Ο Γάλλος κεντρικός των πρωταθλητριών… αξομολείται για δεύτερη φορά από τότε που φοράει τα κυανόλευκα
Είναι κατά πολλούς ο MVP όχι μόνο του Απόλλωνα, αλλά και του φετινού πρωταθλήματος. Είναι κατά πολλούς ο καλύτερος αμυντικός στην Κύπρο και ένας από τους καλύτερους που έχουν περάσει ποτέ από τα κυπριακά γήπεδα. Είναι ένας ποδοσφαιριστής, που προτιμάει να μιλάει στο γήπεδο και όχι εκτός αγωνιστικών χώρων, αποφεύγοντας να μιλάει δημόσια όπως ο διάβολος το λιβάνι.
Αυτή τη φορά, ωστόσο, κι από τη στιγμή που όλα είχαν κριθεί, με τον ίδιο να ζει μεγάλες στιγμές ως πρωταθλητής, ο Βαλεντίν Ρομπέρζ δεν μπορούσε να μας… αποφύγει. Λειτουργώντας ως κεντρικοί αμυντικοί και «κλέβοντας» λίγο από τη λάμψη και το ταλέντο του, στριμώχτηκε στα σχοινιά προκειμένου να μας μιλήσει για δεύτερη μόλις φορά στο περιοδικό «Απόλλων Λεμεσός» (και στον συνάδελφο Ηλία Πονηρό), στα έξι χρόνια παρουσίας του στην Κύπρο.
Με λίγα λόγια και για να μην το κουράζουμε, «παίξαμε» μπάλα με τον «Άρχοντα», όπως θα έλεγε και ο αείμνηστος Αλέφαντος, χωρίς ντρίμπλες και… βρώμικα μαρκαρίσματα, με το Γάλλο άσο να είναι πιο άνετος και χαλαρός από ποτέ, αλλά και γεμάτος κέφι και χαρά, «μεθυσμένος» ακόμα από το νέκταρ της κατάκτησης του τίτλου.
–Βρίσκεσαι στον Απόλλωνα εδώ και έξι χρόνια. Τι άλλαξε και τελικά ευτυχήσατε να πανηγυρίσετε τον τίτλο;
«Κάθε χρονιά είναι και διαφορετική. Δεν μπορείς να συγκρίνεις τις χρονιές μεταξύ τους. Το πρωτάθλημα είναι διαφορετικό, όπως και οι ομάδες, αλλά και τα γκρουπ. Τα πάντα είναι διαφορετικά. Η διαφορά αυτής της σεζόν ήταν ότι είχαμε ένα πρωτάθλημα ακόμα πιο ανταγωνιστικό, το οποίο έδειχνε πως θα κριθεί μέχρι το τελευταίο παιχνίδι, ενώ όλοι αγωνίζονταν για κάτι. Επίσης, αυτή τη σεζόν είχαμε πολύ καλό σύνολο. Όχι ότι δεν είχαμε τα προηγούμενα χρόνια, αλλά φέτος ήταν κάτι το ξεχωριστό».
–Το γεγονός ότι είσαι εκ των αρχηγών της ομάδας κάνει ακόμα πιο ξεχωριστό αυτόν τον τίτλο;
Είμαι ένας εκ των αρχηγών, με τον Χάμπο να είναι ο πρώτος. Για εμένα, είτε είσαι αρχηγός της ομάδας είτε όχι δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία όσο το να αναδειχθείς πρωταθλητής».
–Θυμάμαι την προηγούμενη φορά που είχαμε μιλήσει μου είχες αναφέρει ότι μαζί με τον Μαυρία είχατε πάει την ίδια περίοδο στη Σάντερλαντ, το καλοκαίρι του 2013, αλλά αγωνιστήκατε μόλις μία φορά μαζί στα τρία χρόνια παρουσίας σας εκεί. Εννιά χρόνια μετά είστε και πάλι μαζί, αλλά αυτή τη φορά ως πρωταθλητές. Θεωρείς ότι αυτά είναι παιχνίδια της ζωής και πως κάτι σας… χρωστούσε η μοίρα;
«Άλλη κατάσταση τότε στην Αγγλία, άλλη τώρα στην Κύπρο και τον Απόλλωνα. Νομίζω πως αγωνιστήκαμε για περισσότερα από ένα παιχνίδια μαζί, σε όλες τις διοργανώσεις. Πρώτα απ’ όλα ήμασταν αρκετά πιο μικροί σε ηλικία. Και οι δυο μας είχαμε πάει μαζί την ίδια χρονιά στη Σάντερλαντ. Χρειαζόμασταν χρόνο για να προσαρμοστούμε στο βαθμό που θα θέλαμε, γιατί η Πρέμιερ Λιγκ είναι τόσο δύσκολη και διαφορετική, ενώ αλλάξαμε και προπονητή πολύ νωρίς. Ο Ντι Κάνιο έφυγε και ήρθε ένας άλλος προπονητής. Πολλά πράγματα άλλαξαν τον Ιανουάριο, ενώ έφεραν και πολλούς παίκτες. Αν θυμάμαι καλά, ένα χρόνο αργότερα, ο Μαυρίας έφυγε, επιστρέφοντας ως δανεικός στον Παναθηναϊκό. Δεν νομίζω, όμως, ότι κάτι μας χρωστούσε η μοίρα. Όσον αφορά