Ο Άντρος Κωμοδρόμος, παλαίμαχος ποδοσφαιριστής και αρχηγός του Ευαγόρα Πάφου, ήταν ο καλεσμένος του 76ου Ρετρό ένθετου της εκπομπής «Δώσε Πάσα», με τον Στέλιο Παπαμωϋσέως.
Αναλυτικά:
Πότε ξεκίνησε το ποδόσφαιρο: «Ήμουν σε μία γειτονιά, όπου έβγαλε περίπου 10 ποδοσφαιριστές. Ήμασταν της αλάνας. Η δουλειά μας τα καλοκαίρια ήταν να καθαρίζουμε τα οικόπεδα, να χτίζουμε γκολπόστ και να παίζουμε ποδόσφαιρο όλη μέρα. Ήμασταν γειτόνει με τους δύο Χατζηλούκες, τον Παπαιωάννου, ο Ευριπίδου, ο Ιωάννου και άλλοι».
Πως προέκυψε ο Ευαγόρας: «Ο πατέρας μου ήταν συνάδελφος με τον Τάκη Χαραλάμπους στο Δημαρχείο της Πάφου. Ξεκινήσαμε από τα τσικό του Ευαγόρα, από εννέα χρονών. Στα 16 βρεθήκαμε στην πρώτη ομάδα».
Το πρώτο παιχνίδι: «Ήταν το 1977 με προπονητή τον Μαυρίκιο Άσπρου. Ήταν τα δύο τελευταία παιχνίδια της σεζόν. Με Νέα Σαλαμίνα μπήκα και σκόραρα, ισοφάρισε σε 1-1».
Σε ποια θέση ξεκίνησε: «Έπαιζα στις τρεις πρώτες θέσεις στην επίθεση. Σιγά-σιγά πήγα στο κέντρο. Η φυσική μου θέση ήταν εκεί. Ο Τάκης Χαραλάμπους, σε κάποια φάση που ήθελε να φτιάξει μία καλή άμυνα, με επέλεξε να παίξω πίσω».
Μέχρι πότε έπαιζε στον Ευαγόρα: «Έπαιξα 20 συναπτά χρόνια, μέχρι το 97-98».
Ποια ήταν η καλύτερη σεζόν: «Όταν καθιερωθήκαμε στον Ευαγόρα, ήταν στο τέλος της καριέρας της η προηγούμενη γενιά. Η δική μας η φουρνιά ήταν 10-12 νεαροί της ίδιας ηλικίας και σιγά-σιγά ήρθε η άλλη φουρνιά που παίξαμε χρόνια μαζί. Περάσαμε πάρα πολύ καλές χρονιές. Ο Ευαγόρας ήταν το ασανσέρ Α’ και Β’ κατηγορίας. Η καλές χρονιές ήταν αυτές που κατόρθωνε να μείνει στην Α’ κατηγορία. Νομίζω πως ο καλύτερος Ευαγόρας, ήταν τότε που ήταν πρόεδρος ο Ανδρέας Νεοφύτου, με προπονητή τον Στυλιανού. Ήταν τότε που είχαμε καλής ποιότητας ξένους».
Γιατί δεν έφυγε ποτέ από την Πάφο: «Στην ποδοσφαιρική μου καριέρα, είχα προτάσεις να μετακομίσω σε άλλες πόλεις. Τότε όμως δεν ήμασταν επαγγελματίες, είχαμε τις δουλειές μας. Είχα την οικογένειά μου, τα μωρά μου. Δεν ήταν εύκολο να φύγω για άλλη πόλη. Ήθελα να μένω στην Πάφο και όσο αντέξω να αγωνίζομαι. Δεν είχαμε πολλές φιλοδοξίες για λεφτά. Παίζαμε γιατί μας άρεσε το άθλημα».
Για τα πρότυπά του: «Για την Κύπρο, δύο παίκτες που πάντα σεβόμουν, ήταν ο Μουρς και ο Γκόγκιτς. Ήταν δύο παίκτες που τους είχα σεβασμό για τους χαρακτήρες τους, εντός και εκτός γήπεδου».
Προπονητής που στιγμάτισε την πορεία του: «Με το ξεκίνημα της καριέρας μου, οφείλω στον Τάκη Χαραλάμπους. Είναι αυτός που μας δίδαξε ποδόσφαιρο. Κατείχε το ορθόδοξο ποδόσφαιρο. Στην πορεία με βοήθησε ο Μαυρίκιος Άσπρου και ο Μάικ Φέργκιουσον».
Οι πιο δυνατοί αντίπαλοι: «Αντιμετώπισα πολλούς καλούς παίκτες. Ο Τζόζεφ που έπαιζε στην ΕΠΑ, ο Ρόι επίσης της ΕΠΑ και ο ΜακΝιλ της Νέας Σαλαμίνας».
Ξεχωριστά παιχνίδια: «Με τον ΑΠΟΠ, ήταν σαν εμφύλιος πόλεμος. Αν και ήμασταν φίλοι, υπήρχε μεγάλη αντιπαράθεση στο γήπεδο. Αλλά μόνο για 90 λεπτά, όταν τελείωνε το παιχνίδι, ήμασταν φίλοι. Ήταν και το γήπεδο χωρίς γρασίδι, ήταν ξεχωριστές και δυνατές μάχες, με μεγάλο φανατισμό».
