Δηλώσεις στην εκπομπή «Δώσε Πάσα» με τον Στέλιο Παπαμωϋσέως και στο ένθετο «Ρετρό Νο55» στον Super Sport FM 104.0
Στην εκπομπή «Δώσε Πάσα» με τον Στέλιο Παπαμωϋσέως και στο ένθετο «Ρετρό Νο55» στον Super Sport FM 104.0 φιλοξενήθηκε ο παλαίμαχος άσος της Νέας Σαλαμίνας και της Ανόρθωσης, Πάμπης Ανδρέου. Μίλησε για τις κυριότερες αξέχαστες στιγμές της καριέρας του, το κύπελλο με τους ερυθρόλευκους, τον αείμνηστο Μότσα Βούκοτιτς, τις σπουδαίες διακρίσεις με την Ανόρθωση και πολλά άλλα.
Αρχίζοντας είπε: «Με την έλευση του Σπύρο Ντεπάρσκι άρχισα σιγά-σιγά από ηλικία 10 χρόνων. Λόγω και του πατέρα και του θείου μου που έπαιξαν στη Νέα Σαλαμίνα εντάχθηκα στην Ακαδημία. Ο θείος μου ο μακαρίτης ο Λούκας Κότροφος τη δεκαετία του ‘60 αρχές, μαζί με τον πατέρα μου. Ήταν αναπάντεχο το ντεμπούτο μου στην ανδρική ομάδα. Προπονητής ήταν ο Μίλαν Μάτσιαλα. Ξεχώρισα στην εφηβική ομάδα με τον Ανδρέα Μουσκάλλη και μετά από ένα παιχνίδι στους έφηβους και χωρίς προετοιμασία με την ανδρική ομάδα με είδε ο Μάτσιαλα και μου είπε “θα σε βάλω να παίξεις την Κυριακή με τον Άρη”. Με άφησε και στα 90 λεπτά παρόλο που δεν ήμουν καλός. Έπαιζα στο κέντρο ως επιθετικός χαφ. Με τον κύριο Μουσκάλλη έπαιξα και άμυνα, μπακ αριστερός, αλλά ως επιθετικός χαφ άρχισα και σε αυτή τη θέση έκανα τα σπουδαιότερα μου παιχνίδια. Με τον Άρη 18 χρόνων το ντεμπούτο μου, χάσαμε με 1-2. Έπαιξα περίπου 15 παιχνίδια στην πρώτη μου σεζόν στην ανδρική ομάδα. Το πρώτο μου γκολ ήταν με τον ΑΠΟΕΛ, αλλά πέτυχα και αυτογκόλ στο ίδιο παιχνίδι».
Για τις δυσκολίες που είχε όταν υπηρετούσε στον στρατό: «Στα δύο χρόνια στο στρατό ήταν δραματικά. Ενώ είχα εγκεκριμένα υπηρεσιακά επειδή ήμουν και διεθνής, ήμουν σε τάγμα στην Ορούντα και ακολούθως σε φυλάκιο στο Αργάκι. Αντιμετώπισα πολλές δυσκολίες και σε πολύ λίγες προπονήσεις ήμουν παρών. Δεν ξέρω γιατί δεν είχα διευκολύνσεις. Το πιο πιθανό επειδή ανήκα στη Νέα Σαλαμίνα. Ερχόμουν και έπαιζα μονάχα σε παιχνίδια, χωρίς προπόνηση πολλές φορές. Ήταν πολύ δύσκολο για μένα και το 1985-87 είχα περίπου δέκα συμμετοχές στην εφηβική ομάδα. Ούτε καν ότι ήμουν μέλος στην Εθνική Νέων-Ελπίδων δεν λήφθηκε υπόψη».
Για το κύπελλο το 1990: «Είχε αναλάβει ο κύριος Μουσκάλλης την ανδρών το 1986-87 με πλάνο πενταετίας. Μας είπε στο πλάνο του είναι να πάρει έναν τίτλο η ομάδα επί παρουσίας του. Είχαμε και τον Μακνίλ τότε που ήρθε από το Λονδίνο και Κύπριους παίκτες με προσωπικότητα. Είχε κορμό με χημεία η ομάδα και καλούς ξένους. Το ’87-’88 παίζαμε το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Κύπρο όπως έλεγαν και οι ουδέτεροι οπαδοί. Την επόμενη σεζόν ο Μακνίλ έβαλε 20 γκολ και 13 εγώ. Φθάσαμε στον ημιτελικό με την ΑΕΛ και χάσαμε. Ήμουν τραυματίας και με έβαλε αλλαγή ο κ. Μουσκάλλης και εκτέλεσα το φάουλ και σκόραρε ο Μακνίλ και ανοίξαμε το σκορ, αλλά χάσαμε κι αποκλειστήκαμε».
