Την ιστορία της Εθνικής μας ομάδας θα την παρομοιάσουμε σήμερα με το… Γεφύρι της Άρτας. Που «ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ εγκρεμιζόταν». Ο όρος αποτελεί φυσικά μια σύγχρονη μεταφορική έκφραση, όταν αναφέρονται έργα τα οποία αργούν να ολοκληρωθούν.
Στην προκειμένη δεν έχουμε να κάνουμε αναφορά σε έργα, αλλά σε… όνειρα! Γιατί είμαστε ξανά στο ίδιο σημείο! Ξεκίνησε άλλη μια προκριματική φάση μεγάλης διοργάνωσης και πριν τον πρώτο μας αγώνα ξεκινήσαμε τις ίδιες συζητήσεις περί της «υπέρβασης» που θα μας φέρει επιτέλους σε τελική φάση.
Τονίζουμε δε πάντα πως όταν μιλάμε για Μουντιάλ και Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα είναι πολύ πιο… απλό (αν προτιμάτε, λιγότερο περίπλοκο) να σκεφτόμαστε το δεύτερο παρά το πρώτο. Στο Euro 2024, για παράδειγμα, προκρίνονται απευθείας οι πρώτες δύο ομάδες από κάθε όμιλο, ενώ στα αντίστοιχα προκριματικά των Παγκοσμίων Κυπέλλων αυτό ισχύει μόνο για τους πρώτους.
Στην προκειμένη, λοιπόν, αν δεν παίζαμε για πρόκριση σε Euro θα ήταν εντελώς μη ρεαλιστικό να πιστεύαμε πως σε έναν όμιλο με Ισπανία και Νορβηγία (αφήνουμε έξω τους Σκωτσέζους και τους Γεωργιανούς) θα διεκδικούσαμε την πρωτιά. Με δύο εισιτήρια όμως, γιατί να μην ονειρευόμαστε θα διερωτηθεί κανείς;
Σε αυτό το ερώτημα, ξεκάθαρη απάντηση δεν υπάρχει. Δικαίωμα στο όνειρο και την ελπίδα έχει ακόμα και το Σαν Μαρίνο, ακόμα και η Ανδόρα. Ίσως όταν το πετύχουν αυτοί ή και εμείς πριν ή μετά, να μην ζει κανένας μας. Δεν το ξέρουμε. Για να το σοβαρέψουμε όμως, η Κύπρος σίγουρα είναι τουλάχιστον ένα επίπεδο πάνω από τις προαναφερθείσες χώρες.
Μέχρι εκεί όμως. Ας μην υπερβάλλουμε γιατί στο κάτω-κάτω μιλάει η εικόνα μας στο γήπεδο και η ιστορία μας όλα αυτά τα χρόνια. Για την προσπάθεια δεν δικαιούται κανείς να αμφιβάλλει. Δεν υπάρχει παίκτης ο οποίος να βάζει το εθνόσημο στο στήθος και να μην θέλει να τα δώσει όλα για αυτό. Αυτό που φαίνεται πως και αυτή τη φορά μας λείπει είναι η πίστη στις δυνατότητες μας ως άτομα και ως ομάδα. Ακόμα και με αντιπάλους όπως είναι η Σκωτία, δεν μπορεί αυτοί οι παίκτες να μην μπορούν έστω λιγάκι, για τα… μάτια του κόσμου, να προβληματίσουν τους αντιπάλους τους.
Ας ηττηθούμε, αλλά…
Το αποτέλεσμα ίσως πάλι να ήταν μια ήττα, όμως θα ερχόταν με έναν τρόπο που θα μας έδινε μια ελπίδα για το αύριο… Δεν θα διαγράψουμε ακόμα τις πιθανότητες να κάνει κάτι καλό η ομάδα του Κετσπάγια. Μια νέα αρχή, με έναν νέο «καραβοκύρη» και η ελπίδα είναι εκεί.
Έχουμε άλλους επτά αγώνες και τουλάχιστο στην έδρα μας οφείλουμε να παρουσιαζόμαστε πιο απαιτητικοί. Αλλά και εκτός έδρας οφείλει τόσο ο κόουτς όσο και οι διεθνείς να δουν λίγο διαφορετικά την προσέγγιση των παιχνιδιών. Μπορούμε να παίξουμε και πιο επιθετικά. Και όπου μας βγάλει. Αν δεν πάμε για γκολ, πώς θα πάρουμε αποτελέσματα; Με τα 0-0;
Μιλώντας και για το… αύριο, η Εθνική μας έχει ρεπό στη 2η αγωνιστική του 1ου ομίλου. Έτσι δεν θα αγωνιστεί αύριο (καλύτερα που ήρθαν έτσι τα πράγματα, αφού δεν θα υπήρχε αρκετός χρόνος να διορθωθεί η τόσο παθητική εικόνα που είδαμε στη Γλασκώβη) σε επίσημο παιχνίδι. Έχει όμως φιλικές υποχρεώσεις στο Ερεβάν απέναντι στην Αρμενία (28/3 – 18:00), που επίσης έχει ρεπό στον δικό της όμιλο. Με την ευχή, έστω σε φιλικό επίπεδο, ο Κετσπάγια και οι διεθνείς να μας δείξουν κάτι διαφορετικό…
ΜΑΡΙΟΣ ΧΑΤΖΗΣΤΥΛΛΗΣ (Εφημερίδα ΑΛΗΘΕΙΑ / Ένθετο SUPER SPORT)
