Ο θρυλικός παλαίμαχος καλαθοσφαιριστής, προπονητής και παράγοντας της ΑΕΛ, Δημήτρης Παλάλας, ήταν καλεσμένος στον Super Sport FM 104 και το 85ο ένθετο Ρετρό, της εκπομπής «Δώσε Πάσα» με τον Στέλιο Παπαμωϋσέως.
Αναλυτικά:
Πώς ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ: «Ήθελα όταν ήμουν μαθητής του γυμνασίου να παίξω ποδόσφαιρο. Πήγα για δοκιμαστικά στην ΑΕΛ. Δυστυχώς, ο προπονητής μας έβαλε μία γραμμή, καμία 40αριά παιδιά και περνούσε μπροστά ο προπονητής και μας διάλεγε. Χωρίς να μας δει να παίζουμε. Εμένα μου είπε να φύγω. Θεωρώ πως επειδή στο μπάσκετ πήγα καλά, θα μπορούσα να το ίδιο καλά να παίξω και ποδόσφαιρο. Το μπάσκετ χρειάζεται περισσότερη ευελιξία και περισσότερη σκέψη. Πήγα το 1970 στην ΑΕΛ να παίξω μπάσκετ».
«Ξεκίνησα από τις ακαδημίες της ΑΕΛ. Στην πρώτη ομάδα μπήκα το 1973-74, με μία συμμετοχή στο πρώτο πρωτάθλημα που πήρε η ΑΕΛ και την επόμενη χρονιά καθιερώθηκα. Ήταν ο Θυρώτος, ο Εύζωνας, ο Κατσαμπής, ο Μιχαηλίδης, ο Κυριάκου, ο Κουμής… αρκετοί καλαθοσφαιριστές. Ήταν η καλή φουρνιά της ΑΕΛ που ξεκινήσαμε να ανεβάζουμε την απόδοση και να καθιερωθούμε».
Μέχρι πότε έμεινε στην ΑΕΛ: «Μέχρι το 1988, όπου κέρδισα 14 τίτλους συνολικά».
Κορυφαία χρονιά: «Ήταν η δεκαετία τέλη του ’70 αρχές του ’80. Ξεκινούσαμε και δεν είχαμε αντίπαλο. Υπήρχαν καλές ομάδες, όπως η ΕΝΑΔ, ο Αχιλλέας, ο ΑΠΟΕΛ, ο Πεζοπορικός. Άλλαξε η φουρνιά της ΑΕΛ, εκτός του Θυρώτου, Κατσαμπή και Κουνούνη, οι υπόλοιποι ήμασταν της δικής μου φουρνιάς».
Πότε έπαιξε πρώτη φορά με τους άντρες: «Με τον Διγενή στη Λεμεσό. Ήμουν στον πάγκο και χτύπησε ο Εύζωνας. Ο προπονητής γύρισε στον πάγκο και με μεγάλη έκπληξη μου είπε να μπω στον αγώνα. Έβαλα πολλούς πόντους και από εκείνη τη στιγμή μέχρι το τέλος του αγώνα, ήμουν αναντικατάστατος».
Οι περισσότεροι πόντοι που είχε πετύχει: «Θυμάμαι το ρεκόρ μου ήταν 70 πόντοι, τότε που δεν υπήρχε τρίποντο. Κερδίσαμε με 220 πόντους».
«Γίνονταν κάποιες παρατυπίες από την γραμματεία και τον χρονομέτρη εκείνες τις εποχές, γιατί ήταν της γηπεδούχου ομάδας. Θυμάμαι παιχνίδι με τον Αχιλλέα, εκεί που είχα δύο φάουλ στο πρώτο ημίχρονο, βρέθηκα με τέσσερα. Μπορούσαν να γίνουν πολλά παρατράγουδα».
«Παίζαμε σε ανοιχτά γήπεδα. Θυμάμαι σε παιχνίδι στη Λευκωσία, με τα νερά που είχαν πέσει να είναι το κάτι άλλο. Δεν μπορούσαμε να χτυπάμε την μπάλα κάτω, αλλά ο διαιτητής ήθελε να παιχτεί το παιχνίδι και παίζαμε χωρίς ντρίπλα».
«Ο κόσμος της ΑΕΛ πάντα ήταν ΚΑΙ μπασκετική. Σε όποιο γήπεδο και να παίζαμε, το γήπεδο ήταν πάντα γεμάτο».
Αν πρόλαβε το Λευκόθεο: «Βέβαια το πρόλαβα. Μάλιστα σε έναν τελικό, με την ΕΝΑΔ, ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε το τρίποντο και είχα την τύχη να σημειώσω το πρώτο τρίποντο στην ιστορία»!