Ακολούθως αναφέρθηκε στην πορεία της Σαλαμίνας σε πρωτάθλημα και κύπελλο και σε μία σεζόν που η ομάδα του γλίτωσε τον υποβιβασμό. Μίλησε για τον τελικό με την Ομόνοια όπου οι ερυθρόλευκοι κατέκτησαν το κύπελλο. «Να βλέπεις την κερκίδα γεμάτη με περίπου 7.000 διψασμένο κόσμο, πριν τον αγώνα στο σωματείο μας ήταν εκεί στα τούρκικα περιοχή Μακένζυ γινόταν γλέντι, με κόσμο που ήρθε από Αγγλία και Αφρική. Πιστέψαμε ότι μπορούσαμε να πάρουμε το κύπελλο. Μεγάλη στιγμή, αποζημιώθηκε ο κόσμος της Σαλαμίνας», είπε.
Έπειτα μίλησε για τη επόμενη σεζόν (1990-91) με τον Μποζίλ Κόλεφ, ήταν μέτρια όπως τη χαρακτήρισε όπου έπαιξε λίμπερο, αλλά την επόμενη ήρθε ο Γέρζι Ένγκελ (’91-’92). «Είχαμε πάλι παίκτες με προσωπικότητα. Εγώ επέστρεψα στη θέση μου. Κάναμε εξαιρετική πορεία στις αρχές αλλά οι τραυματισμοί μας έφεραν πολύ πίσω και τερματίσαμε τρίτοι. Κάναμε φοβερά ματς στο “Αμμόχωστος”, καυτή ατμόσφαιρα δεν έπεφτε καρφίτσα», υπογράμμισε και στη συνέχεια αναφέρθηκε για τους σοβαρούς τραυματισμούς και στο γεγονός όπου αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ.
Για τον Μότσα Βούκοτιτς: «Ο Μότσα Βούκοτιτς προσωπικά ως άνθρωπος και προπονητής ήταν ο καλύτερος προπονητής στην καριέρα μου. Πρώτο του παιχνίδι ασυναίσθητα γέλασα και με κατσάδιασε. Ήξερε ποιος ήμουν, ότι ήμουν αρχηγός και μου το έκανε αυτό. Για ένα πέναλτι δεν είχαμε πάει τελικό το ’94. Στον επαναληπτικό δεν έπαιξα, μετρούσαν οι κίτρινες του πρωταθλήματος. Μου είχε δείξει κάρτα ο Καπιτανής για φάουλ στη γωνιά του κέντρου. Ο Νίκος Νικολάου που ήταν νεαρός τότε έχασε το πέναλτι στον επαναληπτικό ημιτελικό με την Ομόνοια στο Μακάρειο. Με ένα γκολ προκρινόμασταν (ήττα με 2-3 το πρώτο παιχνίδι). Ο προπονητής είχε δώσει εντολή να κτυπήσει ο Νικολάου επειδή είχε γίνει αλλαγή ο Βάλτσιακ. Αν έπαιζα θα το κτυπούσα εγώ. Ίσως κι εγώ να το έχανα δεν ξέρω. Θα παίζαμε τελικό με την Ανόρθωση που στον τελικό ο Γκόγκιτς και ο Κετσπάγια ήταν τραυματίες και δεν έπαιξαν. Το πήρε η Ομόνοια το κύπελλο με τον Ξιούρουππα».
Θυμάται επίσης για τον Πολωνό ανασταλτικό μέσο Πασιένκα: «Ο Πασιένκα στα πρώτα παιχνίδια δεν έκανε τίποτα. Θα μπορούσε να τον διώξει ο προπονητής, αλλά είπε “κάντε υπομονή και θα δείτε”. Ήταν ένα εξάρι με τα όλα του, δεν μπορούσε να τον περάσει παίκτης».
Ο Πάμπης Ανδρέου μίλησε για τη σεζόν με τους τρεις γύρους του πρωταθλήματος όπου δεν άρχισε καλά ο ίδιος και συνέχισε να τον πιστεύει ο αείμνηστος ο Μότσα Βούκοτιτς. Ακολούθως αισθάνθηκε πως ήταν καλύτερος, αλλά σε ένα ματς με τον Εθνικό όταν έκανε καλό ματς βγήκε αλλαγή και δεν έδωσε το χέρι του στον προπονητή, τονίζοντας πως κάτι τέτοιο δεν έχει ξανακάνει σε προπονητή του. «Ήρθε τη Δευτέρα στα αποδυτήρια… τι δεν μου είπε. Μου είπε απ’ όλα. Έσκυψα και άκουγα. Έφυγαν όλοι, με πήρε αγκαλιά, μου είπε δυο-τρεις κουβέντες και από το επόμενο παιχνίδι άρχισα να βρίσκω τη φόρμα μου, είχα και βοήθεια από Κόκο Ηλία και άλλους συμπαίκτες και κάθε ματς σχεδόν έβαζα γκολ. Ο Ηλία δεν ήταν για την Κύπρο τότε. Θα μπορούσε να παίξει στην Ελλάδα. Είχαμε 14 αγώνες εντός έδρας εκείνη τη σεζόν, 13 νίκες και μία ισοπαλία. Αν είχαμε καλή συγκομιδή εκτός θα μπορούσαμε για πρωτάθλημα εκείνη τη σεζόν», δηλώνει.