εμένα, τον πρώτο μου χρόνο είχα παίξει σε 13-14 παιχνίδια. Ακόμα και αν επιχειρήσω μία σύγκριση με κάποιους φίλους μου, που είχαν επίσης πάει στην Αγγλία κι από μεγαλύτερους μάλιστα συλλόγους, ο πρώτος τους χρόνος στην Αγγλία ήταν πολύ δύσκολος γι’ αυτούς. Το δεύτερο χρόνο εγώ αποφάσισα να φύγω από το σύλλογο και δεν ήθελα να παραμείνω εκεί. Ήταν δικό μου λάθος. Το λάθος με την Αγγλία ήταν αποκλειστικά δικό μου. Ήταν λάθος όχι γιατί δεν ήμουν έτοιμος, αλλά γιατί τα είχα όλα διαφορετικά στο μυαλό μου. Δεν είχα υπομονή. Δεν περίμενα να έρθει η σειρά μου να παίξω. Ήθελα να παίζω. Δεν ήθελα να είμαι στον πάγκο. Ποτέ δεν μου άρεσε να βρίσκομαι στον πάγκο ή να μένω στο σπίτι. Το δεύτερο χρόνο αντί να κάνω ότι και οι φίλοι μου, που ήταν πιο έτοιμοι κι έπαιζαν περισσότερο στην Πρέμιερ Λιγκ, ζήτησα να φύγω. Παρότι είχα αγωνιστεί στην πρεμιέρα ως κεντρικός αμυντικός στο ισόπαλο 2-2 απέναντι στη Γουεστ Μπρόμγουϊτς, στο δεύτερο παιχνίδι ο προπονητής μου είπε ότι θα με αφήσει στον πάγκο, γιατί ήθελε να χρησιμοποιήσει μαζί τους Γουές Μπράουν και Τζον Ο’ Σέι. Τότε και από τη στιγμή που δεν θα ήμουν βασικός, του είπα ότι δεν θέλω να παραμείνω άλλο εδώ. Είχα παίξει το πρώτο παιχνίδι και μπορούσα να παραμείνω, αφού θεωρητικά ήμουν το Νο3 από τους αμυντικούς. Κι όλα αυτά γιατί δεν ήθελα να περιμένω. Μετά από αυτά αποφάσισα να πάω δανεικός σε άλλη ομάδα και προέκυψε πρόβλημα, γιατί αποδέχθηκε την επιθυμία μου ο προπονητής, όχι όμως και ο αθλητικός διευθυντής. Μάλωσα μαζί του και όταν έφυγα μου είπε ότι εάν υπογράψω αυτό το χαρτί, τότε δεν θα αγωνιστώ ξανά για τη Σάντερλαντ για όσο καιρό θα βρίσκεται αυτός εκεί. Όταν επέστρεψα από το δανεισμό μου, ο Πογιέτ είχε φύγει κι αυτός είχε παραμείνει».
–Μετανιώνεις καθόλου γι’ αυτό;
«Ναι, είναι ένα από τα μεγαλύτερα λάθη στην καριέρα μου, γιατί μετά από την αποχώρησή μου προέκυψαν πολλοί τραυματισμοί και ο προπονητής μου είχε πει να περιμένω γιατί θα παίξω. Δεν μπορώ να σου πω τι έχω στο μυαλό μου τώρα που τα συζητάμε και τα θυμάμαι και πάλι. Μόνο εγώ μπορώ να καταλάβω πώς νιώθω. Πιστεύω ότι είναι το μεγαλύτερο λάθος που έκανα στο ποδόσφαιρο, γιατί εάν παρέμενα σίγουρα θα έπαιζα περισσότερο και θα ήμουν έτοιμος ν’ ανταγωνιστώ οποιονδήποτε. Θα ήμουν πιο καλά προετοιμασμένος σωματικά και προσαρμοσμένος στις απαιτήσεις του πρωταθλήματος, αφού θα ήταν ο δεύτερός μου χρόνος στην Αγγλία».
–Στην πρώτη σου χρονιά στον Απόλλωνα μου είχες πει ότι είναι νωρίς για να αναφερθείς στον κόσμο της ομάδας, γιατί βρισκόσουν για λίγες μέρες στο νησί και δεν είχες εξαγάγει ασφαλή συμπεράσματα. Τώρα, όμως, τι μπορείς να μας πεις; Ποια είναι η σχέση σου μαζί του;
«Θεωρώ πως έχω καλή σχέση με τους φιλάθλους, αλλά δεν είμαι ο τύπος που θα με δεις να ποστάρω στο Instagram όλη μέρα, είτε θα με δεις σε πάρτι ή στο κέντρο της Λεμεσού. Είμαι πολύ ήρεμος, έχω μια ήσυχη ζωή. Βέβαια, όταν συναντήσω κάποιο φίλαθλο στο δρόμο ή στο γήπεδο, θα προσπαθήσω να είμαι καλός και να είμαι κοντά του. Με έχουν στηρίξει πολύ στα έξι χρόνια που βρίσκομαι εδώ, γιατί είχα τα σκαμπανεβάσματά μου. Είχα τα πάνω και τα κάτω μου με το σύλλογο, όχι όμως με τους φιλάθλους, σε αυτά τα έξι χρόνια τα οποία ήταν και λίγο περίεργα. Κάθε φορά με στήριζαν και θα έλεγα πως έχουμε μια καλή σχέση».
