έτσι υπέγραψα στο σωματείο και ξεκίνησα τη σταδιοδρομία μου στον Απόλλωνα, σε ηλικία 13 ετών. Δεν ήμουν Απόλλωνας, αλλά ΑΕΛ. Είχα κάνει και κάποιες προπονήσεις στην ΑΕΛ, αλλά δεν προχώρησε. Κατέληξα στον Απόλλωνα».
Για την πορεία του μέχρι τους άνδρες: «Η πορεία μας ήταν εντυπωσιακή, γιατί πήραμε το πρωτάθλημα Κ15, μετά το πρωτάθλημα Κ16 και κάποιοι από εμάς πήγαμε στους άνδρες και το 1986 που πήραμε το Κύπελλο, είχαμε πάρει συμμετοχές».
Πότε έγινε το ντεμπούτο σε αγώνα πρωταθλήματος: «Το 1987-88 όπου σκόραρα με τον Εθνικό Άχνας στην Άχνα, κερδίσαμε 2-0 και σημείωσα το δεύτερο γκολ. Ξεκίνησα ως αμυντικό χαφ και μετά μεταφέρθηκα στην άμυνα. Στο πρώτο πρωτάθλημα ήμουν αμυντικό χαφ».
Για το πρωτάθλημα του 1990-91: «Ήταν μία ομάδα νεαρή, με πολύ ρίσκο. Οι περισσότεροι ήμασταν 20-21 ετών. Μπήκαμε όλοι στα βαθιά, με έναν προπονητή, τον Ντίτελμ Φέρνερ, που άλλαξε την ιστορία της ομάδας και άλλαξε τα πάντα στην ομάδα σε θέμα λειτουργίας και σε τρόπο σκέψης. Είχε στα χέρια του νεαρούς ταλαντούχους ποδοσφαιριστές και κατάφερε να χτίσει ένα σύνολο που κατέκτησε το πρωτάθλημα».
Πως το βίωσε ο ίδιος: «Αυτή η φουρνιά, που ήμουν και εγώ, ήμασταν ήδη πρωταθλητές στις μικρές ηλικίες. Ήταν πρωτόγνωρο για εμάς να πάμε στους άνδρες και να πιάσουμε και εκεί το πρωτάθλημα. Υπήρχε οικογενειακό κλίμα μεταξύ μας, γιατί γνωριζόμασταν πολύ καλά. Ο Απόλλωνας είχε μπει σε νέα εποχή, αφού λειτουργούσε πιο επαγγελματικά. Νιώθαμε από την αρχή πως μπορούσαμε να κατακτήσουμε τον τίτλο. Στο καθοριστικό παιχνίδι κερδίσαμε την Ανόρθωση. Ομολογουμένως είχαμε την καλύτερη ομάδα και κερδίσαμε δίκαια τον τίτλο».
Για το γεγονός πως δεν ήταν φωτοβολίδα: «Ήταν τρεις τίτλοι σε πέντε χρόνια. Μετά όμως από αυτή την πενταετία έφυγαν αρκετοί παίκτες, έφυγε και ο Φέρνερ. Πορευτήκαμε στη συνέχεια, όχι στη μετριότητα γιατί παίξαμε σε τελικούς, ήρθαμε και δεύτεροι, όμως θα μπορούσε να γίνει μία χρυσή δεκαετία».
Τι ακολούθησε μετά τον Απόλλωνα: «Πήγα στην Καβάλα για έξι μήνες, επέστρεψα στον Ολυμπιακό, μετά στο Παραλίμνι και τερμάτισα την καριέρα μου στη Δόξα, σε ηλικία 34 ετών».
Τι κρατάει από την παρουσία του στον Απόλλωνα: «Ήταν γεμάτες χρονιές, χρονιές πρωταθλητισμού με ψηλούς στόχους. Μία ομάδα που πρόσφερε τα πάντα για τα δεδομένα της εποχής, και οικονομικά και οργανωτικά. Σου έδινε τα πάντα για να βγάλεις τον καλύτερο εαυτό σου στον αγωνιστικό χώρο. Ένας κόσμος που μας λάτρευε. Μας στήριζε στα καλά και στα άσχημα. Βάλαμε τον Απόλλωνα στον χάρτη των μεγάλων ομάδων. Το πρώτο πρωτάθλημα μας έκανε να κλάψουμε από την συγκίνηση. Ο κόσμος πανηγύριζε, μικροί-μεγάλοι, μας σήκωναν στους ώμους σαν θεούς. Είναι αναμνήσεις που θα μείνουν εκεί μέχρι το τέλος».
