Ο παλαίμαχος άσσος του ΑΠΟΕΛ και της Δόξας Δράμας, Ανδρέας Σταύρου, μίλησε στον Super Sport FM 104,0 και το Ρετρό ένθετο Νο 64 της εκπομπής «Δώσε Πάσα», με τον Στέλιο Παπαμωϋσέως.
Αναλυτικά:
Πως αποφάσισε να παίξει ποδόσφαιρο και πως έφτασε στον ΑΠΟΕΛ: «Παίζαμε στην ομάδα του χωριού μου και με τον ξάδερφό μου, τον Χρίστο Χριστοδούλου, είπαμε να πάμε μία μέρα σε προπόνηση του Ολυμπιακού. Πήγαμε, όμως δεν είχε προπόνηση ο Ολυμπιακός, αλλά τον ΑΠΟΕΛ. Κάναμε μαζί τους και την επόμενη ημέρα δεν πήγα. Ο προπονητής, ο Ανδρέας Λαζαρίδης με αναζητούσε και πήγα ξανά, με την επιμονή του. Μου έδωσε φανέλα με την εφηβική ομάδα στη θέση του σέντερ μπακ, μία θέση που δε γνώριζα, αλλά μου την έμαθε ο προπονητής. Έπαιζα μεσοεπιθετικός κανονικά, αλλά κάτι διέκρινε ο προπονητής και με έβαλε στη θέση του αμυντικού. Προωθήθηκα στην πρώτη ομάδα, μετά την εισβολή».
Πότε έκανε ντεμπούτο: «Στο ανεπίσημο πρωτάθλημα, το 1974-75 μαζί με τον Πέτρου, μαθητές τότε, κάναμε το ντεμπούτο μας στην πρώτη ομάδα του ΑΠΟΕΛ. Ο ΑΠΟΕΛ μας έδωσε σημασία και βγάλαμε ασπροπρόσωπο τον προπονητή μας, τον Ανδρέα Λαζαρίδη».
Ποια ήταν η καλύτερη χρονιά με το ΑΠΟΕΛ: «Το 1979-80 είχα παίξει όλα τα παιχνίδια, δεν είχα χάσει ούτε λεπτό και μάλιστα είχα σκοράρει και 5-6 φορές. Ήταν η χρονιά που ο Γιώργος Πέτρου αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ με 14 γκολ. Για μένα ήταν η τελευταία μου, αφού πήγα στην Ελλάδα για σπουδές και βρέθηκα στην Δόξα Δράμας».
Πως βρέθηκε στην Δόξα: «Εγώ θα πήγαινα στον Άρη Θεσσαλονίκης, που είχε πάει ο Γιώργος Παντζιαράς. Όμως τότε ήταν προπονητής στην Δόξα ο Μάρκοβιτς. Αυτός μας έπαιρνε με τον Πέτρου, να παίζουμε σε διπλά με τους άνδρες στο παλιό ΓΣΠ όταν ήταν στον ΑΠΟΕΛ και έπαιζα στην εφηβική ομάδα. Μεσολάβησε για να πάω στην Δράμα, που δεν γνώριζα που ήταν, όμως έμεινα έξι χρόνια, όπου αγάπησα την ομάδα και την πόλη και με αγάπησαν και αυτοί».
Για τα χρόνια του στην Δόξα: «Όλα τα χρόνια ήμουν στην Α’ Εθνική στην Ελλάδα. Είχαμε μία πολύ καλή έδρα, που δύσκολα περνούσαν οι αντίπαλοι. Τα δύο τελευταία χρόνια είχα την τιμή να είμαι αρχηγός της ομάδας. Στα χρόνια που ήμουν στην Δόξα, δεν χάσαμε κανένα παιχνίδι από τον Παναθηναϊκό».