–Γενικότερα στην καριέρα σου δεν κάνεις εύκολα αλλαγές… Όπως φαίνεται και στο βιογραφικό σου, σου αρέσει η σταθερότητα και όχι η αλλαγή ομάδων. Αυτό έδειξε και η παρουσία σου σε Άρη Θεσσαλονίκης, Μαρίτιμο και Σάντερλαντ…
«Η μοναδική περίοδος που δεν υπήρχε σταθερότητα ήταν όταν είχα πάει στο Ηνωμένο Βασίλειο, γιατί έμεινα εκεί ένα χρόνο, μετά πήγα ένα χρόνο δανεικός, όπου ήμουν τραυματίας για 3-4 μήνες και όταν επέστρεψα δεν έκανα καλές εμφανίσεις εξαιτίας αυτού του τραυματισμού. Είχα απλά παίξει τους δύο τελευταίους μήνες στη Γαλλία. Ας πούμε ότι είχα παίξει στην αρχή, στο μέσο και στο τέλος της σεζόν. Τότε, ένιωσα καλά στο ξεκίνημα και στο τέλος. Μετά στη Σάντερλαντ δεν υπήρξε σταθερότητα εξαιτίας του δικού μου λάθους, της δικής μου προσωπικότητας. Σε όλη μου την ποδοσφαιρική ζωή ήταν δύσκολα να προσαρμοστώ στην ποδοσφαιρική λογική, αν μπορώ να το θέσω έτσι. Θα ήθελα να μπορώ να πάω στο γήπεδο να παίξω και μετά να επιστρέφω σπίτι, να κλείνω το τηλέφωνο, να αφήνω πίσω την ποδοσφαιρική ζωή και γενικότερα τα πάντα και να μένω με τους φίλους και την οικογένειά μου. Να τα ξεχνάω όλα και να τα αφήνω όλα πίσω. Τότε στη Σάντερλαντ κάπως έτσι ήταν η ζωή μου».
–Όπως είπες νωρίτερα, παρότι είχες δεχθεί πολλές προτάσεις, εσύ επέλεξες να παραμείνεις στην Κύπρο και στον Απόλλωνα. Τόσο πολύ σου αρέσει η ζωή στο νησί μας;
«Είναι πολύ καλός ο τρόπος ζωής στην Κύπρο. Έχω μείνει εδώ για πολλά χρόνια, γιατί έχω βρει ισορροπία στη ζωή μου. Είμαι ήρεμος και ήσυχος άνθρωπος μακριά από το γήπεδο και την προπόνηση. Η Κύπρος είναι τέλεια για να ζεις. Υπάρχει αυτή η ισορροπία ώστε να είμαι καλά τόσο στο ποδόσφαιρο όσο και στη ζωή μου».
–Νιώθεις καθόλου Κύπριος;
«Ναι, η νοοτροπία που έχετε στην Κύπρο είναι πιο κοντά σ’ εμένα, γιατί μπορεί να μην είμαι Κύπριος, αλλά μου αρέσει αυτή η μεσογειακή νοοτροπία, που είναι όλα ήρεμα και όχι όπως στη Γαλλία. Μετά από έξι χρόνια είμαι πιο κοντά στην κυπριακή νοοτροπία, παρά στη γαλλική. Όταν πηγαίνω στη Γαλλία, μετά από μία εβδομάδα θέλω να επιστρέψω στην Κύπρο, γιατί στη Γαλλία είναι όλα γρήγορα και αγχωτικά και υπάρχει τόσο πολύς κόσμος. Απλά, θέλω να φύγω από εκεί…».
–Το ίδιο ισχύει και για τη σύζυγό σου;
«Η σύζυγός μου μπορεί να προσαρμοστεί παντού. Όταν ήταν πιο μικρή, δούλευε για τον Ερυθρό Σταυρό, έτσι έπρεπε να ταξιδεύει συνεχώς. Έχει ταξιδέψει στην Ιαπωνία, στο Ισραήλ, στην Ιταλία και μετά στη Γαλλία, όπου και την γνώρισα. Σε όλες τις χώρες είχε περάσει καλά».
–Μπορείς να μιλήσεις καλά ελληνικά ή το αποφεύγεις;
«Όχι, αλλά αυτός είναι ο επόμενός μου στόχος. Μπορώ να καταλάβω στο περίπου τι λέγεται όταν είμαι με συμπαίκτες μου που μιλούν ελληνικά».
Είσαι στα 34 προς 35 και διατηρείς συμβόλαιο για ακόμα ένα χρόνο. Θα ήθελες να συνεχίσεις το ποδόσφαιρο και μετά από τη λήξη του συμβολαίου σου ή κάνεις πλάνα για να κάνεις κάτι άλλο;
«Όχι, όχι. Το πλάνο μου είναι να συνεχίσω να παίζω ποδόσφαιρο. Πιστεύω ότι στο ποδόσφαιρο σταματάς όταν νιώσεις ότι έχεις χάσεις τη σπίθα σου και όταν το σώμα σου σού… λέει να σταματήσεις. Όταν αρχίσεις να έχεις πολλούς μυϊκούς τραυματισμούς και πολλά σωματικά προβλήματα».
