Ήταν σπουδαίος ηθοποιός αλλά και εξαιρετικός ποδοσφαιριστής
Την καλλιτεχνική πορεία του κορυφαίου δραματικού ηθοποιού του θεάτρου (κυρίως) και του κινηματογράφου, Μάνου Κατράκη και την ανεκτίμητη προσφορά του στις Τέχνες και τον Πολιτισμό, τα γνωρίζει πολύ καλά πάρα πολύς κόσμος.
Όμως, σε ένα αφιέρωμα της σελίδας-μπλογκ «Τρελοποδόσφαιρο», γίνεται αναφορά σε μία από τις λιγότερο γνωστές πτυχές της ζωής του – συγκεκριμένα, στο ότι υπήρξε ποδοσφαιριστής και μάλιστα αρκετά καλός!
Ο γεννημένος το 1908 στο Καστέλι Κισσάμου Κρήτης Κατράκης, πριν συμπληρώσει τα 10 του χρόνια, μετακόμισε οικογενειακώς στην Αθήνα. Οι ιστορικές πληροφορίες αναφέρουν ότι το ποδόσφαιρο του άρεσε πάρα πολύ. Έτσι, αποφασίζει να ασχοληθεί με αυτό πιο ενεργά και εντάσσεται στην, ανεξάρτητη, ομάδα του Κεραυνού Πολυγώνου!
Αγωνιζόταν σε θέση σέντερ μπακ και κύριο προσόν του ήταν η μαχητικότητα. Κατόρθωσε να ξεχωρίσει γρήγορα με τις ικανότητες και τις εμφανίσεις του, αν και οι συνθήκες υπό τις οποίες έπαιζαν ο ίδιος και οι συμπαίκτες του δεν ήταν και οι καλύτερες δυνατές!
«Το γήπεδο του Κεραυνού βρισκόταν εκεί που είναι σήμερα το Πεδίον του Άρεως. Δηλαδή τι γήπεδο! Μια αλάνα… Το δικό μας ήταν στρωμένο με ψιλό χαλίκι που, όποιος έπεφτε, του γδέρνε χέρια-πόδια. Σαν ξυράφι έκοβε το άτιμο! Κι μάνα μου κάθε φορά που έβλεπε να γυρίζω σπίτι καταγδαρμένος μου έλεγε: Πάλι κλώτσαγες την μπάλα Μανώλη;», διηγείται ο Κατράκης σε μία από τις, πολλές, συνεντεύξεις του στις οποίες διατράνωσε το πόσο αγαπούσε τη μπάλα.
Λίγο αργότερα, πάντως, άφησε την ομάδα του, η οποία στο μεταξύ είχε πάψει να υπάρχει και μετακινήθηκε στον σαφώς γνωστότερο και δυνατό, τότε, Αθηναϊκό, με τη φανέλα του οποίου αγωνίστηκε στα πρωταθλήματα της Ένωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Αθήνας τις σεζόν 1924/25 (τρίτη θέση) και 1925/26 (έκτη θέση), καταφέρνοντας να διακριθεί σε αρκετούς αγώνες.
Δεν έμελλε, ωστόσο, να ασχοληθεί για πολύ ακόμα με τον βασιλιά των σπορ. Εκ των πραγμάτων αναγκάστηκε να βρει εργασία αλλά και να γίνει προστάτης οικογένειας, καθώς ο, έμπορος στο επάγγελμα, πατέρας του, Χαράλαμπος, έλειπε συνέχεια ενώ ο μεγαλύτερος αδερφός του, Γιάννης, είχε ήδη ξενιτευτεί στην Αμερική.
Δεν άργησε, πάντως, να βρει τον αληθινό του προορισμό ζωής. Εν έτει 1927 πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στο θέατρο, με το μπρίο και τη δυναμικότητά του να ενθουσιάζουν τον σκηνοθέτη Κώστα Λελούδα. Έναν χρόνο μετά, το 1928, έπαιξε στην πρώτη ελληνική βουβή ταινία «Το λάβαρο του ’21». Τα υπόλοιπα, όπως λέμε, είναι ιστορία!
