Η παλιά δόξα της Νέας Σαλαμίνας, Πασχάλης Φώκκης ήταν καλεσμένος στον Super Sport FM 104,0 και το 90ο ένθετο «Ρετρό» της εκπομπής «Δώσε Πάσα» με τον Στέλιο Παπαμωϋσέως.
Αναλυτικά:
Πως ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο: «Ξεκίνησα από τις αλάνες, το κύριο χαρακτηριστικό της εποχής. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Δερύνεια. Ξεκίνησα δειλά-δειλά με άλλα παιδιά της ηλικίας μου. Στην ηλικία των 16 ετών μου πρότειναν να πάω στη Νέα Σαλαμίνα. Ξεκίνησα ως αριστερό μπακ. Δεν ήμουν αριστεροπόδαρος, όμως χρησιμοποιούσα εξίσου καλά και τα δύο πόδια. Επάνδροσα την 2η ομάδα της Νέας Σαλαμίνας και το 1965-66 άρχισα να παίρνω συμμετοχές στην 1η ομάδα. Τότε η Νέα Σαλαμίνα πρωταγωνιστούσε και την πρώτη χρονιά που έπαιρνα συμμετοχές, χάσαμε πρωτάθλημα και κύπελλο στο τέλος. Το 1968 κλήθηκα στην Μεικτή Εθνική Κύπρου και στη Νέα Σαλαμίνα αγωνίστηκα μέχρι το 1977. Μετά ήρθα στη Δερύνεια όπου πήρα μέρος στην Γ’ κατηγορία ως παίκτης και προπονητής. Μετά από δύο χρονιές αποσύρθηκα, δούλεψα ως βοηθός προπονητής στην Αναγέννηση Δερύνειας, δημιούργησα μία πολύ καλή Β’ ομάδα. Κερδίσαμε και την άνοδο στην Α’ κατηγορία, με προπονητή τον Καμένοφ. Μετά την Α’ κατηγορία, αποσύρθηκα».
Αν μετάνιωσε που δε συνέχισε την προπονητική: «Προσπάθησα να βοηθήσω ομάδες της περιοχής μου, αλλά έφτασα σε ένα σημείο που είδα ότι δεν άξιζε τον κόπο να ασχολούμαι. Όταν εργάζεσαι σε μία ομάδα αγροτική, τα προβλήματα είναι πάρα πολλά. Οι συνθήκες είναι δύσκολες, προσπάθησα όσο μπορούσα να δώσω τις εμπειρίες και τις γνώσεις μου, αλλά μέχρι εκεί».
Πιο ήταν το πρώτο του παιχνίδι: «Το πρώτο μου παιχνίδι ήταν με τον Άρη στη Λεμεσό, στο Κύπελλο. Ήμουν 16,5 χρονών, όταν ήρθε ο προπονητής Κωστάκης Αντωνιάδης, που με ρώτησε αν θέλω να παίξω. Εννοείται ότι απάντησα θετικά. Πήρα συμμετοχή στο παιχνίδι, ήρθαμε ισοπαλία και στον επαναληπτικό, στο ΓΣΕ πήραμε την πρόκριση. Σε εκείνο το ματς πήρα το βάπτισμα του πυρός. Θυμάμαι ένα παιχνίδι με την Ανόρθωση, ως αριστερός μπακ, είχα να αντιμετωπίσω έναν εξαιρετικό ποδοσφαιριστή και συγχωριανό μου, τον Θωμά και πήγα περίφημα. Ήταν τέτοια η απόδοση που του περιόρισα το πεδίο δράσης και έμεινε στο μυαλό μου».
Πότε άλλαξε θέση: «Αγωνίστηκα και στο κέντρο ως χαφ, οχτάρι, όμως στη συνέχεια φαίνεται πως ο προπονητής θεώρησε πως η θέση του λίμπερο μου ταίριαζε καλύτερα. Και καθιερώθηκα εκεί μέχρι το τέλος της καριέρας μου. Και στην Εθνική σε αυτή τη θέση έπαιζα. Αυτή η θέση, έχω την εντύπωση πως είναι μία νευραλγική θέση, που πρέπει να διαθέτεις γρήγορες σκέψεις και σωστές κινήσεις για να καλύπτεις τα κενά. Χωρίς υπερβολή, η τοποθέτηση είναι το άλφα και το ωμέγα στη συγκεκριμένη θέση. Λύνεις προβλήματα».
Πιο το κορυφαίο παιχνίδι του: «Ξεσκονίζοντας το χρόνο, το μόνο που θυμάμαι χαρακτηριστικά, είναι πως παίζοντας στη θέση του λίμπερο, είχα την τάση να βγαίνω επιθετικά. Πρότυπό μου ήταν ο Μπεκενμπάουερ. Γι αυτό και σκόραρα πολλές φορές και από κοντινές και μακρινές αποστάσεις, με το δυνατό σουτ. Είχα ειδικότητα στα φάουλ και τα πέναλτι. Είχα τεχνική, στοιχείο που ήταν στο στυλ μου. Μπορεί να μην ήμουν γρήγορος παίκτης, όμως η διορατικότητα και το διάβασμα του παιχνιδιού, μου έδιναν λύσεις. Θυμάμαι ένα παιχνίδι με τον ΑΣΥΛ που είχα σκοράρει τρεις φορές».