Θα ήθελες να παραμείνεις στο χώρο του ποδοσφαίρου ως προπονητής ή ως μάνατζερ;
Για την ώρα, εάν σταματήσω το ποδόσφαιρο θα παραμείνω εκτός του χώρου σίγουρα για 1-2 χρόνια. Νομίζω, όμως, η ζωή μου είναι στο ποδόσφαιρο. Ξεκίνησα από 6 χρονών, έτσι πιθανότατα θα συνεχίσω στο χώρο του ποδοσφαίρου, δεν ξέρω όμως εάν θα γίνω προπονητής ή θα εμπλακώ με κάποια ομάδα. Θα ήθελα, πάντως, να παραμείνω στο γήπεδο».
Για πόσο ακόμα σκοπεύεις να παίζεις ποδόσφαιρο;
«Δεν βάζω όρια στο μυαλό μου. Για εμένα, η ηλικία είναι κάτι διαφορετικό και είναι απλά στο χαρτί. Με το σώμα είναι διαφορετικό. Βλέπεις, στο ποδόσφαιρο, όταν κάνεις καλή ζωή, προσέχεις τη διατροφή σου, προπονείσαι σκληρά και γενικότερα κάνεις καλή εξωγηπεδική ζωή, τότε μπορείς να παίζεις, να παίζεις, να παίζεις και να εξακολουθείς να έχεις τη… φλόγα για ν’ αγωνιστείς».
Εσύ εξακολουθείς να έχεις αυτή τη… φλόγα;
«Φυσικά και την έχω. Το ποδόσφαιρο είναι η ζωή μου. Αν δεν παίξω για δύο εβδομάδες, θα ξεκινήσω να αισθάνομαι νευρικός που θα μου λείπει το ποδόσφαιρο και ότι έχει σχέση μαζί του. Αυτό που νιώθω όταν βρίσκομαι στον αγωνιστικό χώρο είναι πολύ δύσκολο να το εξηγήσω. Όταν παίζεις, «αδειάζεις» το μυαλό σου και δεν σκέφτεσαι τη ζωή σου κι αν έχεις προβλήματα. Απλώς συγκεντρώνεσαι για να βρίσκεσαι σε μια «μάχη», την οποία εγώ δεν είμαι ακόμα έτοιμος να την εγκαταλείψω».
Δεν σου λείπει να παίζεις μπάλα με τους φίλους σου, απλά για τη διασκέδασή σας;
«Αυτό είναι ένα από τα καλά του ποδοσφαίρου, όταν βρίσκομαι πίσω στο Παρίσι με τους φίλους μου και παίζουμε. Είναι διαφορετικό, όμως, ποδόσφαιρο. Είναι περισσότερο για διασκέδαση, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό».
–Άλλαξες πολλούς παρτενέρ στην άμυνα όλα αυτά τα χρόνια, ενώ ακόμα κι αυτή τη σεζόν χάσαμε το μέτρημα και το λογαριασμό. Εσύ, όμως, δεν άλλαξες καθόλου. Ψύχραιμος, ήρεμος και να… κτίζεις το παιχνίδι από πίσω. Πώς τα κατάφερες;
«Θα έλεγα πως η πιο δύσκολη χρονιά ήταν η φετινή, γιατί σχεδόν σε κάθε παιχνίδι άλλαζα και παρτενέρ. Δεν ήταν τόσο εύκολο, γιατί κάθε παίκτης έχει διαφορετικό τρόπο παιχνιδιού και διαφορετικά χαρακτηριστικά. Όταν αγωνίζεσαι με τον ίδιο παρτενέρ, όπως συνέβαινε για παράδειγμα με τον Γιούστε, γνώριζα ακριβώς ποια στιγμή ήταν δυνατός, αλλά και πότε μπορεί να κάνει λάθος, όπως γνώριζε κι αυτός για εμένα πότε θα μπορούσα να κάνω λάθος. Αυτή ήταν μία σχέση που δημιουργήθηκε μέσα από τα παιχνίδια. Πέραν από αυτό, είμαι ένας ποδοσφαιριστής που μπορώ να προσαρμοστώ με οποιονδήποτε κι αν έχω στο πλευρό μου. Έχω αυτή τη δυνατότητα, όταν πηγαίνω σε μία ομάδα να μην χρειάζομαι δύο, τρεις ή ακόμα και τέσσερις μήνες για να προσαρμοστώ, γιατί για μένα το ποδόσφαιρο είναι παντού το ίδιο. Το να αγωνίζομαι με διαφορετικό παρτενέρ για εμένα δεν κάνει διαφορά. Θα μιλήσω με τον ίδιο τρόπο, θα τον καθοδηγήσω όπως κάνω με όλους και θα συνδεθούμε πολύ γρήγορα. Ακόμα και τα προηγούμενα χρόνια, είχα παίξει κόντρα στη Μαρσέιγ με τον Κέβιν Μπρου, που αγωνιζόταν ως 8άρι, με τον Μάριο Στυλιανού με αντίπαλο την Ομόνοια, ενώ κερδίσαμε τη Λάτσιο στο Γιουρόπα Λιγκ, έχοντας στο πλευρό μου τον Ντανίλο Σπόλιαριτς, σ’ ένα από τα πρώτα του παιχνίδια, αλλά και τον Ντιλάν (σ.σ.: Ουεντραόγκο) στα αριστέρα μου, επίσης σ’ ένα από τα πρώτα του παιχνίδια. Προσαρμόζομαι με όλους. Πιστεύω, ωστόσο, ότι το καλύτερο και το πιο σημαντικό είναι το πώς μιλάμε και προετοιμαζόμαστε πριν από ένα παιχνίδι και ότι όλοι δουλεύουμε με τον ίδιο τρόπο».