«Στα τσικό κάτι είδε σε μένα ο Σπύρο Ντεπάρσκι επέμενε να παίζω και με το αριστερό πόδι. Πάντα θυμόμουν αυτό τον άνθρωπο όταν έβαζα γκολ με το αριστερό. Είναι μεγάλο πράγμα να παίζεις και με τα δύο πόδια. Ζει και νομίζω είναι πάνω από 90 χρόνων νομίζω ο Ντεπάρσκι», θυμάται επίσης.
«Βάσει του βιβλίου των 70χρονων, είμαι ρέκορντμαν συμμετοχών πάνω από 400 σε όλες τις διοργανώσεις. Θα θυμάμαι όσο ζω την αγάπη του κόσμου», λέει επίσης και για τους κορυφαίους τερματοφύλακες επί εποχής του τονίζει: «Ο ένας ήταν ο Νίκος Παναγιώτου, ο άλλος ο Άντρος Πετρίδης που πάντα του έβαζα γκολ. Βάσει στατιστικών έβαλα τα περισσότερα γκολ του ΑΠΟΕΛ και δεύτερου του Άρη. Ως παίκτης της Νέας Σαλαμίνας. Με το ΑΠΟΕΛ, εντός ή εκτός, κερδίζαμε ή χάναμε πάντα έβαζα γκολ».
Για τη μετεγγραφή του στην Ανόρθωση: «Στα 30 μου βάσει του σχεδίου μετεγγραφών, μέναμε ελεύθεροι. Πρώτα μίλησα με τη Σαλαμίνα για να μείνω αλλά οι τότε διοικούντες δεν πίστευαν ότι μπορούσα να παίξω καλά άλλα 2-3 χρόνια. Όσα έπαιρνα εγώ τότε ετησίως, τα έπαιρνε σε ένα μήνα ο ξένος. Από την άλλη με τραβούσε να πάω σε μία ομάδα να πάρω πρωτάθλημα. Να λέω πως στην καριέρα μου έστω μία φορά ήμουν πρωταθλητής. Έπαιξε πολύ ρόλο ότι καταλήξαμε και οι τρεις στην Ανόρθωση μαζί με Οκκά και Εγκωμίτη. Στην Ομόνοια δεν θα αναφέρω ποιοι ήταν στη συνάντηση, δεν μου άρεσαν κάποια πράματα. Μου είπαν μην πας στην Ανόρθωση. Ήταν οι καλύτερες ομάδες εκείνη την περίοδο η Ομόνοια και η Ανόρθωση. Πρώτη μου χρονιά δυσκολεύτηκα στην Ανόρθωση, ειδικά με πράγματα που έκανα με τον Αντώνη Κκέζο (σ.σ. γυμναστής) που δεν ξανάκανα. Τότε είχε παίκτες η Ανόρθωση ο ένας καλύτερος από τον άλλο. Ήμουν στον πάγκο αρχικά, αλλά την επόμενη σεζόν ήρθε το νταμπλ. Βοήθησα περισσότερο ιδιαίτερα μετά που ο Κριτσμάρεβιτς πήγε στον πάγκο. Έκανα και κάποιες δηλώσεις τότε ότι ήθελα να παίζω περισσότερο και ο μακαρίτης Μιτόσεβιτς μου είπε ότι “απόδειξε μου ότι μπορείς και δεν θα σε βγάζω από το γήπεδο”. Δύο χρόνια δύο πρωταθλήματα και ένα κύπελλο, τη σεζόν εκείνη μπορούσαμε να πάμε ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, χάσαμε από τη Λιρς, μία ομάδα στο Βέλγιο, ασχέτως αν η διαιτησία δεν μας έπαιξε καλά».
«Επιστρέφω στη Σαλαμίνα το ’99. Ένιωθα ότι αυτό που ήθελα να κάνω το έκανα. Κακά τα ψέματα τον καιρό εκείνο άρχισαν και τα πρώτα οικονομικά προβλήματα στην Ανόρθωση. Ήταν όμως δύο πολύ σημαντικές χρονιές, μου δόθηκε η ευκαιρία να πανηγυρίσω τίτλους και να παίξω στην Ευρώπη. Η πρώτη χρονιά μας το ’99 ήταν εξαιρετική», καταλήγει και έσταξε μέλι για τους κορυφαίους συμπαίκτες του και δηλώνει πως πρόλαβε τρεις φουρνιές παικτών.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΧΡΙΣΤΟΣ ΘΕΟΧΑΡΟΥΣ.