Πόσα γκολ έβαλε και πιο ήταν το ομορφότερο: «Έβαλα γύρω στα 25-27 γκολ συνολικά. Ένα γκολ από φάουλ, κόντρα στον ΑΣΥΛ από πολύ μακριά. Ήταν πολύ δύσκολο να σκοράρεις από εκείνο το σημείο, όμως το επιχείρησα και τα κατάφερα. Θυμάμαι και σε ένα φιλικό με την Προεθνική κόντρα στην Δυναμό Βουκουρεστίου, που πήρα ένα ριμπάουντ έξω από την περιοχή και σκόραρα. Πιστεύω πως εκείνο το γκολ, μου έδωσε την κλήση στην Εθνική».
Αν διατέλεσε και αρχηγός της ομάδας: «Ναι, από το 1968-69 μέχρι το 1977 ήμουν αρχηγός της Νέας Σαλαμίνας».
Για τους προπονητές που είχε: «Από όλους τους προπονητές προσπαθείς να κερδίσεις κάτι παραπάνω, για να βελτιώσεις το ρεπερτόριό σου, ώστε να βελτιωθείς. Ξεκίνησα με τον Κωστάκη Αντωνιάδη, είδα πολλά πράγματα. Από τον Πάμπο Αβρααμίδη, τον αδερφό μου τον Αντρέα Φώκκη, τον Άσπρου, τον Μιλοβάνοφ. Με όποιον προπονητή και αν δουλέψεις, κάτι κερδίζεις».
Πιο ντέρμπι με την Ανόρθωση θυμάται: «Ένα 6-5, σε ένα παιχνίδι με τρομερές δυνάμεις και χάρτινες άμυνες. Οι κακές γλώσσες σήμερα θα έλεγαν πως ήταν σικέ».
Η καλύτερη Νέα Σαλαμίνα: «Ήταν το 1965-66, η καλύτερη χρονιά της, που διεκδίκησε κύπελλο και πρωτάθλημα. Τότε διέθετε παίκτες μεγάλης ποδοσφαιρικής αξίας. Δεν ήταν τυχαίο το γεγονός πως έφτασε ως εκεί».
Για την Εθνική: «Το 1968 κλήθηκα στην Μεικτή, όπως λεγόταν τότε. Είχα την ευκαιρία, πέρα από τα ταξίδια, να αποκτήσω πολλές ποδοσφαιρικές εμπειρίες, γιατί είχαμε να αντιμετωπίσουμε μεγάλες μορφές, ιερά τέρατα του ποδοσφαίρου. Οι εμπειρίες πάρα πολλές και ωφέλιμες».
«Παίζαμε για τη φανέλα τότε. Αγαπούσαμε αυτό που κάναμε και σεβόμασταν τις ομάδες μας. Παίζοντας ποδόσφαιρο πλάθεις χαρακτήρα».
Για το 1974: «Ήταν μία μαύρη περίοδος, να φεύγεις από την πόλη που μεγάλωσες και να καταλήγεις στην προσφυγιά. Πρωτόγνωρες καταστάσεις. Προσπαθήσαμε να μαζέψουμε τα κομμάτια μας. Η Νέα Σαλαμίνα διασπάστηκε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Σιγά-σιγά όμως προσπαθήσαμε να ξαναστήσουμε την ομάδα. Στο τέλος καταφέραμε να μαζευτούμε και ξαναχτίσαμε το οικοδόμημα της Νέας Σαλαμίνας. Ανυπέρβλητες οι δυσκολίες, χωρίς στολές, χωρίς οίκημα, χωρίς γήπεδο… Ένα χάος. Η Αλκή έγινε το δεύτερό μας σπίτι. Σιγά-σιγά η Νέα Σαλαμίνα ξαναστάθηκε στα πόδια της. Ο κόσμος της Νέας Σαλαμίνας είναι τρομερά πιστοί οπαδοί, στηρίζουν και υποστηρίζουν. Τους αξίζει ένα μεγάλο εύγε γιατί τα κατάφεραν. Σήμερα η ομάδα έχει υποδομή, το δικό της γήπεδο το προπονητικό στο Μενεού».
Γιατί έφυγε το 1977: «Η επιτροπή της Νέας Σαλαμίνας είχε αποφασίσει πριν από το παιχνίδι με το ΑΠΟΕΛ στη Λάρνακα να μην χρησιμοποιήσει τρεις βασικούς ποδοσφαιριστές, εμένα τον Μίτσο και τον Κουγκά. Μας απέκλεισαν χωρίς καμία εξήγηση, απλά ότι αυτή ήταν η απόφαση του προπονητή. Προκάλεσα την Διοίκηση της ομάδας δημόσια να πει τους λόγους. Διαδόθηκαν πάρα πολλά, αλλά όσον αφορά το άτομο το δικό μου, προκάλεσα δημόσια να πουν τους λόγους. Ακόμα δεν έχω ακούσει τίποτα από τότε. Έτσι αποχώρησα.
Η διοίκηση ήρθε σε επαφή με τον Πεζοπορικό για να με παραχωρήσουν, όμως αρνήθηκα, γιατί μία φανέλα αγάπησα. Η Νέα Σαλαμίνα με απέκλεισε δια παντός. Μετά ανακάλεσαν και μου είπαν να αναλάβω τις ακαδημίες, όμως αρνήθηκα γιατί είχα ήδη αναλάβει άλλη ομάδα. Μετά ήρθαν οι τιμητικές διακρίσεις».