Προετοιμάζεις τον παρτενέρ σου για τον τρόπο που θα αγωνιστείτε σ’ ένα παιχνίδι;
«Ναι, κάθε φορά προσπαθώ να μιλήσω μαζί του πριν από το παιχνίδι. Προσπαθώ να πιάσω τον… παλμό του. Ακόμα κι αν είναι ένας νέος παρτενέρ με τον οποίο δεν έχω παίξει, μου αρέσει να μιλάω μαζί του και να βλέπω πώς αντιλαμβάνεται το ποδόσφαιρο και ποια είναι η άποψή του για τη θέση του κεντρικού αμυντικού, αν πρέπει απλώς να απομακρύνει την μπάλα ή να κάνει παιχνίδι από πίσω».
Ποιος θα έλεγες ότι ήταν ο καλύτερός σου παρτενέρ μέχρι τώρα;
«Δεν μπορώ να σου πω έναν. Ας πούμε τον Γιούστε, γιατί γνωρίζαμε τέλεια ο ένας τον άλλο, έτσι ήταν εύκολη η συνύπαρξή μας. Επίσης, με τον Φάνο (σ.σ.: Κατελάρη) όταν ξεκινήσαμε ν’ αγωνιζόμαστε μαζί, από την αρχή είχαμε καλή σύνδεση και όλα ήταν καλά μέχρι και τον τραυματισμό του. Μετά όλα άλλαξαν κι έπαιξα άλλες φορές με τον Βούκα (σ.σ.: Γιοβάνοβιτς) άλλες με τον Τάσο (σ.σ.: Αυλωνίτη) κι άλλες με τον Νόγιοκ. Δεν μπορώ να πω κάτι παραπάνω γι’ αυτούς, γιατί δεν παίξαμε για 2-3 χρόνια μαζί. Με τον Χάμπο, όπως και με τον Φάνο και τον Γιούστε είναι εντελώς διαφορετικό, γιατί είχαμε παίξει ήδη μαζί και τα προηγούμενα χρόνια, παίξαμε περισσότερα παιχνίδια μαζί και ήταν ακόμα πιο εύκολο. Γενικότερα, όμως, με όλους αυτούς είχα καλές εμπειρίες».
Το προχωρώ λίγο και σου λέω ότι βάσει αριθμών, όταν αγωνίζεσαι δύσκολα χάνει ο Απόλλωνας. Είναι ένα στοιχείο που ξεχωρίζει τα τελευταία χρόνια και το… λένε τα κομπιούτερ και οι αριθμοί. Πώς το σχολιάζεις;
«Δεν ξέρω αν αυτό έχει να κάνει μ’ εμένα ή με κάποιον άλλο παίκτη. Απλώς, όταν αγωνίζομαι, προσπαθώ να βοηθήσω όλους και μιλάω πολύ. Γνωρίζω ότι πριν από ένα παιχνίδι και κατά τη διάρκεια της εβδομάδας υπάρχει πολλή δουλειά για τον προπονητή, όμως κατά τη διάρκεια του αγώνα υπάρχουν μόνο οι ποδοσφαιριστές. Αυτό που προσπαθώ να κάνω κάθε φορά είναι να… μεταφέρω τη φωνή και τα λόγια του προπονητή. Από τη στιγμή που δεν ακούγεται ο προπονητής, αφού βρίσκεται στην πλαϊνή γραμμή κι έχει πρόβλημα να μιλήσει στους παίκτες που αγωνίζονται στη δεξιά πλευρά, αλλά εγώ μπορώ να αντιληφθώ τις οδηγίες του, οφείλω να τις… μεταφέρω άμεσα στους συμπαίκτες μου. Θεωρώ ότι η επικοινωνία είναι ένα από τα καλά μου στοιχεία στο παιχνίδι, γιατί μιλάω πολύ, ενώ επίσης προσπαθώ να βοηθήσω τους πάντες τόσο στις κακές όσο και στις καλές στιγμές, αλλά και για να παραμείνουμε συγκεντρωμένοι στο ενενηντάλεπτο. Είναι μια προσπάθεια που κάνω, προσπαθώντας να αξιοποιήσω την εμπειρία μου στο ποδόσφαιρο εντός του αγωνιστικού χώρου».
–Πολλοί λένε ότι ο ηγέτης του Απόλλωνα είναι ο Βαλεντίν Ρομπέρζ, παρότι αγωνίζεται ως κεντρικός αμυντικός. Πώς το εισπράττεις αυτό;
«Η θέση του κεντρικού αμυντικού είναι μία θέση που είναι πολύ σημαντική. Βλέπεις όλο το γήπεδο, είσαι μπροστά απ’ όλους και μπορείς να κατευθύνεις την ομάδα. Να μιλήσεις στους παίκτες της μεσαίας γραμμής και να τους πεις πού μπορούν να κάνουν κίνηση. Είναι πολύ σημαντικό να βοηθάς τους συμπαίκτες σου και να τους μιλάς πολύ. Στο τέλος, όμως, όλα έχουν να κάνουν με την επιτυχία της ομάδας και όχι με την ατομική επιτυχία».