Αν σκόραρε στην καριέρα του: «Αν δεν κάνω λάθος, έχω σκοράρει 24 γκολ. Το γκολ στον ημιτελικό με τη Σαλαμίνα που κερδίσαμε 1-0. Κόντρα στην Ομόνοια που πήρα την μπάλα από τον Χαρίτου και σκόραρα. Το γκολ με την Πάφο που δυστυχώς έπεσε κατηγορία».
Ποιος αντίπαλος τον δυσκόλευε περισσότερο: «Ο Γκόγκιτς χωρίς δεύτερη σχέση. Ήταν πολύ γρήγορος, τεχνίτης, άπιαστος. Πάντα είχα την ευθύνη να τον μαρκάρω εγώ».
Για την Εθνική: «Ντεμπούτο έκανα με την Ισλανδία σε ένα φιλικό παιχνίδι με τον κύριο Μιχαηλίδη, το 1992. Αρκετές συγκινήσεις με την Εθνική. Τα έδινα όλα για την Εθνική. Καλύτερο παιχνίδι αυτό με την Ισπανία που κερδίσαμε που ήταν η μεγαλύτερη νίκη της Εθνικής. Θυμάμαι και το παιχνίδι στην Αυστρία με τον Σταύρο Παπαδόπουλο, που θα μπαίναμε στα μπαράζ».
Ποιος ήταν ο πιο δύσκολος αντίπαλος με Εθνική: «Με δυσκόλεψε πολύ ο Μαρκ Χιούζ με την Εθνική Ουαλίας. Δεν ήταν εντυπωσιακός παίκτης, όμως ήταν πολύ δυνατός. Έχω μαρκάρει αρκετούς, τον Ίαν Ρας, τον Μπέργκαμπ, τους αδερφούς Λάουντρουπ…».
Το καλύτερο γήπεδο που αγωνίστηκε: «Το Άνφιλντ της Λίβερπουλ. Εκεί δεν μπορούσες να πάρεις ανάσα. Αποβλήθηκα σε εκείνο το παιχνίδι με δύο κίτρινες κάρτες στο 40′, όμως για όσα λεπτά έπαιξα, ήταν απίστευτη ατμόσφαιρα».
Αν μετάνιωσε για κάποια απόφαση: «Η απόφαση να πάω στον Ολυμπιακό αντί στο ΑΠΟΕΛ, νομίζω θα ήταν καλύτερα να έκανα διαφορετικά. Αν και στον Ολυμπιακό έκανα δύο καλές χρονιές, στο ΑΠΟΕΛ ίσως να ήταν καλύτερα αν πήγαινα. Είχα συμφωνήσει μαζί τους, όμως τελικά πήγα στον Ολυμπιακό που χάσαμε το πρωτάθλημα στις λεπτομέρειες».
Για την προπονητική: «Ασχολήθηκα κυρίως με τις ακαδημίες του Απόλλωνα. Έκανα ένα πέρασμα από τον Διγενή Ορόκλινης, επέστρεψα στις ακαδημίες. Δεν έχω κάποια ιδιαίτερη καριέρα ως προπονητής. Επειδή δουλεύω το πρωί, είναι δύσκολο να αφήσω τη δουλειά μου και να αφοσιωθώ στην προπονητική».
Για το πρωτάθλημα που έπιασε ο Απόλλωνας φέτος: «Αποδόθηκε δικαιοσύνη. Δεν ήταν εντυπωσιακός ο Απόλλωνας, όμως είχε μία σταθερότητα η ομάδα. Έδειξε από την αρχή πως ήταν ομάδα συνόλου, με έναν προπονητή που δούλευε με ένα συγκεκριμένο στυλ. Με αυτό πορεύτηκε, βλέποντας τις αδυναμίες των υπολοίπων ομάδων, κρατήθηκε στην κορυφή με τις ισοπαλίες και επικράτησε στο κρίσιμο παιχνίδι με το ΑΠΟΕΛ και κλείδωσε τον τίτλο».
Για την ποιότητα του πρωταθλήματος: «Δεν υπάρχει το ταλέντο που υπήρχε κάποτε. Βλέπουμε πολύ τακτική από τους προπονητές».