Ποιο ήταν το κορυφαίο του παιχνίδι: «Ήταν τρία-τέσσερα πολύ σημαντικά. Πρώτο θα πω το παιχνίδι που παίξαμε με τον ΠΑΟΚ στο Χαριλάου, γιατί γινόντουσαν έργα στην Τούμπα. Μας ισοφάρισαν στο τελευταίο λεπτό. Τότε έμενα στην Τούμπα και μετά τον αγώνα, μπήκα στο λεωφορείο να πάω σπίτι. Μπροστά μου ήταν οπαδοί του ΠΑΟΚ και χωρίς να με γνωρίζουν, σχολίαζαν ότι ήμουν πολύ καλός
Θυμάμαι και ένα άλλο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό στην Δράμα. Προπονητής του Ολυμπιακού ήταν ο Αλέφαντος που τον είχαμε την προηγούμενη χρονιά στην Δόξα. Έλεγε ότι ήταν εύκολο το παιχνίδι για τον Ολυμπιακό. Ξεκίνησε το παιχνίδι, μας πίεζε ο Ολυμπιακός με Μητρόπουλο, Παπαδόπουλο, Αναστόπουλο, όμως κρατήσαμε το 1-0 μέχρι το τέλος. Μετά το τέλος, πήγαμε να χαιρετίσουμε τον προπονητή και μας είπε νευριασμένος ότι τον νικήσαμε».
Για την επιστροφή του στον ΑΠΟΕΛ: «Επέστρεψα και έμεινα μέχρι το 1990, όμως έκανα μία εγχείρηση στους χιαστούς, δεν πέτυχε και δεν μπόρεσα να συνεχίσω. Σταμάτησα σε ηλικία 32 ετών. Πρόλαβα όμως να πανηγυρίσω το πρωτάθλημα του 1990 με τον Μαντζουράκη προπονητή. Είχα συμπαίκτες τον Γιάννο Ιωάννου, που θεωρώ ότι ήταν από τους κορυφαίους κύπριους ποδοσφαιριστές μέσα στην περιοχή».
Ποιος ήταν ο πιο δύσκολος αντίπαλος στην Κύπρο: «Τότε ήταν ο Σωτήρης Καϊάφας. Μεγάλος σκόρερ και πολύ δύσκολο να τον αντιμετωπίσεις. Ήμουν νεαρός και στα πρώτα παιχνίδια, είχα δυσκολίες να τον αντιμετωπίσω. Αποκτώντας όμως πείρα στη συνέχεια, δίναμε ομηρικές μάχες και πιστεύω πως τον αντιμετώπιζα καλά. Επίσης, εκείνα τα χρόνια πολύ καλοί ήταν και ο Θεοφάνους της Νέας Σαλαμίνας, ο Παναγιώτου της Αλκής, ο Ιάπωνας της ΑΕΛ, και θυμάμαι σε ένα παιχνίδι τελευταία αγωνιστική με τον ΑΠΟΠ στην Πάφο, είχε τον Μπένι που δίναμε ομηρικές μάχες».
Και στην Ελλάδα: «Εκείνη την εποχή, ήταν ο Μαύρος που μέσα στην περιοχή ήταν ανίκητος. Ο Αναστόπουλος, ο Μητρόπουλος, ο Κωστίκος του ΠΑΟΚ. Όμως θαύμαζα τον Βασίλη Χατζηπαναγή. Αυτός ήταν μάγος και κάτι ξεχωριστό για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ήταν αδικία που δεν έπαιξε σε πιο μεγάλη ομάδα, ενώ θα μπορούσε άνετα να σταδιοδρομήσει σε ομάδα του εξωτερικού».
Πως βρέθηκε στη Ρόδο: «Είχα κάνει την εγχείρηση και θα σταματούσα. Ο Γρηγόρης Χαραλαμπίδης ήταν να επιστρέψει στην Δόξα. Κάναμε χαρτιά για διορισμό και διοριστήκαμε εγώ στη Ρόδο και ο Γρηγόρης στους Φούρνους Ικαρίας. Παρέμεινα στη Ρόδο από τότε και παράλληλα εργάστηκα ως προπονητής σε διάφορες ομάδες μέχρι τον Μάιο του 2022, όπου ήταν το τελευταίο μου παιχνίδι, κατακτώντας και τον τίτλο της Δωδεκανήσου».