Έχεις και άγνοια κινδύνου; Στο ντέρμπι με την Ανόρθωση στο Τσίρειο είχες χτυπήσει στο κεφάλι, αλλά δεν ήθελες να αντικατασταθείς. Ο γιατρός, όμως, ο κύριος Κακαβελάκης ήταν ανένδοτος κι ευτυχώς τον άκουσες…
«Δεν είχα άλλη επιλογή. Ήθελα να συνεχίσω, αλλά μετά ο γιατρός έκανε τη σωστή επιλογή, αφού ήθελε να με προστατεύσει. Ήξερε ακριβώς τι συνέβη και ακολούθησε το πρωτόκολλο. Ήταν πολύ καλό αυτό που έκανε. Η αλήθεια είναι πως η νοοτροπία μου είναι διαφορετική. Από μωρό παλεύω και η ζωή μου είναι περίπλοκη. Όλα όσα έχω αποκτήσει από το ποδόσφαιρο ήρθαν δύσκολα και είχα δύσκολες στιγμές. Πάντα, όμως, πίστευα κι έλεγα ότι θα γίνω ποδοσφαιριστής, πρέπει να γίνω ποδοσφαιριστής. Αυτό ήταν το μοναδικό πράγμα που μπορώ να κάνω στη ζωή μου, να παίζω ποδόσφαιρο. Δεν γνώριζα και δεν ήθελα να κάνω κάτι άλλο».
Απουσίασες λόγω τραυματισμού από τα ευρωπαϊκά παιχνίδια του Απόλλωνα με τη Ζίλινα και ο Απόλλωνας γνώρισε τον αποκλεισμό. Πώς έζησες απ’ έξω αυτή την αποτυχία, γιατί υπήρξε αμφισβήτηση και είχε ειπωθεί πως και πάλι θα είστε μια από τα ίδια;
«Ήταν περίπλοκη στιγμή για εμένα, γιατί ήμουν τραυματίας και δεν βρισκόμουν με την ομάδα. Δεν την παρακολουθούσα καθημερινά, λόγω και των ταξιδιών της. Το να την παρακολουθώ όντας στην… απ’ έξω με απογοήτευσε πολύ που δεν μπορούσα να την ακολουθήσω και γιατί δεν μπορούσα να την βοηθήσω. Μετά, όμως, νιώσαμε όλοι ότι πρέπει να δούμε μπροστά και πως είναι «νέα» αυτή η ομάδα. Πολλοί παίκτες, οι οποίοι ήταν σημαντικοί για την ομάδα τα τελευταία τρία, τέσσερα, πέντε ή ακόμα και έξι χρόνια, είχαν φύγει, υπήρχε νέος προπονητής. Όλα ήταν νέα και όταν όλα είναι νέα, τίποτα δεν μπορεί να λειτουργήσει αμέσως. Χρειάζεται δουλειά, χρειάζεται να γνωριστούμε μεταξύ μας όλοι οι ποδοσφαιριστές και να βλέπουμε μπροστά. Πιστεύω ότι είναι κάτι που απαιτείται χρόνος για να τα καταφέρεις. Σίγουρα, όμως, μας ντρόπιασε πολύ ο αποκλεισμός από τη Ζίλινα, γιατί είμαστε ο Απόλλων και δεν γίνεται να χάνουμε από τη Ζίλινα».
Τι άλλαξε και πιστέψατε ότι μπορείτε να κατακτήσετε τον τίτλο; Ο προπονητής είχε πει ότι το φιλικό παιχνίδι με τον ΑΠΟΕΛ τον περασμένο Αύγουστο ήταν αυτό που σας έκανε να πιστέψετε ότι μπορείτε να πετύχετε κάτι παραπάνω.
«Ήταν το πρώτο παιχνίδι όπου κάποιος μπορούσε να δει ότι η ομάδα ήταν καλή, ακολουθούσε το πλάνο του προπονητή, είχαμε συνεργαστεί πολύ καλά μεταξύ μας και είχαμε πει, «Ναι, μπορούμε να τα καταφέρουμε, ναι, μπορούμε να είμαστε καλύτεροι, ναι, μπορούμε να βελτιωθούμε». Εκείνη τη μέρα πραγματικά καταλάβαμε ότι είμαστε καλά μεταξύ μας και θα κάνουμε μια νέα αρχή. Είπαμε να κάνουμε μια νέα αρχή και όπως είδατε, ξεκινήσαμε πολύ καλά το πρωτάθλημα. Ξεκινήσατε πολύ καλά, αλλά μετά ήρθε η «βαριά» εντός έδρας ήττα από την ΑΕΚ με 4-1».
Τότε είχες βγει μπροστά κι έδειξες το δρόμο, λειτουργώντας ως αρχηγός, αφού έγραψες στο Instagram πως «Όλοι μαζί κερδίζουμε και όλοι μαζί χάνουμε».
«Μετά από αυτό το παιχνίδι, νομίζω ότι σχεδόν όλοι μας είχαμε κάνει αυτό το Story στο Instagram. Δεν είμαι από τους τύπους που θα κάνω πολλά Stories, είτε μετά από μία νίκη είτε μετά από μία ήττα. Πάντα, προτιμώ να μιλώ στο τέλος, όταν όλα θα έχουν τελειώσει, όχι κατά τη διάρκεια της σεζόν. Σε αυτό έκανα μια εξαίρεση, γιατί έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Ποτέ δεν κερδίζουμε γιατί υπάρχουν 1-2 παίκτες και ποτέ δεν χάνουμε εξαιτίας 1-2 παικτών. Όλοι μαζί κερδίζουμε και όλοι μαζί χάνουμε. Το ποδόσφαιρο δεν είναι τένις».
