Πάει, πέρασε κι αυτό… Το Παγκόσμιο Κύπελλο, το οποίο διαφημίστηκε ως το «καλύτερο όλων των εποχών» πριν καν αρχίσει, ολοκληρώθηκε και όλα πήγαν κατ’ ευχήν –τουλάχιστον για την πλειοψηφία- που απόλαυσε έναν σπουδαίο τελικό, με τον Μέσι να κατακτά τον τίτλο και ταυτόχρονα μια ακόμη πιο ζηλευτή θέση στην ιστορία του ποδοσφαίρου.
Ωστόσο ενστάσεις για πολλά από όσα συνέβησαν στα γήπεδα του Κατάρ, ειδικά πριν καν την σέντρα του πρώτου αγώνα, έχουν ήδη διατυπωθεί πολλές. Οι διοργανωτές έκαναν ό,τι περνούσε από τα χέρια τους (και από τις… τσέπες τους, σύμφωνα με όσα γράφονται) ώστε να καλύψουν πίσω από κινήσεις ακραίου εντυπωσιασμού τα κακώς κείμενα μιας διοργάνωσης η οποία απλά επιβεβαίωσε το προφανές. Το ποδόσφαιρο είναι μια μπίζνα δισεκατομμυρίων όπου όλα (μα όλα) έχουν την τιμή τους.
Προφανώς μόνο άτομα με τρομερή αφέλεια ή μειωμένου καταλογισμού πιστεύουν το 2022 ότι οι άνθρωποι που διαφεντεύουν το άθλημα πράττουν και ενεργούν με ανιδιοτελή κίνητρα και μοναδικό σκοπό το να το υπηρετήσουν. Απλά στο Κατάρ έπεσαν και οι τελευταίες μάσκες που με περίσσια υποκρισία φορούν οι κάθε λογής παράγοντες όταν στηλιτεύουν με δηλώσεις τους τα «κακώς κείμενα», την ίδια ώρα που σφυρίζουν αδιάφορα για φαινόμενα διαφθοράς ή στρέφουν το βλέμμα τους αλλού όταν θίγονται ζητήματα όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι ατομικές ελευθερίες.
Πάντως στα 120 λεπτά του τελικού Αργεντινή-Γαλλια με τις εναλλαγές στο σκορ και στα συναισθήματα αλλά και η αγωνία της διαδικασίας των πέναλτι μέχρι να φτάσει ο Μέσι να το σηκώσει (επιτέλους) έβαλαν στην άκρη όλα τα παραπάνω. Το αγωνιστικό σκέλος και οι συγκινήσεις που προσέφερε κάλυψε τα πάντα, τουλάχιστον μέχρι την ώρα που διάφορες εικόνες επανέφεραν στην επιφάνεια την συζήτηση για το προς τα πού βαδίζει το… modern football και τι άλλο μένει να δούμε μετά την… νεγκλιζέ απονομή του τροπαίου στον κορυφαίο των κορυφαίων.
Η απάντηση δόθηκε μερικά λεπτά αργότερα. Την ώρα της αποθέωσης των παγκόσμιων πρωταθλητών όταν ανάμεσά τους βρέθηκε μια φιγούρα –γνωστή μεν- αλλά παντελώς άσχετη με την ιστορία. Ο σεφ Νουσρέτ ήταν εκεί, όχι για να κάνει την γνωστή κίνησή του με το αλάτι για την οποία οι πελάτες του πληρώνουν με χρυσάφι μια μπριζόλα, αλλά για να ποτιστεί ως άλλη γλάστρα δίπλα στον βασιλικό, κυνηγώντας τους παίκτες της Αργεντινής για μια σέλφι.
Αν ήταν ο γνωστός μας Τζίμι Τζαμπ, με την τρέλα που κουβαλάει εδώ και χρόνια (τον θυμόμαστε καλά εμείς οι Έλληνες από τον τελικό του 2004, όταν την… έπεσε στον Φίγκο), θα μιλάγαμε για μια άλλη ιστορία. Όμως εδώ η κουβέντα δεν γίνεται για μία κίνηση γραφικότητας ή έστω ακτιβισμού, που κάποιος αποφασίζει να δοκιμάσει να σπάσει τα μέτρα ασφαλείας για να περάσει το όποιο μήνυμά του. Το μήνυμα που έστειλε ο Salt Bae είναι ακριβώς το αντίθετο. Βρέθηκε εκεί με τον… παρά του, αγόρασε μια θέση στα επινίκια και κέρδισε μια θέση στο άλμπουμ των αναμνήσεων που θα συνοδεύουν για πάντα τον ίσως καλύτερο τελικό όλων των εποχών σε Παγκόσμιο Κύπελλο.
Ποιος ξέρει, αν η πορεία των πραγμάτων παραμείνει η ίδια, ίσως στην επόμενη διοργάνωση προχωρήσει ένα βήμα παραπάνω. Ενδεχομένως πέρα από το live streaming για τους 50.000.000 ακολούθους του στο instagram την ώρα των πανηγυρισμών, να αποκτήσει το δικαίωμα να κάνει την γνωστή κίνησή του με το αλάτι πάνω στο ίδιο το τρόπαιο. Και γιατί να μην το κάνει, άλλωστε; FIFA και UEFA πάντοτε βρίσκονται σε αναζήτηση συνεργασιών που… προάγουν το άθλημα και είναι ανοιχτές σε επενδύσεις. Στο κάτω-κάτω της γραφής το αλάτι νοστιμίζει τα πάντα, απ’ ότι φαίνεται, ακόμη και τις απονομές…