Ποιον θεωρούσε καλύτερο στην εποχή του: «Τον Ανδρέα Κοζάκη, ο οποίος ήταν ένα επίπεδο πάνω από εμάς. Απίθανος παίκτης, πήγε και έγινε αρχηγός στον Ολυμπιακό Πειραιώς».
Πώς συνέχισε αφού σταμάτησε την ενεργό δράση: «Δυστυχώς σταμάτησα νωρίς. Είχα πρόβλημα με τους χιαστούς και προτίμησα να σταματήσω. Συνέχισα σαν προπονητής και ήμουν ο πρώτος προπονητής της γυναικείας ομάδας της ΑΕΛ. Είμαι περήφανος γιατί κερδίσαμε και το πρώτο πρωτάθλημα στην γυναικεία καλαθόσφαιρα. Το πιο σημαντικό είναι πως οι κοπέλες που ξεκίνησαν από μωρά και σήμερα, περισσότερες από τις μισές έχουν τελειώσει την γυμναστική ακαδημία και είναι γυμνάστριες. Έφτασα στην πρώτη ομάδα των ανδρών, ήμουν στο διοικητικό συμβούλιο της ΑΕΛ και έφτασα μέχρι αντιπρόεδρος της Ομοσπονδίας».
«Όλα αυτά μέχρι την μαύρη ημέρα που έχασα τον γιο μου. Αν και παρακολουθώ καλαθόσφαιρα, έπαψα να νιώθω το ίδιο».
Για την ΑΕΛ σήμερα: «Δυστυχώς η ΑΕΛ τα τελευταία χρόνια δεινοπαθεί. Φέτος πάει κάτι να γίνει. Όχι πολλά πράγματα, αλλά μπορεί να μπει στην τετράδα. Δυστυχώς, τα πολλά λεφτά όταν λείψουν, φέρνουν πολλά προβλήματα. Ο προϋπολογισμός που έχει σήμερα η ΑΕΛ, είναι ίση με έναν καλαθοσφαιριστή πριν από μερικά χρόνια. Τόσο πολύ έχουν αλλάξει τα δεδομένα».
«Σκεφτείτε τον Κεραυνό χωρίς τον Πάρη (σ.σ. Παπαέλληνα), ή την ΑΕΚ χωρίς την οικογένεια Λευκαρίτη. Είναι μεγάλη χαρά που έχουμε τέτοιους ανθρώπους Κύπριους που αγαπούν το άθλημα και βάζουν λεφτά».
Για τους ξένους καλαθοσφαιριστές: «Είχαμε φτάσει να συμφωνηθεί πως θα πέσουν οι ξένοι στους δύο, αλλά κάποια σωματεία δεν συμφώνησαν, γιατί δεν είχαν Κύπριους. Σήμερα έχει τέσσερις ξένους, όμως αγωνίζονται οι τρεις στην πεντάδα».
Αν έχει μέλλον ο Κύπριος καλαθοσφαιριστής: «Ναι, έχει μέλλον. Όμως πιστεύω πως πρέπει να πέσουν οι ξένοι στους δύο στο παρκέ και τρεις Κύπριοι».
Τι έχει κερδίσει από το μπάσκετ: «Από την καλαθόσφαιρα έχω κερδίσει πάρα πολλά πράγματα. Καταξιώθηκα να αποκτήσω ένα όνομα που εμπνέει σεβασμό, να αποκτήσω φίλους συμπαίκτες και αντίπαλους, που μέχρι σήμερα να είναι πραγματικοί μου φίλοι. Με αρκετούς από αυτούς βρισκόμαστε ακόμα και τα λέμε. Αυτό ήταν επιτυχία, για μένα».
Για τον Γιώργο Θυρώτο: «Έφυγε πολύ νωρίς, μόλις 46 ετών. Ήταν ένας πολυ-αθλητής. Πέρα από καλαθοσφαιριστής, ήταν μέχρι και στον στίβο. Σαν καλαθοσφαιριστής, έφερε το νέο μπάσκετ στην Κύπρο, μετά τον Ιακωβίδη της ΠΑΕΕΚ. Όταν έγινε προπονητής, έφερε νέες μεθόδους για την εξέλιξη της Κυπριακής καλαθόσφαιρας. Είναι αυτός που έχτισε την Κυπριακή καλαθόσφαιρα όπως είναι σήμερα. Αγχωνόταν πολύ όμως, και ίσως να ήταν από τις αιτίες που τον χάσαμε τόσο νωρίς. Αιωνία του η μνήμη».