Φοβήθηκες καθόλου όταν μειώθηκε η διαφορά από τις ομάδες που σας ακολουθούσαν πως μπορεί και πάλι να μην τα καταφέρετε;
«Όχι, δεν φοβηθήκαμε, γιατί γνωρίζαμε τη δουλειά μας και τα όσα κάναμε. Απλώς, αντιληφθήκαμε ότι έφτασε η ώρα να επιστρέψουμε στις νίκες, να κερδίσουμε τον ΑΠΟΕΛ και να κατακτήσουμε το πρωτάθλημα. Τι βοήθησε έτσι ώστε να ανατρέψετε την κατάσταση, να επιστρέψετε στις νίκες μετά από τρεις μήνες και στα κρίσιμα παιχνίδια με Ανόρθωση, ΑΠΟΕΛ και Άρη, να πάρετε 7 βαθμούς; Δεν κερδίσαμε για τρεις μήνες, αλλά υπήρχαν πολλά παιχνίδια που αξίζαμε να κερδίσουμε σε αυτό το διάστημα, όπως κόντρα στην ΑΕΚ ή ακόμα και σ’ ένα παιχνίδι με την Ανόρθωση. Ξέραμε ότι δεν είχαμε κερδίσει για τρεις μήνες, αλλά την ίδια ώρα δεν είχαμε χάσει για τρεις μήνες. Φέρναμε συνεχώς ισοπαλίες. Γνωρίζαμε ότι έπρεπε απλά να καταφέρουμε να κάνουμε αυτό το βήμα μπροστά κι αφού το κάναμε, μετά ήταν όλα τέλεια».
-Τελικά ο Απόλλωνας θέλει το Γερμανό του;
«Δεν ήμουν στην ομάδα όταν είχε κατακτήσει τα τρία προηγούμενα πρωταθλήματα και πάλι με Γερμανό προπονητή, αλλά όπως φαίνεται οι αριθμοί και τα στατιστικά… μιλούν από μόνα τους».
-4-2-3-1, 4-4-2, ή 3-5-2;
«Δεν μ’ ενδιαφέρει. Για κάθε παιχνίδι ο προπονητής μας προετοιμάζει και μας παρουσιάζει ένα πλάνο. Είτε είναι 4-4-2, είτε 3-5-2, είτε οποιοδήποτε άλλο, το καλύτερο που έχεις να κάνεις, είναι να μπεις στον αγωνιστικό χώρο και να τα δώσεις όλα. Γι’ αυτό το λόγο δεν μ’ ενδιαφέρει. Όχι γιατί μπορεί να διαφωνείς με τον προπονητή που θέλει ν’ αγωνιστούμε με 4-4-2 κι εσύ θέλεις να παίξεις 3-5-2 και να λες δεν με νοιάζει. Πρέπει να ακολουθείς το πλάνο, να το πιστεύεις και να προσπαθείς να τα δίνεις όλα».
-Δεν θεωρείς, όμως, ότι σας βοήθησε η αλλαγή του σχηματισμού στα τελευταία παιχνίδια προκειμένου να μην είσαστε τόσο προβλέψιμοι, να επιστρέψετε στις νίκες και να κατακτήσετε στο τέλος τον τίτλο;
«Δεν ξέρω αν μπορούμε να πούμε ότι ήμασταν πολύ προβλέψιμοι, όταν αγωνιζόμασταν σε σχηματισμό 4-4-2, γιατί κάποιες φορές είχαμε σχηματισμό 4-3-3 και πάλι δεν είχαμε πάρει τα αποτελέσματα που θέλαμε. Στην τελική, νομίζω ότι όταν σε μελετούν όλο και περισσότερο μέσω βίντεο, μπορούν να κατανοήσουν το παιχνίδι μας, ενώ έχουν κάνει και καλή ανάλυση του τρόπου παιχνιδιού μας. Μπορούν να δουν πώς… κτίζουμε το παιχνίδι, πώς παίζουμε με την μπάλα και γενικότερα να μελετήσουν τις αντιδράσεις και τις ενέργειές μας, με αποτέλεσμα να μας βάζουν δύσκολα και να είναι όλα πιο περίπλοκα κατά τη διάρκεια του αγώνα. Μετά, όταν κι αλλάξαμε το σχηματισμό μας, και πάλι έκαναν την ανάλυσή τους, όμως νομίζω πως δεν είχαν ούτε αρκετό χρόνο ούτε τόσα πολλά πράγματα για να αναλύσουν. Έτσι, προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε ένα πλεονέκτημα που θα δούλευε υπέρ μας».