Αν σκόραρε και ποιο ήταν αυτό που θυμάται: «Έβαζα και στην δεύτερη κατηγορία ήμουν μέσα στους πρώτους σκόρερ και στην Α’ κατηγορία έβαζα 6-7 γκολ τη σεζόν. Είχα πολύ καλό άλμα και κεφαλιά και πήγαινα μπροστά στις στημένες φάσεις. Το πιο σημαντικό, ήταν με την Νέα Σαλαμίνα στο Αμμόχωστος, όταν προηγηθήκαμε με 1-0. Σκόραρα με το κεφάλι, με μία καρφωτή κεφαλιά στην αντίθετη γωνία. Το τελικό ήταν 1-1, όμως το γκολ αυτό πάντα το θυμάμαι, γιατί έκανα ένα πολύ μεγάλο άλμα. Θυμάμαι και ένα με τον ΑΠΟΠ, στο κύπελλο, ποιος θα πήγαινε στους ημιτελικούς. Σκόραρα, έκανε πέναλτι εναντίον μας, βρήκα δοκάρι, ενώ έχασα και πέναλτι. Ήμουν σε όλες τις κύριες φάσεις μέσα».
Με ποιον συνεργαζόταν καλύτερα: «Η γραμμή της άμυνας που καθιέρωσε ο Χαραλάμπους, με τον Δημοσθένους και τον Πολυδώρου. Παίζαμε με κλειστά τα μάτια ο ένας με τον άλλο».
Αν πήγε Εθνική: «Πήγα μέχρι την Εθνική Παίδων με τον Πανίκο Ιακώβου. Έπαιξα 2-3 παιχνίδια. Μετά είχα τον στρατό, που αντί Πάφο, έκανα ένα χρόνο στην Λεμεσό και έμεινα λίγο πίσω».
Πόσα χρόνια ήταν αρχηγός του Ευαγόρα: «Ήμουν για περίπου 10 χρόνια από τα 20 που ήταν η ποδοσφαιρική μου καριέρα».
Αν μετάνιωσε που έμεινε στον Ευαγόρα μόνο: «Για εμάς ο Ευαγόρας ήταν μία ποδοσφαιρική ιδέα. Δεν ήταν μόνο στα ποδοσφαιρικά, αλλά συμμετείχαμε και σε άλλες εκδηλώσεις άλλου τύπου με το σωματείο. Για εμάς ο Ευαγόρας ήταν τρόπος ζωής. Δεν ήταν μόνο το ποδόσφαιρο. Ήταν πολλά άλλα πράγματα που νιώθουμε ακόμα μέχρι σήμερα».
Αν είχε περισσότερο κόσμο ο Ευαγόρας ή ο ΑΠΟΠ: «Ήταν περίπου το ίδιο από κόσμο. Απλά περισσότερος κόσμος ήταν ανάλογα με την πορεία της ομάδας. Δηλαδή αν ο ΑΠΟΠ έκανε λίγο καλύτερη πορεία, μάζευε λίγο περισσότερο κόσμο και το αντίθετο. Να πω όμως κάτι. Τότε μαζεύαμε 7000 κόσμο η κάθε ομάδα. Σήμερα, που είναι μόνο μία ομάδα στην Α’ κατηγορία, δεν μαζεύει κόσμο περισσότερο από 4-5 χιλιάδες».
Για την ενοποίηση: «Για εμάς, που ήμασταν μέλη ενός σωματείου που ιδρύθηκε στην μνήμη ενός ήρωα, ήταν πιο δύσκολο. Ο πολιτιστικός σύλλογος παρέμεινε, ενώ κράτησαν και κάποιες ομάδες σε άλλα αθλήματα. Έχει και μία ομάδα στο Αγροτικό. Όμως σκεπτόμενοι τότε τις οικονομικές συνθήκες που ήταν πολύ άσχημες, νομίζω ήταν μονόδρομος η ενοποίηση. Δεν θα μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά τα δύο σωματεία».
Για τον κόσμο σήμερα: «Η Πάφος έχει πάρα πολύ κόσμο και πολλούς φιλάθλους. Οι ομάδες της Πάφου, δεν είχαν ποδοσφαιρικές επιτυχίες, ώστε να προσελκύσει τον κόσμο στο γήπεδο. Σήμερα πάει καλά στις πρώτες αγωνιστικές. Φανταστείτε αν θα πάρει ένα κύπελλο ή ένα πρωτάθλημα, τι θα γίνει. Αν η Πάφος συνεχίσει να είναι μπροστά στον βαθμολογικό πίνακα, μέχρι τα τελευταία παιχνίδια, θα μαζεύει πάνω από 10.000 κόσμο. Να με θυμηθείτε».
Αν οι παλαίμαχοι χρίζουν τον σεβασμό: «Πάντα υπάρχει ο σεβασμός. Όμως η αλήθεια είναι πως οι νεαροί δεν μας ξέρουν. Δεν μας έφτασαν στα γήπεδα. Η ηλικία από 40 και κάτω δεν μας έφτασε στα γήπεδα και δεν μας γνωρίζουν. Μπορεί ακουστά μόνο».