-Πριν από έξι χρόνια μου είχες πει ότι «Θέλω να αγωνίζομαι και να κερδίσω κάτι ως ποδοσφαιριστής του Απόλλωνα». Τώρα που τα κέρδισες όλα και έπαιξες και σε ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης ποιος είναι ο επόμενος στόχος;
«Κάθε χρόνο πρέπει να θέτεις στόχους, είτε μικρούς είτε μεγάλους. Είχα θέσει και νωρίτερα μακροπρόθεσμους στόχους, όπως να στεφθώ πρωταθλητής, κάτι που το ήθελα πάρα πολύ. Τώρα που έχω κερδίσει τα πάντα δεν σημαίνει ότι δεν θα έχω στόχους. Όταν ξεκινάς μια νέα σεζόν, βάζεις και πάλι νέους στόχους, να κερδίσεις το πρωτάθλημα, να περάσεις σε ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Δεν μπορείς να μην βάζεις στόχους, να λες τώρα τους έχω πετύχει όλους, μπορώ να κοιμηθώ. Κάθε χρονιά είναι διαφορετική, έχεις νέους συμπαίκτες, νέους αντιπάλους, οι άλλες ομάδες θα είναι διαφορετικές, το πρωτάθλημα θα είναι διαφορετικό. Για εμάς το καλύτερο αυτή τη στιγμή είναι πως έχουμε δεδομένη τη θέση μας σε όμιλο ευρωπαϊκής διοργάνωσης, η οποία θα δώσει θετική ενέργεια στην ομάδα. Από τη στιγμή, όμως, που ξεκινούμε κάτι, θα πρέπει να έχουμε ως στόχο να καταφέρουμε να περάσουμε σε όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ. Θα μπορούσα να πω πως είναι ένας από τους στόχους μου ως παίκτης του Απόλλωνα για τη νέα σεζόν».
-Ποια θεωρείς την καλύτερή σου στιγμή ως παίκτης του Απόλλωνα;
«Η κατάκτηση του πρωταθλήματος».
-Δεν είναι, όμως, και η νίκη επί της Μαρσέιγ στο Βελοντρόμ;
«Όχι, είναι ξεκάθαρα η κατάκτηση του πρωταθλήματος. Για εμένα προσωπικά ήταν πολύ δύσκολο όταν χάσαμε το πρωτάθλημα τη σεζόν 2017-18. Ακύρωσα τις διακοπές μου, έμεινα στο σπίτι, έκλεισα ακόμα και το τηλέφωνό μου. Δεν ήθελα να μιλήσω με κανέναν. Ήμουν σε πολύ άσχημη κατάσταση. Όταν ξεκινήσαμε ξανά από την αρχή, θέτοντας ως στόχο και πάλι την κατάκτηση του τίτλου, ήταν πολύ δύσκολη στιγμή για εμένα, γιατί ήξερα ότι εκείνη τη σεζόν ήμασταν η καλύτερη ομάδα. Από τότε ήθελα ακόμα περισσότερο να καταφέρω να κερδίσω το πρωτάθλημα και θα παρέμενα στον Απόλλωνα μέχρι να το πετύχω. Όσον αφορά τη νίκη επί της Μαρσέιγ, θα την χαρακτήριζα ως την καλύτερή μου στιγμή στο Γιουρόπα Λιγκ. Και η πρόκριση της Βασιλείας ήταν μία απίστευτη στιγμή, όμως η νίκη επί της Μαρσέιγ για έναν Παριζιάνο, όπως εμένα, και να τους κερδίζεις μάλιστα με 3-1 στο «Βελοντρόμ» ήταν το κάτι άλλο, αφού ήταν εκεί περισσότεροι από 20 φίλοι και συγγενείς μου».
-Ποια είναι η χειρότερη;
«Αυτή η ήττα από το ΑΠΟΕΛ με 2-1 τη σεζόν 2017-18, γιατί είχαμε καταλάβει ότι είχαμε χάσει τις πιθανότητές μας για κατάκτηση του πρωταθλήματος».
-Σε στοίχειωνε καθόλου η χαμένη ευκαιρία με το ΑΠΟΕΛ στο ΓΣΠ, όπου εάν σκόραρες θα ισοφάριζες και ουσιαστικά ο Απόλλωνας θα παρέμενε πρώτος και πιθανότατα να έπαιρνε τον τίτλο;
«Ναι, πολύ, γιατί τότε θα έπρεπε να ενεργήσω διαφορετικά. Έπρεπε να κοντρολάρω την μπάλα και να σουτάρω. Σ’ εκείνο το παιχνίδι, επειδή βρισκόμαστε στα τελευταία λεπτά και ήμουν και κουρασμένος, προσπάθησα να σουτάρω κατευθείαν με το δεξί μου πόδι, ενώ αυτό που έπρεπε να κάνω ήταν να σταματήσω την μπάλα και να σουτάρω. Ξέρω πολύ καλά ότι εάν είχα σκοράρει σ’ εκείνη τη φάση, τότε πιθανότατα να ήταν και διαφορετική η κατάληξη εκείνης της χρονιάς».
-Σε προηγούμενή μας συνομιλία μου είχες πει ότι στη φανέλα σου βλέπουμε να γράφει Ρόμπι και όχι Ρομπέρζ λόγω του αδελφού σου… Θα ήθελες να του αφιερώσεις αυτό τον τίτλο;
«Ναι, έτσι τον φώναζαν στο δρόμο. Τ’ όνομά του ήταν Σεμπαστιάν. Δεν του αφιερώνω μόνο αυτό τον τίτλο. Του αφιερώνω όλη μου την καριέρα. Είτε είναι καλές, είτε οι κακές στιγμές, πάντα τον νιώθω να είναι εκεί δίπλα μου, εκεί μαζί μου».
-Παλαιότερα μου είπες πως εάν χαρακτήριζες τον εαυτό σου με τρεις λέξεις, αυτές θα ήταν ξεχωριστός, ήρεμος και τρελός ταυτόχρονα. 72 περίπου μήνες μετά από την τελευταία μας κουβέντα το ίδιο θα απαντούσες;
«Ναι, το ίδιο… Τίποτα δεν έχει αλλάξει… (γέλια)».
